Ενα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη που αγαπήθηκε και άντεξε στον χρόνο είναι η «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα», σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη: «Είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά που την εζήλευε όλη η γειτονιά…».
Εδώ η πορτοκαλιά έχει αλληγορική διάσταση, αφού δεν είναι μόνο ένα κοριτσάκι, η Μαργαρίτα, αλλά καθετί το αγαπημένο. Το τραγούδι αποπνέει τρυφερότητα, ελπίδα, αλλά και μια εύθραυστη ιδιοκτησία: «πρωί πρωί την πότιζα φιλιά, το δειλινό την πήραν τα πουλιά…»
Φυσικά, τα πουλιά δεν μπορούν να σηκώσουν και να πάρουν ολόκληρο δέντρο, όμως το έκαναν, μετέφεραν την πορτοκαλιά στη χώρα των ονείρων και των ορνίθων.
Σήμερα θα ήταν αδύνατο να γραφτούν τέτοιοι στίχοι, όμως κάποιοι θα μπορούν να τραγουδήσουν «είχα φυτέψει μια κανναβουριά». Το υπό κατάρτιση νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης χαρακτηρίζει πταίσμα την καλλιέργεια κάνναβης, εφόσον αυτή προορίζεται για προσωπική χρήση. Do it yourself! Ετσι, οι μεσάζοντες καταργούνται αφού ο καθένας θα μπορεί να καλύπτει μόνος του τις ανάγκες του σε φούντα. Πλάι στις γλάστρες με τα μυρωδικά, τον βασιλικό και τον δυόσμο, ας προσθέσουμε κι ένα πιο εξωτικό φυτό.
Η οικονομία, η αγορά μήτηρ πάντων. Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι του 20ού αιώνα. Τεράστιος είναι ο τζίρος, ενώ η απεξάρτηση είναι μια πολύ δαπανηρή υπόθεση την οποία δεν μπορεί να σηκώσει η Ελλάδα, μετά και άνευ Μνημονίων.
Ναι, είναι απάνθρωπο να σαπίζουν στις φυλακές νέοι άνθρωποι, χρήστες και μικροδιακινητές. Ομως, ιδίως σε εποχή άγριας κρίσης, εύκολα καταργείται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ατομική χρήση και στην εμπορία.
Πώς θα βρει χρήματα για χασίς ή κάποια άλλη ουσία ένας άνεργος νέος που δεν μπορεί ούτε τσιγάρα να αγοράσει; Οπως ανακοίνωσαν πρόσφατα το ΚΕΘΕΑ και η 18 Ανω, οι έξι στους δέκα χρήστες που καταφεύγουν στις δομές τους είναι άνεργοι.
Δεν είμαι υπέρ της καταστολής, αλλά υπέρ της αποθάρρυνσης της χρήσης. Και για την αποθάρρυνση δεν χρειάζονται κηρύγματα, αλλά επιλογές, δυνατότητες, ευκαιρίες επαγγελματικής απασχόλησης και δημιουργικής ζωής – και όλα αυτά στις μέρες μας συρρικνώνονται.
Πέρασε η εποχή του «λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και το αγόρι μου». Τώρα εκατοντάδες χιλιάδες «πλεονάζοντες» θα βρίσκουν καταφύγιο στο τρίπτυχο «τηλεόραση, Ιντερνετ, ουσίες».
Με γυμνό μάτι βλέπουμε τις καφετέριες γεμάτες και νομίζουμε ότι αυτό είναι η Ελλάδα, όμως δεν μπορούμε να δούμε το μέγα μοναχικό πλήθος, τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους δίχως ελπίδα απασχόλησης που σιγολιώνουν, κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους, μπροστά σε μια οθόνη, ενώ καμία πορτοκαλιά δεν έχουν διάθεση να φυτέψουν… ούτε καν να τραγουδήσουν.