Εκπληξη και αδράνεια

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ανεργία αναρριχήθηκε στο νέο υψηλό ρεκόρ του 16,6%, αλλά οι περισσότεροι από τους «μονιμάδες» θεωρούμε ότι ακόμη δεν μας αφορά. Οι θέσεις εργασίας που χάθηκαν μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο άγγιξαν τις 300.000. Οι εκτός εργασίας πάνω από ένα χρόνο ξεπέρασαν τους 70.000, αλλά τα υπουργεία επεξεργάζονται ακόμη «σωτήριες» λύσεις 5μηνης απασχόλησης. Προγράμματα που εγγυώνται επιβίωση στα όρια, άλλα όχι ζωή.

Αλλά και τα μεγάλα συνδικάτα απολαμβάνουν την ανυπαρξία τους. Τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης δεν έχουν λόγους να πονοκεφαλιάζουν. Οι προοπτικές ζοφερές, αναλυτές μιλούν για 20%. Ακόμη και οι επικριτές, του τελευταίου «σοβιετικού κράτους» εν Ευρώπη, στην κατάρρευση του οποίου οραματίζονταν τη δυναμική μιας αγοράς που θα αξιοποιούσε δημιουργικά το ευέλικτο εργατικό δυναμικό, εκπλήσσονται τώρα από τα στοιχεία. Εκπλήσσονται και αδρανούν. Κάποιοι πιστεύουν ότι η έξοδος από την ανεργία είναι ατομικό πρόβλημα. Αλλοι όμως αναγνωρίζουν ότι μαζί με τις άλλες, μεγάλες βεβαιότητές μας καταρρέει αιφνιδίως και το δόγμα της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις.

Πριν από ενάμιση χρόνο, η ελαστικότητα στον χρόνο εργασίας, η διάλυση των συμβάσεων, η επέκταση της μερικής απασχόλησης, φάνταζε η λύση που θα έκανε λίγο-πολύ την Ελλάδα μια άλλη Δανία στα ζητήματα της αγοράς εργασίας. «Εστω, μερικές κλίμακες πιο κάτω σε μισθούς, αλλά τουλάχιστον με δουλειά» πιστεύαμε. Μόνο που οι ευελιξίες αποδεικνύονται ότι δεν είναι παρά η νεκρανάσταση συνταγών που θεραπεύουν το πρόβλημα, αλλά όχι στο στάδιο που είμαστε εμείς σήμερα. Το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας σε δύο, η επέκταση του ωρομισθίου, η αποθέωση της ατομικής σύμβασης, μπορεί να δημιουργήσουν κινητικότητα στην αγορά εργασίας, αλλά σε συνθήκες ανόδου του οικονομικού κύκλου. Επέτυχαν στις ΗΠΑ, όταν είχε αυξανόμενους ρυθμούς ανάπτυξης. Κέρδισαν την κοινωνική αποδοχή στη Δανία, όταν λειτουργούσαν με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Επιβλήθηκαν επιτυχώς στην Ιρλανδία, όταν η οικονομία της φάνταζε «Κέλτικος τίγρης». Επεκτάθηκαν στην Ολλανδία, όταν είχε ισχυρή οικονομία. Τώρα που μας τέλειωσαν τα πρότυπα και η οικονομία βουλιάζει στην ύφεση, όλες αυτές οι προ 20ετίας εφαρμογές μοιάζουν με δράκο χωρίς παραμύθι.

Αλλά το παραμύθι είναι εδώ, διότι η ανεργία ήταν πάντα η πρώτη ύλη των κοινωνικών εκρήξεων. Ακόμη κι αν δεν είχαν προηγηθεί οι ταραχές στη Βρετανία, οι «αγανακτισμένοι» στην Ισπανία και την Ελλάδα, τα επεισόδια του 2008 στην Αθήνα, η ιστορική εμπειρία θα αρκούσε για να αναδείξει την αναγκαιότητα μιας πραγματικής κι όχι ευκαιριακής ατζέντας για την απασχόληση. Εκτός κι αν έχουμε προδιαγράψει ότι η αναγέννηση της χώρας θα προκύψει όχι μόνο από τη «δημιουργική καταστροφή» των μη παραγωγικών μονάδων αλλά και της ίδιας της κοινωνίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή