Η Ελλάδα και ο κόσμος της

3' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Διανύουμε περίοδο αναταράξεων της διεθνούς οικονομίας, γιατί η μηχανή που δημιούργησε την παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζει μεγάλες δυσχέρειες. Μερικές συγκυριακές και άλλες δομικές. Η βραχύβια άρνηση των Ρεπουμπλικανών αντιπροσώπων στο Κογκρέσο να συναινέσουν στη σύναψη νέων δανείων υπήρξε συγκυριακή απειλή για την εύρυθμη λειτουργία της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη. Ο έλεγχος των εισαγωγών και ο προστατευτισμός που επιστρέφουν στις δυτικές οικονομίες και απειλούν να μεγεθύνουν την υπάρχουσα ύφεση, οφείλονται στα δομικά προβλήματα των ανεπτυγμένων χωρών.

Η φθηνή εργασία στις χώρες του Τρίτου Κόσμου υπήρξε μαγνήτης για τις δυτικές επενδύσεις, ώστε να μεταφερθούν εκεί επιχειρηματικές δραστηριότητες από τις μητροπόλεις του ανεπτυγμένου κόσμου. Η μεταβίβαση αυτή των πόρων ανέσυρε εκατομμύρια ανθρώπους από την εξαθλίωση. Μετά τις τίγρεις της Ασίας ακολούθησαν στην οδό της ανάπτυξης οι χώρες με τους τεράστιους πληθυσμούς, η Κίνα, η Ινδία και η Ινδονησία. Οι δυτικές χώρες, αντίθετα, καταβάλλουν πλέον το τίμημα της ευζωίας τους, και θα υποβληθούν σε ουσιαστικές θυσίες για να μην παγιδευτούν σε διαδικασία αποανάπτυξης.

Σε εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την κρίση ως ενιαία οικονομία, είναι ευτύχημα, και όχι μόνο για την Ελλάδα, ότι οι χώρες της Ευρωζώνης αποφάσισαν επιτέλους να επιδείξουν αλληλεγγύη σε μέλος τους, επενδύοντας έτσι στη δημιουργία μιας δημοσιονομικής ένωσης.

Για εκείνους τους συμπατριώτες μας που τελούσαν σε σύγχυση όταν πρότειναν σαν ιδανικοί αυτόχειρες την καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και την έξοδο από την Ευρωζώνη, οι εξελίξεις της 22ας Ιουλίου στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών θα πρέπει να αποτελέσουν αφετηρία εξόδου από τη σύγχυση. Με απόφαση της Ευρωζώνης παρέχεται εγγύηση στο χρέος ενός κράτους-μέλους και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα μπορεί να παρεμβαίνει προληπτικά – πριν εκδηλωθεί η κρίση. «Θα δανειοδοτεί κράτη για να δίνουν (…) κεφάλαια στις τράπεζες τους (…) και θα αγοράζει κρατικά ομόλογα (…) σύμφωνα με οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» (Κ. Καλλίτσης, 24 Ιουλίου).

Σύσσωμη, περίπου, η αντιπολίτευση αλλά και «αγανακτισμένοι» του κυβερνώντος κόμματος, καλλιτέχνες, πρυτάνεις και αναχρονιστικές φιγούρες πάσης μορφής, είχαν ενώσει τις φωνές τους εναντίον της μοναδικής διεξόδου από το πρόβλημα. Στη γιγάντωση των ελλειμμάτων, του χρέους και της υστέρησης σε ανταγωνιστικότητα, συνέβαλαν σε διάφορους βαθμούς όλοι οι Ελληνες, αλλά τη μερίδα του λέοντος της ευθύνης κατέχουν πολλοί από τους ανωτέρω «αγανακτισμένους», ιδιαίτερα εθνοπατέρες και μητέρες.

Δυστυχώς, η επίδοση των Ελλήνων σε εθνική ομοψυχία προκύπτει μόνο σε περίπτωση ξένης εισβολής. Σε αντίθεση με την Πορτογαλία και εσχάτως με την Ιταλία, η Ελλάδα δεν παρουσίασε ακόμα ανάλογο φαινόμενο ομόνοιας για να σωθεί από την πτώχευση και την υποβάθμιση των επιγενομένων. Ευτυχώς, η κυβέρνηση κατάφερε με λίγες ψήφους να περάσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα στη Βουλή, προσφέροντας έτσι τη βεβαιότητα στους εταίρους μας ότι επιζητούμε ακόμα τη βοήθειά τους. Ο χρόνος από εδώ και πέρα δεν δουλεύει αναγκαστικά υπέρ ημών. Οσο δεν απαλλασσόμαστε από το άγος του δημόσιου τομέα και εξακολουθούμε να στύβουμε μέχρι εξοντώσεως τους γνωστούς φορολογούμενους, τόσο πλησιάζουμε προς το μοιραίο αποτέλεσμα. Ο χρόνος αντίθετα ευνοεί τους εταίρους μας, οι οποίοι αν θελήσουν θα ξεφορτωθούν τα ομόλογα του ελληνικού δανείου ή θα τα παραγράψουν σταδιακά από το ενεργητικό των τραπεζών τους ως επισφάλειες. Στη χειρότερη περίπτωση η χώρα ολόκληρη θα θεωρηθεί από την ΟΝΕ αναλώσιμη, ή ως επισφάλεια, ώστε να αποβληθεί χωρίς απαγορευτικό κόστος για την Ευρωζώνη.

Θα είναι άραγε η σημερινή κυβέρνηση με την πολυπρόσωπη και όχι ιδιαίτερα πειστική της σύνθεση, σε θέση να προχωρήσει στο δυσκολότερο έργο αναμόρφωσης του Δημοσίου που γνώρισε ποτέ το ελληνικό κράτος; Και μάλιστα με μια αντιπολίτευση που εξακολουθεί να μπερδεύει τον λαό, που τη λοιδορεί. Για να μη λογαριάσουμε την ιδιότυπη ομηρία στην οποία θέτουν καθημερινά την κυβέρνηση οι νεότευκτοι αρματολοί, καθώς πληθαίνουν στον δημόσιο βίο. Από την κυβέρνηση δεν διακρίνονται για την εξυπνάδα και το θάρρος τους οι συνδικαλιστές φοιτητές του παρελθόντος, αλλά μερικοί υπουργοί του «ρηχού» ΠΑΣΟΚ που προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν το σύστημα, όπως η κ. Διαμαντοπούλου πρόσφατα.

Η Δημοκρατία έχει και παραέχει αδιέξοδα όταν οι ποιμένες της και ο λαός της βρίσκονται σε σύγχυση. Οπως πολλοί γνωρίζουν, «Δημοκρατίες» του παρελθόντος οδηγήθηκαν με τη σύμφωνο γνώμη σκοτισμένων πλειοψηφιών στον γκρεμό του ολοκληρωτισμού. Η διαδικασία όμως αυτής της απώλειας δεν είναι υποχρεωτικό να περάσει μέσα από εκλογές χιτλερικής έμπνευσης. Η περιφρόνηση για τους νόμους οδηγεί σταδιακά στο ίδιο αποτέλεσμα: την έκπτωση της Δημοκρατίας. Και τον μεν κ. Θεοδωράκη θα τον μνημονεύουν οι επιγενόμενοι για τη μουσική του, όμως τους υπόλοιπους επώνυμους παραβάτες με μικρότερες προσωπικές επιδόσεις θα τους θυμούνται για την πυρπόληση της Δημοκρατίας. Κάτι σαν τον Ηρόστρατο.

* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή