Αν, για χάρη της συζήτησης, αποφασίζαμε να πάρουμε τοις μετρητοίς τη γλώσσα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να περιγράψει το έργο της, τότε θα διαπιστώναμε το παράδοξο ότι όσο περισσότερο η κυβέρνηση αποκλίνει από τους εκάστοτε στόχους της τόσο περισσότερο αυξάνεται η δόση της υπερβολής στη ρητορεία της. Λόγου χάριν, βλέπουμε την κυβέρνηση να αποτυγχάνει ακόμη και στη συγκράτηση των δημοσίων δαπανών (πόσο μάλλον στην περιστολή τους…) και, συγχρόνως, ακούμε τον πρωθυπουργό να ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση με το έργο της… «αλλάζει τη νοοτροπία του Ελληνα». Και να ήθελε να το πιστέψει κανείς, δεν θα μπορούσε, διότι, κάπου στο σημείο αυτό, εμφανίζεται στη σκηνή ο δήμαρχος Κόκκορης της Γλυφάδας και, παραμονή Δεκαπενταύγουστου, στήνει ένα αυθαίρετο νεκροταφείο σε αναδασωτέα περιοχή του Υμηττού.
Ο Κώστας Κόκκορης, 50 ετών, σπούδασε μεταλλειολόγος στο ΕΜΠ. Οπως είναι φανερό όμως από το βιογραφικό του, σταδιοδρόμησε κυρίως ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Σε ένα εκτενές και εξαντλητικά λεπτομερές βιογραφικό, όπου σημειώνονται καταλεπτώς τα πάντα, από την ιδιότητα του μέλους του Πνευματικού Κέντρου Γλυφάδας τη διετία 2000-2002 ώς το δεκαήμερο σεμινάριο που παρακολούθησε σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού για θέματα της επιστημονικής ειδικότητάς του, το μόνο που βρίσκει κανείς για τη σχέση του Κ. Κόκκορη με τον ιδιωτικό τομέα είναι ότι εργάσθηκε έναν χρόνο σε ιδιωτική επιχείρηση, ώσπου το 1986 προσελήφθη στην ΕΑΒ. Από το 1997 ώς το 2004 υπήρξε διευθύνων σύμβουλος της ΕΘΕΛ, θητεία για την οποία υποθέτουμε ότι είναι μάλλον υπερήφανος, αν κρίνουμε από την έκταση που καταλαμβάνει στο βιογραφικό σημείωμα η καταγραφή του έργου του. Από τη σκοπιά ενός κομματικού που υπηρετεί το μεγάλο κράτος, η υπερηφάνεια του Κ. Κόκκορη γίνεται εύκολα κατανοητή, δεδομένου ότι μεταξύ των διοικητικών επιτευγμάτων του στην ΕΘΕΛ περιλαμβάνεται και το εξής: «Σχεδιάσθηκε και υλοποιήθηκε το πρόγραμμα αναβάθμισης των προσόντων πρόσληψης και ανανέωσης του προσωπικού και ο προγραμματισμός της εκπαίδευσης κυρίως στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, ανάπτυξη των σχέσεων με το επιβατικό κοινό και ανάπτυξη εταιρικής αντίληψης. Μετά από πολλά χρόνια προσελήφθηκε (sic) επιστημονικό προσωπικό, το δε σύνολο του προσληφθέντος προσωπικού ξεπερνά τα 2.000 άτομα».
Επειτα από μακροχρόνια ενασχόληση με τα δημοτικά της Γλυφάδας, εξελέγη δήμαρχος στις τελευταίες εκλογές με τον συνδυασμό «Δύναμη στη Γλυφάδα». Εδειξε σε όλους πως εννοούσε τη δύναμη που υποσχόταν να δώσει στη Γλυφάδα, όταν -παραμονή Δεκαπενταύγουστου- έστησε στα κρυφά το αυθαίρετο νεκροταφείο του δήμου σε αναδασωτέα έκταση του Υμηττού. Το έδειξε όμως και στη συνέχεια, περιφερόμενος κλαψουρίζοντας στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Στην απόπειρά του να δικαιολογήσει την αυθαιρεσία του, ο δήμαρχος Γλυφάδας πραγματοποιεί τομές στο πεδίο του μαζοχιστικού αυτοεξευτελισμού, ισχυριζόμενος, π.χ., σε χθεσινή συνέντευξή του ότι, χάρη στο αυθαίρετο νεκροταφείο του, εμποδίζεται η αυθαίρετη δόμηση άλλων κτισμάτων – διότι ποιος θα έλθει να χτίσει δίπλα σε νεκροταφείο; Ετσι ανακαλύπτουμε ότι στα μύχια της αθώας ψυχής του δημάρχου Κόκκορη κρύβεται το παιδάκι του γνωστού ανέκδοτου, που σκότωσε τους γονείς του για να πάει εκδρομή με το ορφανοτροφείο…
Το παράλογο -πλην εντελώς ελληνικό- είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν, με πρωταγωνιστή φιλόδοξο μικρομεσαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή την τακτοποίηση των αυθαιρέτων και προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη ότι με το νομοσχέδιο αυτό τίθεται, επιτέλους, φραγμός στην αυθαίρετη δόμηση και γίνεται μια καινούργια αρχή στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Το ατόπημα του δημάρχου Γλυφάδας είναι κραυγαλέο και, παρότι το όνομά του θα το έχουμε λησμονήσει σε λίγο καιρό, η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστική της νοοτροπίας που θεμελιώθηκε με το ΠΑΣΟΚ το 1981 και, έκτοτε, διέβρωσε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Είναι αστείο -περισσότερο και από τις δικαιολογίες του δημάρχου Γλυφάδας- να ελπίζει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του και ταυτοχρόνως να μείνει ίδιο και απαράλλακτο. Αν ο Παπανδρέου μπορούσε να αλλάξει τη νοοτροπία του ΠΑΣΟΚ, ο δήμαρχος Κόκκορης θα μπορούσε να πετάξει μαζί με τους γλάρους πάνω από τον Σαρωνικό…
Ενας κομμωτής
Μεταξύ των φοροφυγάδων που έχει τσακώσει ο ΣΔΟΕ, διαβάζω ότι περιλαμβάνεται και ένας κομμωτής – άνθρωπος οπωσδήποτε πολύ οικονόμος, καθώς διέθετε λογαριασμό 1,5 εκατομμυρίου ευρώ, τον οποίο δεν δήλωνε στην εφορία. Σαν την μπίλια στο φλιπεράκι, που ξαφνικά τινάζεται στην πιο απίθανη κατεύθυνση, έτσι η σκέψη μου πήγε στο εξής περιστατικό: Στα τελευταία του, όταν φυτοζωούσε στο Παρίσι, ο Οσκαρ Γουάιλντ είδε κάποτε έναν άντρα να στέκεται στην άκρη μιας γέφυρας του Σηκουάνα, έτοιμος προφανώς να αυτοκτονήσει πηδώντας στο ποτάμι. «Είστε desespere (απελπισμένος);», τον ρώτησε. Ισως η προφορά του Γουάιλντ δεν βοήθησε ώστε να γίνει πλήρως αντιληπτή η ερώτηση, γιατί ο υποψήφιος αυτόχειρας του απάντησε: «Οχι, είμαι coiffeur (κομμωτής)». Πρόκειται για ιστορικό γεγονός, το οποίο μολονότι δεν έχει σχέση με τα περί φοροδιαφυγής του κομμωτή, έχει τεράστια σημασία, καθώς αποδεικνύει ότι ο σουρεαλισμός υπήρχε και πριν από τον Ανδρέα Μπρετόν, όπως και το πνεύμα των Monty Pythons υπήρχε προτού ο Τζον Κλιζ γνωριστεί με τον Μάικλ Τσάπμαν στο Κέιμπριτζ…