Η πλατεία Συντάγματος
Κύριε διευθυντά
Ηπλατεία Συντάγματος είναι η καρδιά της Αθήνας. Εδώ και μήνες η πλατεία αυτή έχει μετατραπεί σε υπαίθριο κάμπινγκ αστέγων, έχει γεμίσει κουρελούδες, ενώ όλος ο χώρος μυρίζει ούρα. Σημειωτέον ότι εκεί βρίσκονται τα καλύτερα ξενοδοχεία της πόλεως, τα καλύτερα καταστήματα, εστιατόρια κ.λπ. Σε αυτά απασχολούνται κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι, ενώ στις γύρω γειτονιές κατοικούμε, εργαζόμαστε ή διερχόμαστε καθημερινά, μερικές ακόμη δεκάδες χιλιάδες δημότες που θέλουμε πίσω την πόλη μας από όσους καταλαμβάνουν το κέντρο της με καταλήψεις ή πορείες κάθε μέρα (ενίοτε και 2 φορές την ημέρα) επί 37 χρόνια.
Εχω την εντύπωση ότι ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης δεν έχει συνειδητοποιήσει για ποιον λόγο επιλέξαμε αυτόν για δήμαρχο και όχι τον προηγούμενο.
Κωνσταντινος Ευσταθιαδης – Δικηγόρος
Τι είναι το Μνημόνιο;
Κύριε διευθυντά
Επιχειρήθηκε, να εμφανισθεί το Μνημόνιο ως εθνική λύση στο πρόβλημα του δημοσιονομικού χρέους, ενώ στην πραγματικότητα αποτέλεσε μια κομματική μέθοδο επιλύσεως του προβλήματος. Ανάμεσα στις δύο επιλογές, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι η απόσταση είναι μεγάλη. Εάν η λύση του Μνημονίου είναι εθνική και όχι πολιτική, τότε και η κατάρρευση του κράτους είναι εθνική. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν ακόμα δυνάμεις που σκέπτονται δημιουργικά, σχετικά με τη «διαφορά» ανάμεσα στην εθνική κοινότητα και την πολιτική οντότητα.
Το Μνημόνιο, ως μέθοδος επίλυσης της κρατικής δανειοδότησης απέτυχε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία δεν διαθέτει δυνάμεις να επεξεργασθεί τα συνειδησιακά της περιεχόμενα με άξονα τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό της. Υστερα από ένα χρόνο εφαρμογής του Μνημονίου, εκείνο που κρίνεται δεν είναι η κοινωνική ύπαρξη της ελληνικής οντότητας, αλλά η κομματική μάσκα της ελληνικής κοινωνίας.
Σφάλλουν όσοι πιστεύουν ότι η ελληνική κοινωνία ως πραγματολογική οντότητα έφθασε στα όριά της. Εκείνο που εξαντλήθηκε είναι η κοινωνική λειτουργία των κομμάτων στο ελληνικό πλαίσιο. Αλλοι κοιτάζουν δεξιά και άλλοι βλέπουν αριστερά. Το σκάφος βυθίζεται και όλοι θέλουν να γίνουν ηγέτες σε έναν τόπο που οι ηγεσίες είναι οι ίδιες οι αυθεντίες.
Πολλοί σκέπτονται μανιχαϊστικά, ότι δηλαδή είτε ανήκουμε στη Δύση, είτε είμαστε αναπόσπαστο τμήμα της Ανατολής. Εννοείται ότι δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. H Ελλάδα θα μπορούσε, υπό το καθεστώς άλλης πολιτικής ηγεσίας, να επεξεργασθεί μια μέθοδο επιλύσεως του δημοσιονομικού προβλήματός της, χωρίς να χρειασθεί να «αποδομήσει» το υπό διαμόρφωση κοινωνικό κράτος. Δεν δικαιολογείται να εφαρμόζεται κανένα «μέτρο» με αντίτιμο το θνησιγενές ελληνικό κοινωνικό κράτος. Δεν δικαιολογείται να προωθείται κανένα «μέτρο» στο όνομα της δανειοδοτικής «σωτηρίας», με αντίτιμο της «αποδόμηση» της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Και έπειτα από όλα αυτά, χρειάζεται κανείς να σκεφθεί γιατί το ελληνικό κράτος, χρόνια τώρα, δεν μπορεί να διαχειρισθεί τις «αγορές», κατά τον τρόπο που κάνει το γερμανικό κράτος. Γιατί, προκειμένου να λύσει το πρόβλημα του χρέους, έφθασε στο σημείο να διαλύει την κοινωνική συνοχή και τους υποτυπώδεις θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης, που έθεσε σε εφαρμογή τα τελευταία πενήντα χρόνια; Τι ακριβώς συμβαίνει και το κρατικό χρέος «μεταφράζεται» σε υπαρξιακή αγωνία της ελληνικής κοινωνίας; Σ’ αυτό το ερώτημα καλούνται να απαντήσουν οι πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες του τόπου, που άσκησαν την εξουσία κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Θεοδωρος Γεωργιου
Για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο
Κύριε διευθυντά
Σημαντικός είναι ο ρόλος του κυβερνητικού εκπροσώπου στη διακυβέρνηση της χώρας και ίσως δύναται να αναδειχθεί και αποτελεσματικότερος των δραστηριοτήτων των άλλων υπουργείων.
Διατυπώνεται αυτή η γνώμη, διότι σύμφωνα με την τεχνική των μεταρρυθμίσεων, κατά τις οποίες προβλέπεται σειρά διαδικασιών, μία βασική τεχνική στις διαδικασίες αυτές είναι η ψυχολογική στήριξη αυτών.
Στο παρόν σημείωμα δεν πρόκειται να αναλυθούν οι στόχοι και η μεθοδολογία με την οποία δύναται να υποστηριχθούν οι πολιτικές των μεταρρυθμίσεων, στη φάση των οποίων βρίσκεται η χώρα μας και τόσο επιτακτικά αναγκαίες και επείγουσες είναι.
Πάντως, ως βασικό στόχο πρέπει να έχουν η πλειονότητα της κοινωνίας να αποδεχθεί ή τουλάχιστον να ανεχθεί αυτές και να άρουν το άγχος της αγωνίας και της απελπισίας που διακατέχει σήμερα ιδιαίτερα τους ανθρώπους που βγήκαν και διαμαρτύρονται στις πλατείες.
Σήμερα η χώρα μας, με τη βαθύτατη οικονομική κρίση στην οποία βρίσκεται, αλλά και με την εκτεταμένη πολιτικο-διοικητική και κοινωνική πτώση της, έχει συνθήκες πολέμου σε πολλά μέτωπα και επομένως αυτοί οι πολυσύνθετοι αγώνες απαιτούν παραλλήλως και τη στήριξή τους από εύστοχες ψυχολογικές επιχειρήσεις.
Ετσι ώστε δίκαια να μπορεί να ειπωθεί ότι «Οσα δεν φθάνει το βόλι να τα φέρνει ο λόγος…».
Εάν δε θελήσουμε να ανατρέξουμε και στους μεγάλους αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, οι οποίοι κατ’ εξοχήν ενέπνευσαν τους μετέπειτα θεωρητικούς πολιτικούς επιστήμονες και θεμελίωσαν τη σημερινή πολιτική επιστήμη, θα παρατηρήσουμε ότι όλες τις μεταβολές των πολιτευμάτων απέδιδαν στην ψυχολογία, η οποία κατά αμοιβαίο και αμφίδρομο κατοπτρισμό διαμορφωνόταν μεταξύ των κατεχόντων την εξουσία και των πολιτών.
Γι’ αυτόν τον λόγο, ως πρωτεύουσα αιτία των ταραχών, των στάσεων και των επαναστάσεων στην πόλη θεωρούσαν τον ψυχολογικό παράγοντα, παρά τις πραγματικές αιτίες του υπερβολικού πλούτου, της φτώχειας, της παρανομίας και των άλλων παρομοίων.
Να λοιπόν, φιλοσοφικά και επιστημονικά προκύπτει η ανάγκη ψυχολογικής στήριξης των μεταρρυθμίσεων, προκειμένου αυτές να είναι επιτυχείς, χάριν του τελικού σκοπού της ευδαιμονίας των πολιτών.
Ενας άλλος παράλληλος αλλά κεντρικός ρόλος του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι να καταδεικνύει νέους δρόμους παραγωγικής επιχειρηματικότητας και εργασίας στους ανέργους.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα επιχειρηματικού και εργατικού προσανατολισμού, τα οποία είναι αναγκαίο να συγκεντρώνονται και να δημοσιοποιούνται από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, με τη σχετική ενημερωτική υποστήριξή τους.
Ακριβώς, λόγω αυτού του κεντρικού ρόλου του, πρέπει το αξίωμα αυτό να κοσμείται από προσωπικότητα με εξαιρετικά προσόντα:
Να έχει πλούσιες και σφαιρικές γνώσεις, να είναι υψηλής και εύστροφης ευφυΐας, άριστος χειριστής του λόγου και με φιλάληθες και σεμνό ήθος.
Οπως δείχνουν τα σημεία, μια τέτοια αρχή έγινε και οι καιροί θα δείξουν εάν θα αναδειχθεί πρωταγωνιστικός για την πορεία της πατρίδας μας και ο ρόλος του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Τελικά ο ρόλος του συνίσταται σε τρεις λέξεις: ελπίδα, αγωνιστικότητα και φιλία μεταξύ των πολιτών.
Αρης Διαμαντοπουλος – Υποστράτηγος ε.α. – ψυχολόγος – δρ Φιλοσοφίας
Ας δούμε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο
Κύριε διευθυντά
Ο νέος νόμος για την παιδεία έχει γίνει ένα πολυσυζητημένο θέμα στους ακαδημαϊκούς, πολιτικούς και λοιπούς (ακόμη και άσχετους) κύκλους, πράγμα που δεν βοηθά κανένα.
Ο νόμος, όπως έχει προταθεί από το υπουργείο, είναι, κατά τη γνώμη μου, μια καλή προσπάθεια για να βγούμε λίγο από το τέλμα της σημερινής ακαταστασίας, και να δώσουμε την ευκαιρία στους φοιτητές να επανέλθουν στις άδειες σήμερα αίθουσες (αλλά γεμάτες με αφίσες και συνθήματα). Να ελαττωθεί επιτέλους ο τεράστιος αριθμός λιμναζόντων επί πολλά έτη φοιτητών, με συσσωρευμένα μαθήματα, με παραλείψεις προαπαιτούμενων κ.λπ.
Είχα την τύχη να διδάξω επί 18 χρόνια σε τέσσερα μεγάλα ξένα πανεπιστήμια και πουθενά δεν είδα να γίνονται εκλογές, όπως στη χώρα μας, για εξέλιξη σε πανεπιστημιακά αξιώματα. Παντού επικρατούσε η αξιοκρατία και η αξιολόγηση, ακόμη και στους καθηγητές πρώτης βαθμίδας. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι σήμερα το πανεπιστήμιο είναι ένας τεράστιος μηχανισμός, που πρέπει να διοικείται από άτομα με πείρα εντελώς διαφορετική από τη διδακτική και μόνο. Οι ξένοι το έχουν καταλάβει αυτό και επιλέγουν για επικεφαλής των ιδρυμάτων τους (πρυτάνεις ή Chancelors ή Presidents, όπως τους λένε) «μάνατζερ» και οι οποίοι εκλέγονται από συμβούλιο (Βoard).
Τι να προσφέρει ο επιτυχημένος και δημοφιλής καθηγητής της Ιατρικής, Φιλοσοφικής, Θεολογικής ή κάποιας άλλης σχολής στη διαχείριση των τόσο πολύπλοκων οικονομικών ή ακόμη δυσκολότερων διοικητικών απαιτήσεων του σημερινού μας πανεπιστημίου; Γι’ αυτό, ας επιτρέψουμε στον νέο νόμο να εφαρμοστεί. Κάτι καινούργιο μπορεί να φέρει. Και στο κάτω κάτω, αν δεν ευδοκιμήσει, τον αλλάζουμε. Πρώτη φορά είναι;
Νικολαος Χουλης – Ομότιμος καθηγητής Π.Α.
Εφικτή πολιτική
Κύριε διευθυντά
Διάβασα στα πρόσφατα φύλλα σας τόσο την επιστολή του κ. Θ. Βερέμη προς τον κ. Σαμαρά, όσο και τη δημοσιευόμενη επιστολή του κ. Μ. Γκιόκα, ομότ. καθηγητή Ιατρικής κ.τλ. στο Πανεπιστήμιο Davis, ΗΠΑ.
Τολμώ να πω ότι συμφωνώ, εν μέρει, και με τους δύο, διακεκριμένους οπωσδήποτε, επιστολογράφους σας! Εν μέρει μεν με τον κ. Βερέμη, από την άποψη της «καταδίκης» της oικογενειοκρατίας στην πολιτική ζωή του τόπου (έγινα αισίως 70 ετών και θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή να έχω να επιλέξω μεταξύ ενός Καραμανλή ή ενός Παπανδρέου!) και με τον κ. Γκιόκα, από την άποψη ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τους προγόνους του και τις (καλές ή κακές) πράξεις τους!
Το ζητούμενο πάντως σήμερα, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, είναι η διατύπωση μιας εφικτής πολιτικής κοστολογημένης και σταθερής! Ούτε οι εξορκισμοί στο λεγόμενο «μνημόνιο», ούτε οι οικογενειακές καταβολές, ούτε το «ξινό» ή «γλυκό» ύφος των πάσης φύσεως «κληρονόμων» είναι λυσιτελή! Ιδωμεν!
Βασιλειος Μαγκλαρας – Μηχ/γος – Ηλ/γος, Κηφισιά