Ασέβεια
Κύριε διευθυντά
Στη στήλη του κ. Στέφανου Κασιμάτη υπήρχε, όπως πάντα, μία φωτογραφία. Συνηθίζει ο ανωτέρω δημοσιογράφος να συνοδεύει τα κείμενά του με ένα επίκαιρο στιγμιότυπο.
Επρόκειτο για την εικόνα του Μίκη Θεοδωράκη που επλαισιούτο από τους καθηγητές κ. Μπέη και Κασιμάτη από τη συγκέντρωση και ομιλία του Μίκη στα Προπύλαια.
Εκείνο που προκάλεσε όμως ήταν η λεζάντα της φωτογραφίας: «Είναι αυτό το μέλλον της χώρας;». Προφανώς ο κ. Κασιμάτης διακωμωδεί την ηλικία των εικονιζομένων, αλλά εμφανώς ξεχνά την προσφορά τού καθενός στον τομέα του.
Ισως θα μπορούσαν να γραφούν αρκετά για τους δύο καθηγητές που είναι τόσο καταξιωμένοι στο πανελλήνιο. Αλλά η λεζάντα, όσον αφορά τον Μίκη, αποπνέει ασέβεια.
Μπορεί κανείς σε σχέση με το Μνημόνιο να έχει τις απόψεις του. Πιθανόν να είναι το αναγκαίο κακό για τη σωτηρία της χώρας, όπως μας την κατάντησαν. Αλλά ο κόσμος που υποφέρει έχει απόλυτο δικαίωμα να διαμαρτύρεται για την πλήρη ανατροπή των δεδομένων της ζωής του. Και φυσικά ο Μίκης έχει κάθε δικαίωμα να κρίνει και να ομιλεί. Πολλά μπορεί να πει κανείς για την πολιτική προσφορά του Μίκη στον τόπο. Αλλος συμφωνεί και άλλος διαφωνεί. Μένει όμως κανείς εκστατικός θαυμάζοντας το πάθος και τον ενθουσιασμό του για τις εξελίξεις στην πατρίδα μας. Εξορίστηκε, φυλακίστηκε, ταλαιπωρήθηκε για τις ιδέες του σε εποχές δύσκολες που, ευτυχώς, πέρασαν.
Λοιδορήθηκε όταν είπε το «Καραμανλής ή τανκς», αλλά απέδειξε ο χρόνος ότι ήταν σοφή η προτροπή του και ότι πάντα έχει την οξυδέρκεια να αλλάζει απόψεις πιάνοντας τα μηνύματα των καιρών.
Και αν κάποιος μπορεί να διαφωνεί για τον πολιτικό Μίκη, ποιος αλήθεια θα μείνει ασυγκίνητος για τη μεγαλοσύνη του στη μουσική. Με τα τραγούδια του ερωτευτήκαμε, κλάψαμε, συγκινηθήκαμε. Αυτά έγιναν σύνθημα και όπλο κατά της δικτατορίας, τραγουδήθηκαν στα χείλη όλων των πολιτών, όλου του πολιτικού φάσματος. Και η «Καθημερινή» προσέφερε το υπέροχο έργο του για να γίνει κτήμα όλων όσοι ενδιαφέρονται. Μπορεί ο κ. Κασιμάτης να έχει τη γνώμη του. Αλλά η λεζάντα του ήταν μια μεγάλη πρόκληση.
Δημητρης Γεωργαντας – Χειρουργός / Μαρούσι
Πανελλήνιες
Κύριε διευθυντά
Το τωρινό σύστημα των πανελληνίων με εισαγωγή σε εξειδικευμένα τμήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει πολλά αρνητικά σημεία, ενώ στα θετικά πρέπει να αναγνωριστεί η αξιοπιστία του στην κοινή γνώμη. Το εναλλακτικό σύστημα της εισαγωγής καταρχάς σε σχολές και στη συνέχεια σε τμήματα μετά ένα κοινό πρώτο έτος έχει αρκετές θετικές πλευρές, αλλά εμπεριέχει τον κίνδυνο απώλειας αυτής ακριβώς της αξιοπιστίας. Με την παρούσα, επαναφέρω μια πρόταση που είχα κάνει με επιστολή μου στην εφημερίδα σας προ δεκαπενταετίας και συνδυάζει τα δύο συστήματα, ως εξής:
1. Σε κάθε μια από τις ακαδημαϊκές σχολές (Φυσικομαθηματικές, Φιλοσοφικές, Κοινωνικοοικονομικές…) προστίθεται και ένα Γενικό Πρόγραμμα (ΓΠ), το οποίο οργανώνεται από τη σχολή και δηλώνεται στις πανελλήνιες εξετάσεις μαζί με τα υπάρχοντα τμήματα.
2. Στο κάθε ΓΠ κατανέμεται από την Πολιτεία, σε συνεννόηση με τα ιδρύματα, ένα ποσοστό θέσεων εισακτέων το οποίο αφαιρείται από τα άλλα τμήματα της σχολής, αλλά ενδεχομένως και από επαγγελματικά τμήματα μεγάλης ζήτησης (Ιατρικά, Νομικά, Πολυτεχνικά, Διοίκησης Επιχειρήσεων, Παιδαγωγικά…), του ίδιου ή και άλλων ιδρυμάτων.
3. Στο τέλος του πρώτου έτους οι φοιτητές του ΓΠ ανακατανέμονται κατά τα παραπάνω ποσοστά στα αντίστοιχα τμήματα, με βάση τις προτιμήσεις και τις επιδόσεις τους, με απόφαση της διοικούσας επιτροπής του ΓΠ, παίρνοντας υπόψη και τις επιδόσεις στις πανελλήνιες.
Η πρώτη εφαρμογή των παραπάνω θα μπορούσε να αφορά ένα μικρό ποσοστό μεταφερόμενων θέσεων. Ανάλογα με τη ζήτηση του ΓΠ στις πανελλήνιες και κυρίως την αξιοπιστία του στις διάφορες σχολές, το ποσοστό μπορεί να μένει σταθερό ή να μεταβάλλεται κατ’ έτος, ενδεχομένως φτάνοντας στο 100%, ή και να καταργηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς άλλες παρενέργειες.
Η επιτυχής διαχείριση του προτεινόμενου συστήματος θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα από τα κριτήρια αξιολόγησης των ιδρυμάτων ιδίως όσον αφορά τη ζητούμενη αυτοδιοίκηση. Πάντως, είναι ενδεικτικό της καχυποψίας της Πολιτείας όσον αφορά τη δυνατότητα των ιδρυμάτων για αυτοδιοίκηση ότι ακόμη και στο νέο θεσμικό πλαίσιο θεωρεί απαραίτητο να καθορίσει επακριβώς θέματα σπουδών και εξεταστικών περιόδων, που αποτελούν κατεξοχήν σημεία ακαδημαϊκής αυτοδιαχείρισης. Μεταξύ των άλλων επιβάλλει διά νόμου την εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου, που αποτελεί έναν από τους πλέον αναχρονιστικούς εξεταστικούς θεσμούς στα πανεπιστήμιά μας.
Προφανώς, πιστεύει ότι έτσι προλαβαίνει τα χειρότερα.
Ηλιας Φλυτζανης – Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Το επάγγελμα του διαμεσολαβητή
Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα δημοσιεύματα της εφημερίδας σας (Χ.Π. Μεϊδάνης 17/04/2011, Χ. Δαμουλιάνου 8/5/2011, Ι. Μάνδρου 15/5/2011) έκαναν αναφορά στο επάγγελμα του διαμεσολαβητή και στις σχετικές «ρυθμίσεις» που επέφερε ο νόμος 3898/2010. Δυστυχώς οι αρθρογράφοι σας παρέλειψαν να αναφερθούν σε μία άκρως αρνητική παράμετρο του εν λόγω νομοθετήματος.
Συγκεκριμένα, με το Ν. 3898/2010 (άρθρα 4 και 7) αποφασίστηκε -εν μέσω μνημονίου και μεταρρυθμιστικής ζέσης υποτίθεται- το κλείσιμο του επαγγέλματος του διαμεσολαβητή! Συγκεκριμένα, ορίστηκε ότι «ο διαμεσολαβητής πρέπει να είναι δικηγόρος διαπιστευμένος ως διαμεσολαβητής…», δηλ. το επάγγελμα κλείνει επ’ ωφελεία των δικηγόρων και αποκλείονται όλοι οι άλλοι Ελληνες «πολίτες». Επιπλέον (άρθρο 5), ορίζεται ότι φορείς κατάρτισης των διαμεσολαβητών θα είναι αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες που θα συσταθούν υποχρεωτικά με συμμετοχή ενός δικηγορικού συλλόγου και ενός επιμελητηρίου, άρα «κλείνει» εμμέσως και ο κλάδος της κατάρτισης μεσολαβητών.
Στο άρθρο 6 ορίζεται ότι στη συστηνόμενη «Επιτροπή Πιστοποίησης Διαμεσολαβητών» θα συμμετέχουν τρεις έμπειροι διαπιστευμένοι διαμεσολαβητές και δύο δικηγόροι, με μόνη αυτή τους την ιδιότητα – ακόμη δηλ. και αν δεν έχουν καμία σχέση με τη διαμεσολάβηση, για να θεσμοθετηθεί περαιτέρω ο έλεγχος του συγκεκριμένου επαγγέλματος από τους δικηγορικούς συλλόγους.
Με το άρθρο 7 προβλέπεται η έκδοση μελλοντικής Υπουργικής Απόφασης που θα καθορίζει «ειδικότερους όρους και προϋποθέσεις για τη διαπίστευση των διαμεσολαβητών, καθώς και η διαδικασία αναγνώρισης του τίτλου διαπίστευσης που έχουν λάβει οι διαμεσολαβητές (προσοχή στη διατύπωση) σε άλλο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Και εδώ η διατύπωση δεν αφήνει περιθώριο για «είσοδο» άλλων παικτών στο συγκεκριμένο επάγγελμα, αφού «οι διαμεσολαβητές» είναι δικηγόροι και μόνο (όπως ορίζει το άρθρο 4), ενώ η όλη διαδικασία αναγνώρισης θα πρέπει να έχει και τη σύμφωνη γνώμη της προαναφερθείσας, ελεγχόμενης από δικηγόρους, επιτροπής.Η μόνη «παραχώρηση» που κάνει ο «νομοθέτης», προκειμένου να εμφανιστεί ως δήθεν συμμορφούμενος με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, είναι στο άρθρο 7 όπου διευκρινίζεται ότι «Αν πρόκειται για διασυνοριακή διαφορά κατά την έννοια της περίπτωσης α΄ του παρόντος άρθρου, τα μέρη μπορούν να ορίσουν διαπιστευμένο διαμεσολαβητή που δεν έχει τη δικηγορική ιδιότητα.»
Εννοείται ότι το κείμενο της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2008/52/ΕΚ η οποία λειτούργησε ως αφορμή για το κλείσιμο στην Ελλάδα του επαγγέλματος του διαμεσολαβητή δεν κάνει καμία συσχέτιση ανάμεσα στην ιδιότητα του δικηγόρου και αυτή του διαμεσολαβητή. Αναφέρει αντιθέτως ότι ως «διαμεσολαβητής» νοείται οιοσδήποτε τρίτος από τον οποίο ζητείται να αναλάβει διαμεσολάβηση με κατάλληλο, αποτελεσματικό και αμερόληπτο τρόπο, ανεξαρτήτως της ονομασίας του ή του επαγγέλματός του στο αντίστοιχο κράτος – μέλος και ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο ορίστηκε ή ανέλαβε να τελέσει την εν λόγω διαμεσολάβηση.
Τα ανωτέρω επισημάνθηκαν από αρκετούς συμμετέχοντες (προς τιμήν τους και νομικούς) στη διαδικασία της διαβούλευσης που προηγήθηκε της ψήφισηςτουνόμουwww.opengov.gr/ministryofju stice/?p=189), καθώς και από βουλευτές της αντιπολίτευσης στη σχετική επιτροπή της Βουλής, αλλά το υπουργείο δικαιοσύνης (με υπουργό τον κ. Καστανίδη) επέλεξε να τα αγνοήσει.
Κατά συνέπεια θεωρώ απαραίτητη την ταχύτερη δυνατή κατάργηση των σχετικών ανωτέρω διατάξεων του Ν. 3898/2010 και το άνοιγμα του επαγγέλματος του διαμεσολαβητή σε όλους τους Ελληνες και Ευρωπαίους πολίτες όπως ισχύει και στις χώρες του Δυτικού Κόσμου και όπου ως διαμεσολαβητές εργάζονται δικηγόροι, ψυχολόγοι, οικονομολόγοι, πολεοδόμοι και γενικώς κάθε πολίτης που το επιθυμεί.
Νικολας Μαντζαρης – Περιβαλλοντολόγος – Πολεοδόμος
Διαστρέβλωση εννοιών
Κύριε διευθυντά
Μετά τη γενική κατακραυγή και αποδοκιμασία, κάποιοι κατέχοντες δημόσια αξιώματα αποπέμπονται ή εξωθούνται σε παραίτηση. Φαίνεται όμως ότι το θράσος περισσεύει και αντί να σιωπήσουν, ομιλούν για πολιτική ευθιξία.
Από πού και ώς πού! Πολιτική ευθιξία αποδεικνύεται από τον τρόπο που ασκεί κάποιος το λειτούργημα που του έχει ανατεθεί. Επιβεβαιώνεται δε, από τη διάρκεια του χρόνου που διατηρεί τη θέση-αξίωμα.
Εάν ευρίσκοντο υπολείμματα πολιτικής ευθιξίας στην κυπριακή κυβέρνηση, μέχρι το μεσημέρι της 11ης Ιουλίου 2011 θα έπρεπε να υπάρξει καταιγισμός παραιτήσεων. Επειδή εκείνοι εγνώριζαν. Εγνώριζαν τι έκαναν που δεν έπρεπε, καθώς και τι δεν έκαναν ως όφειλαν.
Παρά τα διαδοχικά τεκμηριωμένα διαβήματα υπεύθυνων αρμοδίων που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, εκώφευαν και αδιαφορούσαν. Κατά παράβασιν κάθε εννοίας δικαίου οι γρηγορούντες υπεύθυνοι και αθώοι καταδικάσθηκαν στην εσχάτη των ποινών. Εγιναν παρανάλωμα του πυρός στην απελπισμένη προσπάθεια να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Και τώρα που το καζάνι ξεχείλισε, οι υπεύθυνοι ανακαλύπτουν με δόσεις και αποσπασματικά, την πολιτική ευθιξία. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή και πάνω απ’ όλα είναι ευαισθησία από τον πολιτικό κόσμο για να βρεθεί τρόπος επουλώσεως των πληγών και αποφυγή νέων.
Κάθαρσις όμως χωρίς τιμωρία ενόχων δεν είναι νοητή.
Δρ Νικος Ερ. Ιωαννου – Καρδιολόγος