Η επιστροφή της νομιμότητας στην πόλη είναι, στην κορύφωση των καλοκαιρινών αδειών, η θερινή επιθυμία των Αθηναίων, ακόμη και όταν αυτή δεν διατυπώνεται δημοσίως και με παρρησία. Δεν υπήρξε άλλος Αύγουστος στα νεότερα χρόνια που να είχαμε τέτοια ένταση και να παρακολουθήσαμε τόσες ακρότητες. Η απεργία των ιδιοκτητών ταξί λύθηκε αλλά κληροδότησε μελανές εμπειρίες στους ξένους επισκέπτες της χώρας, τις οποίες οφείλουμε να μην επιτρέψουμε να επαναληφθούν. Αναστάτωσε τη ζωή στην Αθήνα, στην Αχαΐα, στην Κρήτη και έθεσε εκ νέου ερωτήματα για το αν ο πολίτης έχει τρόπο να υπερασπίσει το δικαίωμα στην «κανονική» ζωή. Η ανάγκη εξομάλυνσης της ζωής στην πρωτεύουσα, η απαίτηση του μέσου πολίτη να έχει τα βασικά προνόμια μιας ευνομούμενης πολιτείας φαίνεται όμως να κερδίζεται έστω με κόπο και φυσικά με μεγάλο ψυχικό κόστος. Αλλά κερδίζεται.
Δεν είναι μόνον η απεργία των ιδιοκτητών ταξί που εκτονώθηκε προς το παρόν, είναι και η συμβολική αλλά με μέγιστες πρακτικές διαστάσεις αποκατάσταση της πλατείας Συντάγματος. Αυτό το καλοκαίρι, η Αθήνα έδειξε ότι έχει αντοχές και εσωτερικές αντιστάσεις. Επί δύο μήνες, το κέντρο της τελούσε υπό κατάληψη, η ταλαιπωρία πολιτών και τουριστών υπήρξε μεγάλη, η καθημερινή διακοπή της κυκλοφορίας στην Αμαλίας έκοβε την πόλη στα δύο, αλλά η πρωτεύουσα στάθηκε στα πόδια της και τώρα είναι έτοιμη να πληρώσει τον λογαριασμό.
Τα χρήματα που απαιτούνται είναι πολλά, ο Δήμος παρουσίασε τη «λυπητερή», αλλά η ζημία από τις επιπτώσεις που δεν προσμετρούνται με υλικό κόστος είναι ανυπολόγιστη και επιπλέον δεν είναι εύκολο να συνεκτιμηθούν. Η Αθήνα επιδείνωσε τη θέση της στον διεθνή χάρτη σε επίπεδο εντυπώσεων και επιπλέον παρουσίασε μία εικόνα που πόρρω απέχει από τη στάθμη πολιτισμού μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Παρά ταύτα, το κλίμα καλεί για ανόρθωση, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Είναι Αύγουστος με την πόλη μισοάδεια και το μόνο που ζητάει ο μέσος Αθηναίος είναι μία «κανονική» ζωή. Θα το πετύχει;