Ακουγα έναν πολιτικό να διαμαρτύρεται για την κριτική ότι αντιμετώπισε με μηδενιστικό τρόπο την πολύ σημαντική απόφαση της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής. «Μα, τι θέλετε; Να έχουμε μια ομάδα που χάνει 9-0 κι εμείς να πανηγυρίζουμε;» – αντέταξε. Στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε η ικανοποίηση. Η «ατάκα» του είχε ισοπεδώσει κάθε αμφισβήτηση της κριτικής του. Ισως να ‘ναι κι έτσι. Προσωπικά, η εικόνα που βλέπω είναι διαφορετική.
Μια ομάδα δίνει έναν κρίσιμο αγώνα με άλλη, κατά πολύ ισχυρότερη. Και στην εξέδρα, κάποιοι μέτοχοί της, αντί να ενθαρρύνουν ή (το σύνηθες…) με άγχος να φωνάζουν οδηγίες στους παίκτες, τους φωνάζουν εν χορώ «δεν μπορείτε, δεν μπορείτε – θα ηττηθείτε, θα ηττηθείτε!». Δεν ανησυχούν μήπως ηττηθεί. Ανησυχούν μήπως δεν ηττηθεί. Το ξέρουμε το έργο: Προκειμένου να φύγει η διοίκηση και να αναλάβουν οι ίδιοι τα ηνία, κάποιοι βλέπουν ακόμα και την υποβάθμιση της ομάδας τους ως μια, κάποια, λύση. Δεν είναι.
Είναι άλλο η άσκηση κριτικής. Και τελείως διαφορετικό, οι υπερβολές κάποιων φανατικών. Που προκαλούν σύγχυση και απορίες.
Πώς να ερμηνευτεί η αμηχανία τους επειδή η Ελλάδα πήρε μια βαθιά ανάσα με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής; Ή τα γοερά μοιρολόγια τους ότι, δήθεν, η χρεοκοπία είναι ταυτόσημη με την «επιλεκτική πτώχευση» – ισχυρισμός που στην πράξη διαψεύστηκε; Τι νόημα έχει το άγχος τους να βρουν κάποιο άρθρο που θα προβλέπει τη χρεοκοπία της χώρας και να το διανείμουν τοις πάσι, εν είδει non paper -όπως συνέβη με πρόσφατο άρθρο της Wall Street Journal, που ισχυριζόταν ότι «το νέο σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας δεν θα πετύχει»;
Προς τι οι κατά καιρούς επικλήσεις ενός Αμερικανού νομπελίστα, ο οποίος, έντεκα χρόνια μετά, δυσκολεύεται να παραδεχτεί ότι έπεσε έξω όταν πρόβλεπε πως το ευρώ, δήθεν, δεν θα υπάρξει; Ή, συχνότερα, ενός ακραία συντηρητικού Γερμανού οικονομολόγου που δεν κρύβει ότι είναι ορκισμένος εχθρός του ευρώ και νοσταλγός του μάρκου; Ή, επίσης, των «χρυσών» χρησμών του κ. Ρουμπινί, που επί ένα χρόνο προβλέπει την επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή «οσονούπω»; Ή οι ευλαβικές γονυκλισίες στους Οίκους;
Τα λεφτά παράγουν ιδέες – λέει ένας φίλος. Αλλά απαιτείται περίσσια εθελοτυφλία για να παρουσιάζεις τις ιδέες των γυρολόγων των αγορών ως πιο αξιόπιστες, δήθεν, από τις αναλύσεις της κ. Λαγκάρντ, του ΔΝΤ, του κ. Τρισέ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όλων των ευρωπαϊκών επιτελείων. Ολων αυτών, δηλαδή, που δεν λένε λόγια στον αέρα αλλά μετά λόγου γνώσεως βάζουν ζεστά λεφτά στο στοίχημά τους υπέρ της Ελλάδας. Μας δανείζουν πάνω από 200 δισ. ευρώ – προφανώς, όχι για να τα χάσουν.
Το στοίχημα είναι ανοικτό. Εχει σημασία σε ποια έκβαση του αγώνα στοιχηματίζεις. Είτε κερδίσεις είτε ηττηθείς.
Στη χρεοκοπία, στοιχηματίζουν οι διεθνείς τζογαδόροι. Και πολλοί «ιθαγενείς». Που ζουν χλιδάτα επειδή κατάκλεψαν τις επιχειρήσεις τους, την εφορία, το ΙΚΑ, υποθήκευσαν τα συμφέροντα των μετόχων τους κι έβγαλαν τα κλοπιμαία στο εξωτερικό. Γιατί μόνο η καταστροφή της χώρας θα τους επέτρεπε να αποφύγουν την τιμωρία, τον δημόσιο κολασμό και (κάποιοι εξ αυτών…) τη φυλακή. Επιπλέον, γιατί μόνο η πτώχευση θα τους προσέφερε την ευκαιρία να αγοράσουν, με τα κλοπιμαία, Ελλάδα (γη, επιχειρήσεις και εργατική δύναμη) έναντι πινακίου φακής. Αυτοί δεν είναι μέτοχοι στην ομάδα. Ποτέ δεν ήταν. Μας χωρίζει κόκκινη γραμμή. Ας μην τη σβήνουμε.