Η σοβιετική λογική του κ. Ρέππα

Η σοβιετική λογική του κ. Ρέππα

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Χρειάζονται μόνο 20 χρόνια για έναν ριζοσπάστη να καταλήξει συντηρητικός, χωρίς να αλλάξει ούτε μία ιδέα», είχε πει κάποτε Ρόμπερτ Αντον Γουίλσον. Για πολλούς εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ χρειάστηκαν μόνο δέκα. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ήταν αρκούντως ριζοσπάστες. Ισως πάλι να τρόμαξαν από την αποτυχημένη απόπειρα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης το 2001. Μόλις είδαν τις κοινωνικές αντιδράσεις είπαν «ασ’ το γι’ αργότερα». Ανέλαβε ο κ. Δημήτρης Ρέππας και την έθαψε με προεδρικά διατάγματα, μέχρι που το πρόβλημα επανεμφανίστηκε θεριεμένο και το πληρώνουμε τώρα στο πολλαπλάσιο.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επιχείρησε ο κ. Ρέππας να διευθετήσει και τα των ταξί. Εθαψε την απελευθέρωση με ένα προεδρικό διάταγμα κι έμειναν ευχαριστημένοι οι ψηφοφόροι ταξιτζήδες.

Προχθές, ο πρώην υπουργός Μεταφορών επιχείρησε να δώσει το θεωρητικό πλαίσιο της συντήρησης σε ό, τι αφορά τις άδειες ταξί. Είπε, μεταξύ άλλων: «είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα συγχέονται τα χασάπικα, τα κομμωτήρια κ.λπ. με τα Δ.Χ. αυτοκίνητα. Καθένας μπορεί να έχει όσα Ι.Χ. επιθυμεί, τα Δ.Χ. όμως εκτελούν μια κατά παραχώρηση δημόσια υπηρεσία…» («Πρώτο Θέμα» 7.8.2011).

Αφού τον ευχαριστήσουμε, που μας επιτρέπει να έχουμε όσα Ι.Χ. επιθυμούμε, πρέπει να ρωτήσουμε: Γιατί να είναι τα ταξί «μια κατά παραχώρηση δημόσια υπηρεσία» και να μην είναι τα χασάπικα; Με τις σαλμονέλες που κυκλοφορούν, ένα κρεοπωλείο μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλάσια επικίνδυνο από ένα ταξί. Ποια είναι, λοιπόν, τα κριτήρια της «κατά παραχώρηση δημόσιας υπηρεσίας»; Οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, τουλάχιστον, είχαν λόγους να βαφτίσουν «δημόσιες» τις υπηρεσίες π. χ. των περιπτέρων ή των ταξί. Ηθελαν να ξέρουν ποιοι διαβάζουν «Αυγή» ή ποιοι μετακινούνται προς «ύποπτους» προορισμούς. Μια δημοκρατική κυβέρνηση τι λόγους έχει;

Ο κ. Ρέππας απαντά στο ερώτημα σοβιετικά. «Καταλήξαμε σε κριτήρια απαντώντας στο βασικό ερώτημα: τα ταξί σε κάθε πόλη ή περιοχή θα κυκλοφορούν σε απεριόριστο αριθμό ή θα τεθεί μια οροφή με βάση συγκεκριμένους δείκτες όπως είναι ο πληθυσμός, οι διανυκτερεύσεις τουριστών και γενικότερα ο όγκος του δυνητικού χρήστη αυτών των υπηρεσιών».

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με την «οροφή» που λέει ο κ. Ρέππας. Το ερώτημα είναι ποιος θα τη θέσει. Το πάνσοφο κεφάλι ενός υπουργού (σε συνεργασία με την πάνσεπτο κεφαλή του κ. Θύμιου Λυμπερόπουλου) ή εμείς οι καταναλωτές των υπηρεσιών; Μήπως να ασχολούνταν οι υπουργοί με σοβαρότερα πράγματα αντί να ψάχνουν τον όγκο των διανυκτερεύσεων π.χ. στην Τρίπολη;

Η σοβιετική λογική του κ. Ρέππα διανθίζεται και με το κερασάκι του «κοινωνικού διαλόγου». Κοινωνικός διάλογος στην Ελλάδα σημαίνει να μαζεύονται οι κάτοχοι των κρατικών προνομίων με τον υπουργό, για να διαπιστώσουν ότι τίποτε δεν πρέπει να αλλάξει. Οι «άνεργοι και οι πικραμένοι», που έλεγε και ο αντιπρόεδρος των ταξιτζήδων Θεσσαλονίκης, δεν έχουν λόγο ούτε δικαίωμα να επιχειρήσουν. Ισως γιατί δεν υπόσχονται ψήφους, όπως οι οργανωμένες συντεχνίες. Δυστυχώς, για πολλούς πολιτικούς, σαν τον κ. Ρέππα, «κοινωνία» είναι το άθροισμα των συντεχνιών ή έστω εκείνων που κατευθύνουν σταυρωμένα ψηφοδέλτια στον α΄ ή τον β΄ πολιτευτή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή