Την καραμέλα για «μικρές μειοψηφίες τραμπούκων», σε προνομιούχες συντεχνίες την πιπιλάνε επί χρόνια τα πολιτικά μας κόμματα και οι στρατευμένοι συνδικαλιστές τους. Το ίδιο κάνουν τις ημέρες αυτές, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας από τους «επαναστατημένους» ταξιτζήδες. Στηλιτεύουν τους τραμπουκισμούς και κανακεύουν τη «νομοταγή πλειοψηφία». Ζητούν την παράταση του διαλόγου, την αναστολή της απόφασης και εγκαλούν την κυβέρνηση «γιατί άνοιξε το θέμα μεσούσης της τουριστικής περιόδου». Πρόκειται για πολιτικές ανοησίες, που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας. Διότι αν αυτή η πλειοψηφία υπήρχε θα έσπευδε πρώτη να αποδοκιμάσει και να απομονώσει τους τραμπούκους, οι οποίοι την εκθέτουν, έχοντας στρέψει, με ομόθυμη οργή, σύμπασα την ελληνική κοινωνία εναντίον της. Και επιπλέον. Αν ο τραμπουκισμός προέρχεται από μια «μικρή μειοψηφία», τότε γιατί έχει καταπτοήσει τα κόμματα και τη μισή Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ; Με τα «συμβιβαστικά» μέτρα που εισηγούνται και τις ενστάσεις για τον χρόνο εφαρμογής της απελευθέρωσης, στην ουσία δικαιώνουν τον «αγώνα των ακραίων». Δηλαδή, έμμεσα, αλλά σαφώς, θεωρούν αναμενόμενους ή αναπόφευκτους τους τραμπουκισμούς και τις αθλιότητες, που βιώνει η χώρα την περίοδο αυτή.
Κατά την κοινή λογική όσο ισχυρότερος έχει καταστεί ένας συντεχνιακός κλάδος, λόγω των προνομίων που του έχουν εκχωρήσει κατά καιρούς οι κυβερνήσεις «μας», τόσο βιαιότερες είναι οι αντιδράσεις, όταν απειληθούν «κεκτημένα» του. Ομως, στις περιπτώσεις αυτές η «νομοταγής πλειοψηφία», αν υπάρχει, δεν δικαιούται να παραμένει σιωπηρά και αμέτοχη. Για τον απλούστατο λόγο ότι εύλογα θα της καταλογισθεί «επιτήδεια ουδετερότητα» και καιροσκοπισμός, προκειμένου να καρπωθεί τις τυχόν «επιτυχίες» της «ακραίας μειοψηφίας». Αλλωστε, τις ίδιες αυτές ημέρες με την κατάργηση ή τη συνένωση διαφόρων δημοσίων οργανισμών, που ανακοίνωσε ο κ. Βενιζέλος, απειλούνται με απόλυση ή «εργασιακή εφεδρεία» 7.000 υπάλληλοι. Προφανώς, όμως, πως αυτοί δεν διαθέτουν μια «μειοψηφία τραμπούκων» για να εκβιάσει την πολιτεία και να πτοήσει τα κόμματα. (Για να μην αναφερθούμε στα εκατομμύρια των μισθωτών, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων, οι οποίοι ενώ έχουν υποστεί την πλέον άδικη- κοινωνικώς- αφαίμαξη, παραμένουν «ανεκπροσώπητοι», μη διαθέτοντας «μειοψηφίες τραμπούκων» και τη συνακόλουθη «πολιτική προστασία»).
Πρωτίστως, όμως, όλα αυτά πιστοποιούν την ανεπάρκεια της πλειονότητος του πολιτικού μας κόσμου και την ανικανότητά του να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κατά ιλαροτραγική λογική σχεδόν όλα τα κόμματά μας συμφωνούν πως τα μέτρα που μας επιβάλλει η τρόικα αποβλέπουν στην αποκατάσταση εκτρωματικών καταστάσεων, οι οποίες είναι αποτέλεσμα της πολιτικής φαυλότητος, με την οποία κυβερνήθηκε η χώρα τις τελευταίες τουλάχιστον τρεις 10ετίες. Προσθέτουν, επίσης, ότι οφείλαμε να τα είχαμε λάβει προ πολλού εμείς και όχι να μας επιβληθούν. Οταν, όμως, φτάσει η στιγμή της εφαρμογής τους η πλειονότητα των πολιτικών μας (κόμματα και βουλευτές) υποτροπιάζουν στη νοοτροπία του παλαιοκομματισμού και της φαυλότητας· ξαναπιάνουν δουλειά στο μικρομάγαζο του απευκταίου πολιτικού κόστους και του αδίστακτου κομματικού κέρδους. Και για να το πούμε πιο απλά. Αν στη μάχη της απελευθέρωσης του επαγγέλματος του ταξιτζή επικρατήσει η «μειοψηφία του τραμπουκισμού», δεν θα έχει ηττηθεί ο κ. Ραγκούσης. Θα έχει ταπεινωθεί -και μάλιστα μέχρι γελοιοποιήσεως- η πλειονότητα των πολιτικών μας ταγών…