Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από την έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ευρωζώνης και τις αποφάσεις της, που χαρακτηρίστηκαν «βαθιά ανάσα» για την Ελλάδα. Η εκτίμηση ήταν σωστή, καθώς το νέο πακέτο στήριξης που συμφωνήθηκε έδινε μια νέα ευκαιρία στη χώρα μας και έδειχνε ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι οι ακρωτηριασμοί χωρών-μελών δεν αποτελούν λύση για την Ευρωζώνη. Αλλά φαίνεται ότι στην Ευρώπη, και γενικότερα στον κόσμο που ζούμε σήμερα, η χρονική απόσταση από το «δόξα τω Θεώ» στο «βοήθεια Παναγιά μου» είναι σχεδόν μηδενική.
Είναι φανερό πλέον ότι οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου δεν ήταν αρκετές για να ηρεμήσουν τις αγορές, η Ευρώπη βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής αναταραχής, ενώ ταυτόχρονα αναβιώνουν και κλιμακώνονται οι θεωρίες και τα δημοσιεύματα που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως ξένο σώμα που πρέπει να αποβληθεί από την Ευρωζώνη για να μπορέσει η τελευταία να αναπνεύσει. Κάτι τέτοιο φυσικά αποδεικνύεται μόνο από το αποτέλεσμα, αλλά αν φτάσουμε εκεί, θα σημαίνει ότι στο μεταξύ η χώρα μας εκβράστηκε από το ευρώ, πτώχευσε και επανήλθε στη δραχμή με όλες τις καταστροφικές συνέπειες για τον πληθυσμό της.
Ας ευχόμαστε ότι δεν θα αποδειχθεί ποτέ εκ του αποτελέσματος η ορθότητα της συγκεκριμένης άποψης που «πλασάρεται» πάλι από κύκλους οικονομολόγων και δημοσιολόγων της Γερμανίας. Αλλωστε, είναι συζητήσιμο κατά πόσον είναι η Ελλάδα μόνο το πρόβλημα, όταν απειλούνται πια από τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης ευρωπαϊκά οικονομικά μεγαθήρια, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, ενώ φόβοι εκδηλώνονται για τη Γαλλία, ακόμη και για την ίδια τη Γερμανία. Το σημαντικότερο όμως ίσως αυτή τη φορά είναι ότι θεριεύει το πρόβλημα της ρευστότητας για πολλές τράπεζες, μεταξύ των οποίων και ελληνικές, οι προσδοκίες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι χαμηλές και το όλο πρόβλημα αντανακλάται στη συμπεριφορά των χρηματιστηρίων παγκοσμίως.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, λοιπόν, και εν μέσω επικρίσεων ότι μιλούν πολύ και λίγα κάνουν (πρωθυπουργός Σουηδίας), οι ηγεσίες των χωρών της Ευρωζώνης καλούνται για άλλη μία φορά να πάρουν αποφάσεις που υποτίθεται ότι θα αναχαιτίσουν και θα εκτονώσουν την επερχόμενη μεγάλη κρίση που απειλεί τους πάντες. Την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ιαπωνία και όποιον άλλον βρεθεί στο δρόμο των συνεπειών του φαινομένου «ντόμινο» που θα ενεργοποιηθεί. Γι’ αυτό συναντώνται την Τρίτη, στο Παρίσι, η Αγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί, που όμως η μεν πρώτη συναντά μεγάλες αντιδράσεις μέσα στο ίδιο της το κόμμα όταν επιχειρεί να προωθήσει μέτρα στήριξης της Ελλάδας με κάποιο κόστος (μικρό σχετικά) για τους πολίτες της χώρας της, τον δε δεύτερο τον εμπιστεύονται λιγότερο οι Γάλλοι από τη Γερμανίδα καγκελάριο.
Τα δεδομένα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το παιχνίδι παίζεται κυρίως στα ευρωπαϊκά γήπεδα και λιγότερο στο ελληνικό, και όσοι πιέζουν για την έξωση της Ελλάδας από το ευρώ, είτε υποβαθμίζουν τις πιθανές επιπτώσεις, είτε φοβούνται ότι η συνεχιζόμενη στήριξη της Ελλάδας θα δημιουργήσει προηγούμενο για τη στήριξη μεγαλύτερων οικονομιών και η Γερμανία δεν μπορεί να αντέξει κάτι τέτοιο, είτε, τέλος, διακατέχονται από εμμονές για την ανάγκη τιμωρίας των… αμαρτωλών.
Με αυτήν την έννοια, η Αθήνα δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα για να διώξει τα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται στους ουρανούς της Ευρώπης. Υπάρχει δε και η βάσιμη άποψη ότι ούτε ολόκληρη η Δύση μπορεί να ελπίζει πλέον σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης όταν είναι σαφές ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής και όταν η διαδρομή της μεταφοράς πλούτου είναι αντίστροφη. Το κακό όμως είναι ότι στην Ελλάδα εξακολουθούμε να μην κάνουμε αυτά που πρέπει και με την ταχύτητα που χρειάζεται για να αποστομώσουμε τους «εχθρούς» μας. Νόμοι ψηφίζονται, αποφάσεις λαμβάνονται, το μπλα-μπλα δίνει και παίρνει, αλλά η εφαρμογή αργεί. Πάλι ζητάμε παράταση για την εφαρμογή ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο…