Η Ελλάδα μεταπολεμικά έχασε κάθε φορά που εκδηλώθηκε ζωηρή κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σήμερα, οι επιπτώσεις θα ήσαν τραγικές χωρίς το αντιστάθμισμα που προσφέρει η βαθύτερη παρά ποτέ πριν ενσωμάτωσή μας στη διεθνή οικονομία. Αντιστάθμισμα που έχει τρία χαρακτηριστικά. Το πρώτο, αναφέρεται στην ασπίδα που προσέφερε και προσφέρει η υπαγωγή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το δεύτερο, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου αποδέχονται ως φερέγγυους συναλλασσόμενους το ελληνικό κράτος και τις εδρεύουσες στην επικράτειά του τράπεζες και διεθνώς εμπορευόμενες επιχειρήσεις.
Το τρίτο αντιστάθμισμα, στην καταστροφή που φέρνουν οι κρίσεις σε χώρες με μυωπική ηγεσία, το έχει πάντοτε στην πλάτη του το τμήμα του πληθυσμού που πιστεύει στις εργασιακές ικανότητές του, την επιχειρηματικότητά του και την πεποίθηση με την οποία συντηρεί τις στρατηγικές επιλογές της χώρας. Ιδιαίτερα όταν άλλα τμήματα του πληθυσμού, από ολόκληρη την κοινωνική και οικονομική ιεραρχία, λησμονούν, έστω προσωρινά, τις αιτίες της κακοδαιμονίας του έθνους. Φορείς του τρίτου μοχλού είναι οι Ελληνες μετανάστες (εργάτες και επιστήμονες), οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στη διεθνή αγορά (εφοπλιστές, εξαγωγικές επιχειρήσεις κ.ά.) και ελάχιστοι πολιτικοί που πίστευαν ότι η Ελλάδα είναι ασφαλέστερη όσο βαθύτεροι είναι οι δεσμοί της με την κοινότητα των δημοκρατικών κρατών.
Οποτε η Ελλάδα κέρδιζε, σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, το πετύχαινε επειδή εφάρμοζε με πίστη τρία χαρακτηριστικά οικονομικής πολιτικής. Πρώτον (και κύριο), τη διεθνή σταθερότητα της ισοτιμίας ανταλλαγής του νομίσματος. Δεύτερον (και απαραίτητο συστατικό του προηγούμενου), την ευλαβή τήρηση της δημοσιονομικής ισορροπίας, δηλαδή της αρχής ότι οι δαπάνες του κράτους δεν μπορούν, επί μακρό χρόνο, να υπερβαίνουν τους φόρους που μπορούν να επιβάλουν οι πολιτικοί και είναι πρόθυμοι να πληρώνουν οι πολίτες. Τρίτον (και όρος διατήρησης των δύο προηγουμένων), τη δημιουργία προϋποθέσεων επαρκούς απόδοσης επενδεδυμένων κεφαλαίων, ώστε να εκδηλώνεται δυναμισμός επενδύσεων και αυτοσυντηρούμενη αύξηση νέων αποταμιεύσεων. Κεντρικός μοχλός νέων επενδύσεων ήταν πάντοτε τα κίνητρα και οι διασφαλίσεις που δόθηκαν σε διεθνή επενδυτικά κεφάλαια, με την υποστήριξη των κρατών που βοήθησαν σε κάθε επιτυχημένη προσπάθεια της Ελλάδας να αυξήσει το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού και να βελτιώσει τη διεθνή της θέση.
Ομως, στη διάρκεια των πρόσφατων οικονομικών κρίσεων, η Ελλάδα ατύχησε να διαθέτει πολιτικές ηγεσίες λιγότερο ή περισσότερο αλλά πάντως εθνικώς διεφθαρμένες, ιδεολογικώς εχθρικές ως προς τη φυσική ένταξη της χώρας στη Δύση και, κάποτε, πρακτικώς ανίκανες να χειριστούν την κατάσταση τρικυμίας προς το συμφέρον της χώρας. Το 1971-73, όταν ολοκληρώθηκε η κατάρρευση του συστήματος δολαρίου, πανικόβλητο το καθεστώς αύξησε τον εσωτερικό δανεισμό, μεγάλωσε το κρατικό έλλειμμα, φαλκίδευσε την εσωτερική αξία του νομίσματος και επέλεξε τη διεθνή υποτίμησή του. Τότε, τέθηκαν οι βάσεις του ξεχαρβαλώματος που έφτασε μέχρι την ένταξή μας στο ευρώ.
Το 1979-82, περίοδος αλλεπάλληλων επεισοδίων εμβάθυνσης της διεθνούς κρίσης, εμπεδώνεται το δόγμα του λαϊκίστικου κρατισμού, σε πλήρη σύμπνοια, ως προς τα αρνητικά χαρακτηριστικά, επιλογών της δεύτερης καραμανλικής και πρώτης παπανδρεϊκής περιόδου. Επιταχύνεται ο εξευτελισμός του νομίσματος και πολλαπλασιάζεται το δημόσιο χρέος. Η διεθνής κρίση του 2000-2002 «πνίγεται» στο εύκολο χρήμα και την «αναπτυξιακή κερδοσκοπία» της δεύτερης κυβέρνησης Σημίτη.
Ο διάδοχος Καραμανλής πρεσβεύει την «αδιαφορία μπροστά στην απειλή» και ο νεότερος Παπανδρέου τη «διεθνιστική εχθρότητα στις αγορές». Κανείς δεν δείχνει να ανησυχεί είτε από το μέγεθος του χρέους είτε από τις ανασφάλειες, περιφερειακές και επιχειρηματικές, που φορτώνονται οι ελληνικές τράπεζες. Η ελπίδα αντισταθμίσματος παραμένει στην ίδια πάντοτε πλευρά. Θα της επιτρέψουν τα δύο μεγάλα κόμματα να εργαστεί για το καλό όλων μας; Η αμφιβολία είναι επιβεβλημένη.