Ασπλαχνοι επιστήμονες
Κύριε διευθυντά
Επιστολογράφος στο φύλλο σας της 17ης Αυγούστου κατηγορεί τον Σ. Καλύβα ως άσπλαχνο, διότι δεν αναγνωρίζει ότι οι επιβάτες του μετρό -και κατ’ επέκτασιν οι πολίτες γενικώς- έχουν σπλάχνα και γαστρεντερικό σωλήνα. Η ανεξέλεγκτος λειτουργία των «σπλάχνων» -κατά τον επιστολογράφο- είναι αναφαίρετο δικαίωμα αλλά και τρόπος διαμαρτυρίας.
Η μεταφορά της σχετικής διαδικασίας στην καθομιλουμένη, ως υβριστική απαξίωσις, έχει πλήθος χαριτωμένες εκφράσεις. Ωστόσο, σοβαρός επιστήμων, και μάλιστα ιατρός, θα παραδεχθεί ότι η απρόσκοπτος λειτουργία του γαστρεντερικού σωλήνος ασθενών στο ιατρείο του, ή τη νοσοκομειακή κλίνη, δεν είναι παραδεκτή μορφή διαμαρτυρίας.
Μία από τις εμφανείς διαφορές συμπεριφοράς που χαρακτηρίζουν πολιτισμένες κοινωνίες, από τα ζώα, είναι η διακριτική διαχείρισις της λειτουργίας των «σπλάχνων». Ακόμη και τα ζώα όμως, όταν εντάσσονται σε πολιτισμένο περιβάλλον, δείχνουν μεγάλη σεμνότητα και αποφεύγουν την ενόχληση. (Εκτός των φυλακισμένων κατοικιδίων, που μετά πολύωρο εγκλεισμό όταν βγαίνουν, δεμένα, δεν αντέχουν άλλο.) Η απελευθέρωσις των πολιτών από την αστική καταπίεση που τους υποχρεώνει να χρησιμοποιούν αποχωρητήρια (εκ του αποχωρώ) και τους στερεί το δικαίωμα να τα κάνουν όπου τους έρθει -στο μετρό, στον δρόμο, στο θέατρο, ή στην καφετέρια- είναι μια μεγάλη πρόοδος που δεν θα επιτραπεί σε άσπλαχνους αντιδραστικούς να σταματήσουν.
Τηλεμαχος Μαρατος
Ελπίδα
Κύριε διευθυντά
Ηρηξικέλευθη πρόταση του προέδρου του ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» κ. Ανδρέα Δρακόπουλου στη συνέντευξη της 31/7/11 για μια γενναία οικονομική προσφορά των εφοπλιστών αλλά και του ιδρύματος που προΐσταται φυσικά, στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο, θα αναζωογονούσε ομολογουμένως τους συνταξιούχους ναυτικούς, θα έδινε ελπίδα στους εργαζόμενους συναδέλφους τους, καθώς και επιστροφή της νεολαίας στη θάλασσα και θα βοηθούσε τη ναυτιλία γενικά. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές, οι εφοπλιστές πρωτοστάτησαν πάντοτε στη στήριξη της πατρίδας. Ελπίζουμε και σ’ αυτή τη ζοφερή οικονομική συγκυρία να σταθούν πάλι στο ύψος των περιστάσεων!
Οι απόμαχοι του κύματος και ειδικά η γενιά που συνταξιοδοτείται τώρα είναι αυτή που με τη ναυτοσύνη, τον επαγγελματισμό και την εργατικότητά της συνετέλεσε στο ναυτιλιακό θαύμα της Ελλάδας.
Τα εξοντωτικά μέτρα της κυβέρνησης στους συνταξιούχους θαλασσινούς μας (μείωση των αποδοχών τους κατά 30% και μάλιστα αναδρομικά από την αρχή του έτους!!!) δεν τιμούν ούτε τη ναυτιλιακή ούτε την κοινωνική πολιτική της πρώτης ναυτιλιακής δύναμης στην υδρόγειο!!!
Φριξος Δημου – Πλοίαρχος Ε.Ν.
Για το ΕΣΥ
Ι
Κύριε διευθυντά
Στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός, σε ημέρα εφημερίας (30/7/11), μεταφέρθηκε ασθενής πάσχων από καρκίνο, επειδή υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή του, σύμφωνα με γνωμάτευση του οικογενειακού του γιατρού. Το σωστό και το επιθυμητό θα ήταν να είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο Σωτηρία, όπου υποβαλλόταν σε θεραπεία, αλλά αυτό ήταν αδύνατον γιατί δεν εφημέρευε, παρά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης περί συνεχών εφημεριών όλων των νοσοκομείων όπως συμβαίνει στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο στον οποίο ισχυριζόμαστε πως δώσαμε τα φώτα.
Αφού υποβλήθηκε σε όλες τις ιατρικές εξετάσεις, τις οποίες είχε ήδη κάνει στη Σωτηρία, ταλαιπωρούμενος και επιβαρύνων το σύστημα, μεταφέρθηκε σε δωμάτιο της Β΄ Παθολογικής Κλινικής, προφανώς διότι κρίθηκε ότι έχρηζε νοσηλείας.
Τη Δευτέρα 1η Αυγούστου, κατά τη διάρκεια επίσκεψης των γιατρών, ο ίδιος και οι οικείοι του δέχθηκαν βίαιη και ανοίκεια λεκτική επίθεση, μεγάλης διάρκειας, από τον διευθυντή της κλινικής, επειδή δεν πήγε στη Σωτηρία. Η επίθεση αυτή θα ήταν απαράδεκτη, ακόμη και αν η εισαγωγή του εκεί γινόταν με πραξικοπηματικό τρόπο, ή έστω του είχε δοθεί από το σύστημα άλλη επιλογή. Την επομένη, του δόθηκε εξιτήριο αν και η κατάστασή του εξακολουθούσε να είναι σοβαρή.
Ο ασθενής, ηλικίας 80 ετών, στη διάρκεια της ζωής του πλήρωσε και πληρώνει όλους τους φόρους, τις εισφορές και τις επιβαρύνσεις για να μπορεί ο κάθε διευθυντής, οχυρωμένος πίσω από τη δημοσιοϋπαλληλική σιγουριά, να ξεχνάει τον όρκο που κάποτε έδωσε χωρίς να τον πιστεύει, αλλά και τη στοιχειώδη ευγένεια που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει ανθρώπους με εξέχουσα -υποτίθεται- θέση στην κοινωνία.
Αννυ Ταρσατοπουλου / Ν. Ψυχικό
ΙΙ
Κύριε διευθυντά
Με αυτές τις λίγες γραμμές είμαι υποχρεωμένη να ευχαριστήσω από καρδιάς το επί της οδού Λ. Μεσογείων Νοσοκομείο «Σωτηρία» (Καρδιολογική Κλινική) για τις άψογες υπηρεσίες και την άριστη ιατρική φροντίδα που μου παρέσχε, όταν είχα εισαχθεί ως επείγον περιστατικό στο νοσοκομείο. Από τα εξωτερικά ιατρεία έως και την τριήμερη περίθαλψή μου στην Καρδιολογική Κλινική, η συμπεριφορά του ιατρικού-νοσηλευτικού-βοηθητικού προσωπικού ήταν θαυμάσια. Φροντίδα – ευγένεια – ενδιαφέρον. Η καθαριότητα του δωματίου νοσηλείας (5 κρεβάτια σε άνετο θάλαμο) ήταν εξαιρετική. Εύχομαι στο κάθε νοσοκομείο του ΕΣΥ να φτάσει και να ξεπεράσει τη συμπεριφορά του «Σωτηρία». Δεν είναι, νομίζω, δύσκολο.
Ευχαριστούμε από καρδιάς οικογενειακώς.
Κουβα-Χατζοπούλου Δέσποινα / Ν. Ψυχικό
Γλώσσα και ζωή
Κύριε διευθυντά
Σε επιστολή του στην «Κ» ο ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ και ακαδημαϊκός κ. Α. Ν. Κουνάδης, όπως και κατά καιρούς και άλλοι επιφανείς Νεοέλληνες, τονίζει την αξία της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών και ζητάει να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας τους από το πρωτότυπο. Εκτός από το αίτημα αυτό, άλλοι θρηνούν επειδή καταργήθηκε το πολυτονικό. Το γλωσσικό ζήτημα έχει απασχολήσει έντονα τον λαό μας, αλλά, ιδιαίτερα στα χρόνια μετά το 1821, εκδηλώθηκε με μεγάλη οξύτητα, και τώρα που είμαστε στον 21ο αιώνα, η σχετική πείρα και η σχετική γνώση μάς λένε τα εξής:
Η γλώσσα δεν ανήκει στους γλωσσολόγους και στους φιλολόγους, αλλά στον λαό που τη μιλάει, από τους σεβαστούς κυρίους καθηγητές ώς τους σκαφτιάδες, και γι’ αυτό ο λαός τη διαμορφώνει και κατά καιρούς την αλλάζει, χωρίς να ζητάει την άδεια κανενός. Ετσι, μέσα στους αιώνες, ο λαός πραγματοποίησε θεαματικές αλλαγές στη γλώσσα: Κατήργησε τα εις -μι ρήματα, τον δυϊκό αριθμό, τη δοτική και την τρίτη κλίση, καθιέρωσε δύο μέλλοντες, άλλαξε τύπους λέξεων (Αθήνα και όχι Αθήναι, άντρας και όχι ανήρ και άλλα πολλά) και όλα αυτά χωρίς κάποια κρατική απόφαση. Κατά τον 19ο αιώνα, οι διαβόητοι γλωσσαμύντορες αξιοποίησαν τις πολιτικές συνθήκες της εποχής και επιχείρησαν να αναγκάσουν τους Νεοέλληνες να γράφουν και να μιλάνε όπως οι Αθηναίοι της εποχής του Περικλή. Και τούτο, γιατί πίστεψαν ότι τα αρχαία ελληνικά είναι η γλώσσα των μορφωμένων ανθρώπων και χάρις σ’ αυτά οι μεγάλοι συγγραφείς της αρχαιότητας έγραψαν τα αριστουργήματά τους. Αν ήταν όμως έτσι τα πράγματα, κάθε αρχαίος Αθηναίος θα είχε γράψει και από ένα αριστούργημα. Αυτό βέβαια δεν συνέβη. Λίγοι έγραψαν αριστουργήματα και αυτό το πέτυχαν όχι επειδή εκφράστηκαν στα αρχαία ελληνικά, αλλά επειδή οι ίδιοι ήταν μεγαλοφυΐες.
Η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται και από τη νεοελληνική πείρα: Ο Παπαρρηγόπουλος και ο Παπαδιαμάντης έγραψαν αριστουργήματα χρησιμοποιώντας την αρχαΐζουσα ή την καθαρεύουσα, θαυμάσια έργα έγραψαν όμως και ο Παλαμάς και ο Ελύτης, ο Μυριβήλης και ο Καζαντζάκης, ο Κανελλόπουλος και ο Παπανούτσος, χρησιμοποιώντας τη δημοτική. Το πρακτικής αξίας ερώτημα τώρα είναι τι κάνουμε σήμερα στα σχολεία. Την απάντηση τη δίνει η σχολική πείρα όλων μας, η οποία λέει ότι απολύτως κανείς δεν έμαθε ποτέ αρχαία ελληνικά στο σχολείο. Και λέγοντας «δεν έμαθε», δεν εννοώ «δεν μάθαινε το μάθημα». Οι καλοί μαθητές -κι ένας από αυτούς και εγώ- το μάθημα το μαθαίνανε. Αλλά «ξέρω αρχαία ελληνικά» σημαίνει «μπορώ να διαβάσω ένα αρχαίο κείμενο τόσο εύκολα όσο διαβάζω και την «Καθημερινή»». Και αυτό απολύτως κανείς δεν το έμαθε στο σχολείο.
Η πείρα λοιπόν διδάσκει ότι η προσπάθεια να μάθουν όλοι οι μαθητές αρχαία ελληνικά είναι οικτρή σπατάλη χρόνου και κόπου, χωρίς καμιά ελπίδα επιτυχίας. Ναι αλλά -θα πουν ίσως οι επίγονοι των γλωσσαμυντόρων- τι κάνουμε για να μάθουν οι Νεοέλληνες τα έργα των προγόνων τους; Την απάντηση τη δίνει επιγραμματικά και σαφέστατα, σ’ ένα σχετικό άρθρο του, ο Παλαμάς: «Μεταφράζετε τους αρχαίους».
Ηλιας Ν. Μιχαλος – Δημοσιογράφος-συγγραφέας / Αθήνα
Διόρθωση
Κύριε διευθυντά
Σε άρθρο μου στην «Καθημερινή» της προηγούμενης Κυριακής (14/08/2011) με τίτλο «Η κρίση χρέους στην ΟΝΕ και η λύση του ευρωομόλογου» και συγκεκριμένα στην τελευταία παράγραφο αναφέρεται: «Ετσι, η (συγκαλυμμένη) διστακτικότητα των κρατών-μελών να απολέσουν ακόμη ένα κομμάτι της εθνικής τους κυριαρχίας σύντομα θα υπερκεραστεί και η υπέρβαση της κρίσης χρέους, αλλά και η ενίσχυση του δημοσιονομικού πυλώνα της νομισματικής ένωσης στην Ευρώπη θα είναι πλέον πραγματικότητα». Προς αποφυγήν οποιασδήποτε (καλόπιστης) παρερμηνείας θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η ουσία και το πνεύμα του πιο πάνω αποσπάσματος είναι η απώλεια της αυτονομίας σε θέματα δημοσιονομικής πολιτικής, την οποία θα υποστούν τα κράτη-μέλη όταν προχωρήσουν προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής ενοποίησης, ένα αποφασιστικό βήμα της οποίας είναι η έκδοση κοινού ευρωομολόγου. Σκοπός του άρθρου μου ήταν να αξιολογήσω τα πλεονεκτήματα αλλά και τις σοβαρές ενστάσεις στην έκδοση ευρωομολόγου, καθώς επίσης και να αναλύσω πώς και γιατί το όλο εγχείρημα δύναται να καταστεί πολιτικά εφικτό και άμεσα υλοποιήσιμο.
Γιαννης Μουρμουρας – Καθηγητής