Δεν είναι εύκολο, και ακόμη περισσότερο δεν είναι πολιτικά σωστό, να απομονωθούν τα κοινωνικά αίτια που συνέβαλαν ή και προκάλεσαν τις ταραχές στη Βρετανία από τον τρόπο αντίδρασης και αντιμετώπισης του φαινομένου από την αγγλική κυβέρνηση. Με αυτή την έννοια ίσως και να μη «στέκει» η σύγκριση με τα αίτια που προκάλεσαν ανάλογες ταραχές στο πρόσφατο παρελθόν στην Ελλάδα και την ανάλογη στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Αλλωστε, ενώ η κατάσταση στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού στη Βρετανία, τα οποία διαχρονικά χαρακτηρίζονται από στασιμότητα στην επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξή τους, μπορεί να ερμηνεύσει και να δικαιολογήσει την «ξαφνική» έκρηξη στις βρετανικές πόλεις, δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο με τις αντίστοιχες εκρήξεις στις ελληνικές. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα η μοίρα του χαμηλότερου οικονομικά ελληνικού πληθυσμού είναι καλύτερη από του αγγλικού.
Ωστόσο, αν τολμήσουμε να σταθούμε μόνο στην αντιμετώπιση των ταραχών, των καταστροφών, των λεηλασιών και της βίας από την αγγλική κυβέρνηση και τη συγκρίνουμε με τη συμπεριφορά της ελληνικής σε ανάλογες περιστάσεις και συνθήκες, η διαφορά είναι χαώδης. Από τη μία πλευρά και από την πρώτη στιγμή δεν αναγνωρίστηκε κανένα κοινωνικό, πολιτικό ή ακόμη και ηλικιακό ελαφρυντικό σε όσους παραβιάζουν τον νόμο, σύμφωνα με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Κάμερον· από την άλλη πλευρά η εφαρμογή του νόμου τορπιλιζόταν συστηματικά από δηλώσεις κατανόησης της… οργής των «Αγανακτισμένων» ή των «μπαχαλάκηδων». Στο Λονδίνο η κυβέρνηση έδειξε από την πρώτη στιγμή αποφασιστικότητα για τη διατήρηση του νόμου και της τάξης, αντίθετα στην Αθήνα τα ενοχικά σύνδρομα υπερκάλυπταν την κυβερνητική βούληση για την προστασία της ασφάλειας, ακόμη και όταν η βία έφτανε στο αποκορύφωμά της.
Για να προχωρήσουμε και παραπέρα, η αγγλική κυβέρνηση δεν έδειξε κανένα φόβο μήπως από τις συγκρούσεις ταραχοποιών και αστυνομίας υπάρξουν θύματα που θα την επιβαρύνουν με το λεγόμενο «πολιτικό», ουσιαστικά κομματικό, κόστος, σε αντίθεση με τα πολιτικά ήθη στην Αθήνα. Ταυτόχρονα όμως δεν υπήρξε και καμία ιδιαίτερη κατακραυγή για τις μεθόδους καταστολής της αστυνομίας. Οι λαϊκίστικες παραδόσεις στην Ελλάδα θέλουν την αστυνομία να ραίνει με άνθη όσους παραβιάζουν τον νόμο, εν ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ακόμη περισσότερο, στην Αγγλία τα δικαστήρια λειτούργησαν υπερωριακά αυτές τις μέρες για να κρίνουν άμεσα την ενοχή ή την αθωότητα των συλληφθέντων, κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά εδώ. Το κυριότερο όμως, στο Λονδίνο πολίτες έσπευσαν εθελοντικά να επουλώσουν τις πληγές που προκάλεσαν στις γειτονιές και στην πόλη τους οι ταραχές, ενώ στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη οι δημότες «στήριξαν» την αποκατάσταση της ομαλότητας στις πόλεις τους με πλήρη αδιαφορία, αλλά μπόλικη γκρίνια… Τα συμπεράσματα λοιπόν από τις παραπάνω συγκρίσεις μιλούν μόνα τους και το μόνο που απομένει να επισημανθεί είναι ότι ένας Χρήστος Παπουτσής ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι υπουργός Προστασίας του Πολίτη στην Αγγλία.