«Μετά τον σημαιοφόρο, μπήκε ο ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης, ντυμένος με φουστανέλα. Και ακολουθούσα εγώ». Βερολίνο 1936. Η Δομνίτσα Λανίτου, 22 ετών, ήταν η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια στίβου που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ηταν μια σταρ της εποχής. Οι εφημερίδες τής αφιέρωναν αναρίθμητα άρθρα, οι επιδόσεις της ήταν εντυπωσιακές. «Η εμφάνισίς της ηλέκτριζε τα πλήθη, όπως άλλοτε μια κρητική βράκα στην οδό Σταδίου προκαλούσε διαδήλωσι», έγραψε ο Σπύρος Μελάς σε χρονογράφημα το 1931.
Σε αυτήν την ξεχωριστή Ελληνίδα που πέθανε τον περασμένο μήνα σε ηλικία 97 ετών, γενημμένη στη Λεμεσό, κόρη του Κύπριου αγωνιστή Νικόλαου Λανίτη και της Σαπφούς Κολακίδη, είναι αφιερωμένη η έκθεση φωτογραφίας που εγκαινιάζεται αύριο, Σάββατο, στην γκαλερί «Μνημοσύνη» στην Οία, στη Σαντορίνη (www. mnemossy negallery. com), στις 10 μ.μ. Η συγκυρία φορτίζει το γεγονός: το Σάββατο συμπληρώνονται 40 ημέρες από τον θάνατό της και δεν υπάρχει καλύτερη αναφορά στη μνήμη της από την έκθεση «Δομνίτσα, η πρωτοπόρος», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του μοναχογιού της, εδαφομηχανικού, Σπύρου Καβουνίδη.
Για την Ελλάδα του 1936 να πάει γυναίκα αθλήτρια και μάλιστα στους Ολυμπιακούς ήταν κάτι σαν φεμινιστική επανάσταση, όπως επισημαίνει ο Νίκος Α. Κωνσταντόπουλος που υπέγραψε μια ολοσέλιδη συνέντευξη στην «Κ» με την Δομνίτσα Λανίτου – Καβουνίδου πριν από χρόνια και ένα αφιέρωμα (25/06) με αφορμή τον θάνατό της. Οι επιδόσεις όμως της Λανίτου ήταν διεθνούς επιπέδου. Στο Βερολίνο, έτρεξε στα 80 μ. εμπόδια και στα 100 μ. Στους ημιτελικούς τερμάτισε 3η. Οι φωτογραφίες της κοσμούσαν, σχεδόν καθημερινά, κατά τη διάρκεια των αγώνων τις γερμανικές αθλητικές σελίδες. Ο στίβος ήταν το προβεβλημένο άθλημα και η χώρα που είχε γεννήσει τον κλασικό αθλητισμό, τον τιμούσε στο πρόσωπο της νεαρής αθλήτριας.
Οπως όμως και η ίδια παραδεχόταν υπήρξε τυχερή. Οι γονείς της (ο πατέρας της, βουλευτής της Κύπρου, είχε εξοριστεί από τους Αγγλους ως «ενωτικός») ήρθαν στην Αθήνα και έγραψαν την κόρη τους στο Κολλέγιο Αθηνών. Γυμναζόταν στο Παναθηναϊκό Στάδιο. «Βέβαια, οι συνθήκες της προετοιμασίας μου δεν είχαν σχέση με αυτές του εξωτερικού. Για να προπονηθώ για τους Ολυμπιακούς του ’36 ζήτησα από τον ΣΕΓΑΣ εμπόδια. Μου έστειλαν τρία στο Κολλέγιο. Χρειάζονταν οκτώ… Αν διέθετα τα σημερινά μέσα και τις συνθήκες, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσα να πετύχω», είχε πει η ίδια στην «Κ».
Δεν κατάφερε όμως και λίγα. Δεν ήταν μόνο τα ρεκόρ, αλλά και το σθένος, η θέληση, η άρνηση να υποταχθεί στη «γυναικεία μοίρα» της εποχής. Αλλά και όταν τερμάτισε την αθλητική της καριέρα συνέχισε να ασχολείται με τον γυναικείο αθλητισμό από διοικητικές θέσεις. Είχε έντονη κοινωνική προσφορά (σε Ελλάδα και Κύπρο), τιμήθηκε επανειλημμένως από την ελληνική πολιτεία, στη Λεμεσό δόθηκε το όνομά της έξω από το Στάδιο της πόλης. Στη διάρκεια του μακρού και πλήρους βίου της η Δομνίτσα Λανίτου- Καβουνίδου έκοψε πολλά νήματα…
Η έκθεση στη γκαλερί «Μνημοσύνη» θα διαρκέσει έως τις 30 Οκτωβρίου.