Κροκοδείλια δάκρυα

2' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το ότι τα αγγλοσαξονικά μέσα ενημέρωσης έπεσαν σε βαθιά κατάθλιψη μετά το αποτέλεσμα της συνόδου Κορυφής έγινε αντιληπτό από τα πρωτοσέλιδά τους, την επόμενη μέρα. «Οπως και να το κάνει κανείς, είναι χρεοκοπία», έγραψε μια σοβαρή εφημερίδα στην πρώτη σελίδα. Υποκριτική Αλβιών! Αν ήταν πράγματι χρεοκοπία δεν θα μελαγχολούσαν, αλλά θα το πανηγύριζαν. Τους τελευταίους 18 μήνες άλλωστε έχουν χύσει τόνους μελάνι υπέρ της χρεοκοπίας της Ελλάδας και της διάσπασης της Ευρωζώνης.

Θα σημειώσατε τη γεμάτη παράπονο παρατήρηση του Κένεθ Ρόγκοφ, πως «δεν θα ερχόταν και το τέλος του κόσμου αν η Ελλάδα πτωχεύσει». Πώς να μην έχει παράπονο; Μετά από κάθε ευρωπαϊκή απόφαση που κάτι προσπαθούσε να βελτιώσει στα της Ελλάδας και της ευρωπαϊκής περιφέρειας ακολουθούσε με παβλοφική συχνότητα ένα άρθρο δικό του (εναλλακτικά του Νουριέλ Ρουμπινί) που υποστήριζε ότι η απόφαση είναι ανεπαρκής, ότι η μόνη λύση είναι το κούρεμα, ότι η Ελλάδα η Πορτογαλία και η Ιρλανδία θα πρέπει να βγουν από την Ευρωζώνη και προφήτευε ότι η Ευρωζώνη θα διασπαστεί. Χαμένος να πάει τόσος κόπος;

Η προσπάθεια αυτή, βεβαίως, δεν γινόταν τόσο απροκάλυπτα. Το μήνυμα του αναπόφευκτου τέλους του ευρώ και της Ευρωζώνης περνούσε στην παγκόσμια κοινή γνώμη, στην οποία τα αγγλοσαξονικά μέσα διαθέτουν -λόγω γλώσσας- τεράστια επιρροή, με τον μανδύα της υπεράσπισης υψηλών αρχών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δήθεν υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ομοσπονδιοποίησης ως της μόνης θετικής λύση στο πρόβλημα. Με αυτήν την αφετηρία μπορούσαν να ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία δεν κάνουν αρκετά για την περιφέρεια. Το ότι η ομοσπονδιοποίηση και το ευρωομόλογο ήταν ανέφικτα επειδή καμιά κοινή γνώμη στη Βορειοδυτική Ευρώπη δεν είναι έτοιμη να τα αποδεχτεί δεν είχε σημασία, σημασία είχε να μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι εφόσον δεν γίνονται αυτά που πρέπει, η μόνη εναλλακτική είναι κούρεμα στα ελληνικά ομόλογα και διάσπαση της Ευρωζώνης. Ολα αυτά είναι οικεία σε όποιον έχει εικόνα της εξωτερικής πολιτικής του Πάλμερστον από τον 19ο αιώνα, που επικαλούνταν τα δίκαια των λαών για να προωθήσει τα βρετανικά. Η έκφραση Albion perfide ήταν ευρύτατα διαδεδομένη τότε, τόσο στο Παρίσι όσο και στο Βερολίνο.

Το κακό με τους Αγγλοσάξονες είναι ότι είναι απίστευτα πεισματάρηδες και δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με αυτούς. Μόλις συνήλθαν από το σοκ, ξεκίνησαν πάλι την αμφισβήτηση και την καλλιέργεια αμφιβολιών. Η διάσημη στήλη Lex των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» υποστήριξε ότι, για να αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα του χρέους της, η χώρα μας πρέπει να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 7,5% του ΑΕΠ ώς το 2015. Χωρίς αναδιάρθρωση λοιπόν, υποστηρίζει η στήλη, το χρέος της Ελλάδας θα φτάσει το 400% του ΑΕΠ το 2015. Αυτό βεβαίως δεν αποτελεί πρόγνωση αλλά τερατολογία: Ποιος θα βρεθεί να δανείσει στην Ελλάδα επιπλέον 250% του ΑΕΠ;

Παρεμπιπτόντως, η ποιότητα και η εμπάθεια τέτοιων αναλύσεων βοηθούν να αξιολογήσει κανείς σωστά το όφελος για την ευρωπαϊκή υπόθεση από το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Ενωσης λέγεται Χέρμαν βαν Ρομπέι. Φανταστείτε να είχε πάρει τη θέση ο Τόνι Μπλερ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή