Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μη λύνονται προβλήματα. Εδώ στην Ελλάδα εφευρέθηκαν όλοι. Ο πρώτος και κυριότερος είναι ο σχετικισμός: «μα αυτό είναι το πρόβλημα τώρα;» Επειδή ποτέ δεν υπάρχει και τίποτε δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, όλα μένουν ανέγγιχτα. Ετσι αρχίζει η δημόσια κολοκυθιά: «να διευθετήσουμε αυτή την υπόθεση;» «Μα… αυτό είναι το πρόβλημα τώρα;» «Να καθαρίσει η πλατεία Συντάγματος;» «Καλά! Την Ομόνοια την είδατε σε τι χάλι βρίσκεται;» «Να τιμωρηθεί κάποιος που παρέβη τον νόμο;» «Μα οι πολιτικοί κλέβουν».
Ο δεύτερος τρόπος για να μη γίνεται τίποτε, είναι η τρομοκρατία των πιθανών και απίθανων δευτερογενών επιπτώσεων. Είναι δεδομένο ότι αν πριν από 10.000 χρόνια έμπαινε στη χώρα μας σε διαβούλευση η χρήση της φωτιάς, ακόμα θα συζητούσαμε. Θα αναλύαμε την πιθανότητα των πυρκαγιών που η ανέλεγκτη χρήση του πυρός θα έφερνε. Αφήστε δε τη μεγάλη συζήτηση που θα ανοιγόταν για την πιθανότητα να χρησιμοποιήσουν το νέο εργαλείο οι επιχειρήσεις και να αποκομίσουν κέρδη.
Δεν είναι αστείο. Βλέπουμε επί χρόνια τα ΑΕΙ να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας και διαβάζουμε ακόμη περισπούδαστες απόψεις για το πόσο κακό θα γίνει αν αλλάξει το σύστημα διοίκησης. Βλέπουμε συμμορίες να αλωνίζουν ελεύθερα εντός των ΑΕΙ, να προπηλακίζουν καθηγητές και να απαγορεύουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, κι εμείς εδώ συζητάμε πόσο κακό θα είναι να καταργήσουμε το άσυλο, που μπορεί να χρειαστεί σε μια δικτατορία (η οποία και δεν είναι πιθανή, και αν γίνει δεν υπάρχει περίπτωση ένα καθεστώς που καταλύει το Σύνταγμα να σεβαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο).
Ο τρίτος τρόπος είναι να λύνεις λάθος προβλήματα. Οπως, π.χ., να προσλάβεις 100.000 στο Δημόσιο για να λύσεις το δημοσιονομικό πρόβλημα. Ή να δημιουργήσεις αναρίθμητες επιτροπές για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας.
Ο τέταρτος τρόπος είναι αυτός που γράφαμε και πριν από μερικές μέρες, ο έσχατος συντηρητισμός. Κάτι είναι στραβό, διότι κάποιοι το επέτρεπαν να είναι στραβό. Συνεπώς δεν πρέπει να αλλάξει, διότι άλλοι ευθύνονται που δεν άλλαζε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτός είναι και ο έσχατος παραλογισμός. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πορευτήκαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια οι παθογένειες, επειδή δεν διορθώνονται με το «άσ’ το για αργότερα», φούντωναν. Κάθε σύστημα που δεν διορθώνει τις μικρές ατέλειες στην ουσία τους επιτρέπει να διογκωθούν. Και φτάσαμε στα σημερινά χάλια…