Το μακελειό της περασμένης Παρασκευής στη Νορβηγία προκάλεσε ισχυρότατο σοκ σε ολόκληρη την Ευρώπη, και όχι μόνο. Στη Γηραιά Ηπειρο, εκτός από αποτροπιασμό, οι δεκάδες νεκρών που έσπειρε στο διάβα του ο 32χρονος Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ ξυπνούν τεράστια ανησυχία. Οι έρευνες για εντοπισμό τυχόν συνεργατών του απλώνονται σε όλη την Ευρώπη, με εμφανή την αγωνία ότι ο Νορβηγός θα μπορούσε να βρει μιμητές στις αποτρόπαιες πράξεις του.
Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη δεν φαίνεται να αποτελεί παροδική τάση. Είναι καταγεγραμμένη δυναμική, που εμφανίζεται στα αυξημένα ποσοστά που λαμβάνουν κόμματα τα οποία εμφορούνται από τις ιδέες του χώρου, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Απλά, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, η Ευρώπη επέλεξε, έως τώρα, να στρέψει το κεφάλι από την άλλη πλευρά ή, στην καλύτερη περίπτωση, να περιοριστεί σε ευχολόγια και λεκτικούς αφορισμούς, μεταθέτοντας, σε ένα απροσδιόριστο μέλλον την ενεργοποίηση για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Τώρα, όμως, ανεξαρτήτως των πραγματικών αιτίων της τραγωδίας στη Νορβηγία, η ρητορική που ανέπτυξε ο δράστης προκαλεί έντονη ανησυχία για ενεργοποίηση φαινομένου ντόμινο, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε έξαρση του, μέχρι πρόσφατα, σχετικά περιορισμένης εμβέλειας ακροδεξιού εξτρεμισμού στην Ευρώπη.
Ωστόσο, προκειμένου να αντιμετωπιστεί συνολικά η άνοδος της ακροδεξιάς, η Ευρώπη καλείται να απαντήσει πειστικά και δίνοντας λύσεις σε μια σειρά από ζητήματα, τα οποία διαρκώς επιδεινώνονται, με τη βοήθεια και της οικονομικής κρίσης. Η Ευρώπη ποτέ δεν απέκτησε ομοιογένεια ως πολιτική οντότητα. Οι ανισότητες στην οικονομική ανάπτυξη, τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης και η μόνιμη δυσπιστία στο απρόσωπο «κράτος των Βρυξελλών» ενθαρρύνουν τις τάσεις ευρωσκεπτικισμού και συσπείρωσης στην υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας.
Ταυτόχρονα, η αδυναμία της Ευρώπης να επιτύχει ουσιαστική ενσωμάτωση των μεταναστών ενίσχυσε τις φωνές αντίθεσης στις μεταναστευτικές ροές. Η οικονομική κρίση, η υποχώρηση του βιοτικού επιέδου, η αύξηση της ανεργίας, ευνοούν την περαιτέρω ενδυνάμωση αυτών των τάσεων, όπως και η διαπίστωση ότι η Ε. Ε. έχει, έως τώρα, αποτύχει πλήρως στο να απαντήσει ουσιαστικά στην παράνομη μετανάστευση. Είναι αυτά μερικά από τα ζητήματα που πρέπει να απαντηθούν πειστικά, προκειμένου να ανακοπεί η δυναμική της ακροδεξιάς. Ωστόσο, καθώς τα προβλήματα επιδεινώνονται, η τάση που διαφαίνεται είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κεντρώες πολιτικές δυνάμεις, που κυριαρχούν στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες, μπροστά στον φόβο απώλειας ψηφοφόρων προς την ακροδεξιά, επιλέγουν να υιοθετήσουν μέρος της ρητορικής της, σε μια πιο ελαφριά εκδοχή, για να «απαντήσουν» στις ανησυχίες των πολιτών.
Οσον αφορά την παράνομη μετανάστευση, αντί, ως ζήτημα που αφορά όλη την Ευρώπη, να αντιμετωπιστεί με όρους συνεργασίας, δείχνει να ενισχύει τις φυγόκεντρες τάσεις, με κράτη-μέλη της Ε. Ε. να επαναφέρουν τους συνοριακούς ελέγχους για να αντιμετωπίσουν, στον βαθμό που τους αφορά, το ζήτημα.