Ενα γεμάτο θέατρο της Επιδαύρου είναι πολύς κόσμος. Ενα μεγάλο σύνολο δηλαδή που περικλείει ανθρώπους με πολλές και διαφορετικές συνήθειες, με πολλά και διαφορετικά ήθη, με διαφορετική παιδεία. Οπως συμβαίνει σε μια κοινωνία.
Η κοινωνία της Επιδαύρου, όπως κάθε κοινωνία, πρέπει να βρει τρόπους να συνυπάρξει – όχι συνεχώς, μόνο για το χρονικό διάστημα που διαρκεί η κάθε παράσταση. Που πάει να πει ότι όλοι οφείλουν να σεβαστούν κάποιους κανόνες λειτουργίας του χώρου, όπως ακριβώς σεβόμαστε (;) ό,τι επιτάσσει ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Ετσι, στους απαράβατους όρους -που πριν από κάθε παράσταση υπενθυμίζονται- είναι ότι όλα τα κινητά πρέπει να κλείσουν στη διάρκεια της παράστασης, ότι «δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση και η μαγνητοσκόπηση μέρους ή όλης της παράστασης με ή χωρίς φλας» κι ότι εντός του θεάτρου απαγορεύεται το κάπνισμα και η κατανάλωση τροφίμων και ποτών.
Η τήρηση αυτών των βασικών και διεθνών κανόνων που αφορούν όλα τα δημόσια θεάματα, άρα και την Επίδαυρο, φέτος καταστρατηγείται όλο και περισσότερο φορά με τη φορά. Το περασμένο Σάββατο ήταν η παράσταση με τον περισσότερο κόσμο μέχρι στιγμής στα φετινά Επιδαύρια. Μια τραγωδία εμβληματική, γνωστή σε ευρύτατο κοινό -ακόμα και σε όσους ποτέ δεν έχουν πάει στην Επίδαυρο- που γέμισε σχεδόν όλες τις κερκίδες του κοίλου της Επιδαύρου. Μόνο που κι εδώ αυτό που τελικά έγινε, είναι ό,τι διαπιστώνουμε καθημερινά στις συναναστροφές μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Οι πολλοί -που ίσως έρχονταν και για πρώτη φορά- έφεραν μαζί τα δικά τους ήθη και απαξίωσαν εντελώς τους κανόνες λειτουργίας του χώρου. Ετσι, όταν τα φώτα χαμήλωναν, όταν η συγκίνηση ανέβαινε, άστραφταν σε όλο το κοίλο τα φλας – που όπως είπαμε απαγορεύονται. Κι όταν έφτανε η Μήδεια στην κορύφωση του δράματος, κάποια κινητά που χτυπούσαν δαιμονισμένα έρχονταν να μας υπενθυμίσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να ξεκοπούν από τις «ευκολίες» και τα αξεσουάρ της καθημερινότητάς τους όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν γίνεται γύρω τους.
Που αρνούνται να προσαρμοστούν σε κάποιο άλλο διαφορετικό πλαίσιο πέρα από αυτό που γνωρίζουν. Που αδιαφορούν για το αν με τις ενέργειές τους ενοχλούν τους διπλανούς, για την ακρίβεια δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι τους ενοχλούν.
Το περίεργο είναι πως δεν είναι καινοφανής αυτή η συμπεριφορά. Οτι δεν είναι ένα πρωτόγνωρο σύμπτωμα της ελληνικής κοινωνίας. Το κακό είναι ότι και αυτή η αντικοινωνική συμπεριφορά εντάσσεται δίπλα σε άλλες αντίστοιχες, και χαρακτηρίζουν πολλές μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνίες αυτής της χώρας. Με γενικό χαρακτηριστικό την απόλυτη αδιαφορία για τους κανόνες εύρυθμης συμβίωσης και απόλυτης αδιαφορίας για το αν και πόσο ενοχλείται ο διπλανός μας από τις δικές μας δράσεις. Μια κοινωνία που δεν συμβιώνει, απλώς συνυπάρχει.