Στο άρθρο περί σοβιετικής λογικής στην αδειοδότηση των ταξί («Καθημερινή» 9.8.2011) απάντησε με επιστολή ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κ. Δημήτρης Ρέππας («Οροφή» «Κ» 10.8.2011). Επεσήμανε ότι τα κριτήρια «για τον προσδιορισμό της οροφής των αδειών ταξί περιλαμβάνουν στοιχεία όπως ο πληθυσμός, διανυκτερεύσεις», στοιχεία τα οποία «είναι αμέσως διαθέσιμα από τις κρατικές υπηρεσίες και τα αρμόδια επιμελητήρια».
Τι κρίμα να μην έχουμε κι εμείς οι πολίτες «αμέσως διαθέσιμα» διάφορα στοιχεία από το Δημόσιο και είμαστε αναγκασμένοι να τρέχουμε από γκισέ σε γκισέ για να μάθουμε πού πρέπει να υποβάλουμε μια αίτηση; Το πρόβλημα είναι ότι το Δημόσιο, εμπλεκόμενο με όλα, δεν καταφέρνει να κάνει καλά ούτε αυτά που πρέπει. Κυνηγώντας τα κατάλληλα πληθυσμιακά κριτήρια δεν έχει χρόνο να παράγει άλλες πιο χρήσιμες υπηρεσίες. Επομένως, δουλειά των υπουργών είναι πώς θα απλοποιήσουν τη δουλειά του Δημοσίου, αντί να του φορτώνουν επιπλέον καθήκοντα. Και αυτή είναι το πρώτο καθήκον του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ο κ. Ρέππας θα έπρεπε να νιώθει ανακουφισμένος που την άχαρη δουλειά, που μπορούν αυτόματα να κάνουν οι πολίτες, δεν θα τη φορτωθεί στις υπηρεσίες του. Αυτές έτσι κι αλλιώς έχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνουν, όπως π. χ. να εξυπηρετούν τους πολίτες.
Η σοβιετική λογική βασίζεται σε μια μεταφυσική πεποίθηση ότι υπάρχει μια μαγική γραφειοκρατία – «Δημόσιο και επιμελητήρια», που λέει και ο κ. Ρέππας- που ξέρει τις ανάγκες των ανθρώπων και μπορεί να προγραμματίσει την οικονομική δραστηριότητα· από το πόσοι θα έχουν ταξί (στην Ελλάδα) μέχρι πόσοι θα απασχολούνται στη γεωργική παραγωγή (ΕΣΣΔ).
Το πρώτο πρόβλημα αυτής της λογικής είναι ότι οι ανάγκες των ανθρώπων μεταβάλλονται διαρκώς, χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι αυτοί οι μηχανισμοί. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, η γραφειοκρατία αντιλαμβάνεται το πρόβλημα μόνο όταν αυτό γίνεται εκρηκτικό. Κάπως έτσι σχηματίζονταν οι τεράστιες ουρές στην αλήστου μνήμης Σοβιετική Ενωση. Τότε μόνο -και ίσως υπό τον φόβο της τιμωρίας- κινητοποιούνταν η γραφειοκρατία. Μέχρι όμως να κινητοποιηθεί, να συνεδριάσει, να οργανώσει την παραγωγή, οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους ξανάλλαζαν το πρόβλημα. Και ξανάτρεχε η γραφειοκρατία, μέχρι που το πήραν απόφαση κι άφησαν το σύστημα να καταρρεύσει. Το δεύτερο πρόβλημα είναι το κόστος της απόφασης. Αν ο γραφειοκρατικός μηχανισμός κάνει λάθος δεν πληρώνουν οι ίδιοι. Το κόστος μεταβιβάζεται στην οικονομία, δηλαδή σε όλους μας. Η δημιουργία προνομίων για λίγους δημιουργεί προβλήματα στους πολλούς. Το τρίτο πρόβλημα είναι της διαφθοράς. Η κρατική αδειοδότηση δημιουργεί μαύρες αγορές και λεφτά κάτω από το τραπέζι.
Ενιαία πληθυσμιακά κριτήρια δεν υπάρχουν. Κάποιες πόλεις έχουν και κάποιες άλλες όχι. Αλλά μόνο στα αποκαλούμενα «κίτρινα ταξί» κι εκεί οι άδειες δεν μεταβιβάζονται από τους ιδιώτες. Στις υπόλοιπες υπηρεσίες μεταφοράς προσώπων η αγορά είναι πλήρως απελευθερωμένη.
Οσο για το τελευταίο επιχείρημα του κ. Ρέππα, αν είναι σοβιετική η αντιπολίτευση που στηρίζει το πλαίσιο των πληθυσμιακών κριτηρίων, πρέπει να ρωτήσουμε: πώς νομίζει ότι χρεοκόπησε αυτή η χώρα;