Παράξενες οι φετινές διακοπές, δεν άφησαν το μυαλό ούτε στιγμή να ξαποστάσει. Λες και ξαφνικά άλλαξε εντός μας το μέτρο του κόσμου, χωρίς, δυστυχώς, να έχουμε έτοιμη τη νέα μονάδα μέτρησης. Σε ποια γωνιά να κρυφτεί κανείς για να αναζητήσει τη χαρά, την ξεγνοιασιά και την ανεμελιά, όταν ολόκληρη η χώρα κραδαίνεται από συναισθήματα αντιφατικά για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της; Ποια απόλαυση αντέχει σήμερα να αναμετρηθεί σώμα με σώμα με τη ζώσα πραγματικότητα και να προσφερθεί απλόχερα σε αυτόν που την επιζητεί; Είναι πτωχευμένη η χώρα ή εμείς, οι πολίτες της; Τιμωρούμαστε για τα λάθη μας;
«Αν ο λαός εξέλεγεν ελευθέρως τους αντιπροσώπους του δεν θα ήτο εφικτός ο σχηματισμός υπουργείων προσωπικών, διότι η Βουλή, διά της ενασκήσεως των ιδίων αυτής προνομίων ήθελε να καταστήσει αναπόδραστον τον σχηματισμόν υπουργείου απολαύνοντος της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας αυτής», έγραφε στο περίφημο ιστορικό του άρθρο το καλοκαίρι του 1874 ο Χαρίλαος Τρικούπης, αποδίδοντας στα Ανάκτορα και τις παρεμβάσεις τους που αγνοούσαν την Αρχή της Δεδηλωμένης, την τότε κατάσταση της χώρας.
Σήμερα, άραγε, που ο λαός έχει κατακτήσει το δικαίωμα όχι μόνο της έκφρασης, αλλά και της επιβολής της βούλησής του, «τις πταίει»;
Αναζητούσα σχεδόν με εμμονή τα αποτυπώματα της κρίσης στο χαλαρωμένο από την καλοκαιρινή ραστώνη εθνικό κορμό. Ηταν απολύτως δικαιολογημένη η οργή της φίλης μου όταν φτάσαμε σούρουπο στο πολυδιαφημισμένο για την οργάνωσή του κάμπινγκ της Δυτικής Πελοποννήσου και δεν μετρούσαμε τις ώρες για να ξημερώσει και να απομακρύνουμε τα παιδιά μας από τη βρωμιά και την εγκατάλειψη του χώρου που από μηνός είχαμε επιλέξει για να περάσουμε τις λίγες, πολύτιμες ημέρες των διακοπών μας. Πράγματι. Δεν μπορεί να ανεβοκατεβάζουμε τον τουρισμό «βαριά (και μοναδική) βιομηχανία» της χώρας και από την άλλη να αδιαφορούμε επιδεικτικά ακόμη και για τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής. Ούτε δικαιούται ο συμπαθής ιδιοκτήτης του παραλιακού μπαρ να κατακεραυνώνει την πολιτική ηγεσία για την κατάντια μας, και την ίδια ώρα να αγνοεί προκλητικά την αυτονόητη υποχρέωσή του να δώσει απόδειξη στους πελάτες για τα χρήματα που εισέπραξε. Αναμφίβολα δεν κινδυνεύει στο ελάχιστο η τόσο μαγευτική παραδοσιακή εικόνα της χώρας αν στον πρόχειρο πάγκο που έχει στηθεί έξω από το μποστάνι, τοποθετηθεί και η ταμειακή μηχανή που σταθερά οι ιδιοκτήτες του ξεχνούν στο σπίτι.
Ολα αυτά, και πολλά άλλα, ισχύουν στο ακέραιο.
Αρκούν, όμως, για να δικαιολογήσουν την ντροπή που σήμερα σίγουρα αισθάνονται οι έφηβοι της Σπηλιάς, ενός εκπληκτικά όμορφου και φροντισμένου χωριού της Μεσσηνίας, όταν ακούνε όλα αυτά που λέγονται και γράφονται διεθνώς για τη χώρα μας; Οι ίδιοι, περήφανοι για την καταγωγή τους, ανδρώνονται σε έναν μικρό τόπο που η ηγεσία του έχει μετατρέψει την πλατεία σε μια τεράστια σκακιέρα για να μεταμορφώνονται κάθε βράδυ οι νέοι σε βασιλιάδες και στρατιώτες και να ασκούνται στον πόλεμο της ζωής με τη σκέψη και όχι με τα κάθε λογής όπλα. Που όταν δεν παίζουν σκάκι παρακολουθούν υπαίθριο κινηματογράφο ή συμμετέχουν σε θεατρικές παραστάσεις.
Ποιος θα μπορούσε, άραγε, σήμερα, να μετατρέψει τη χώρα σε μια τεράστια σκακιέρα και να εκπαιδεύσει από την αρχή τους πολίτες της στις αρχές της Δημοκρατίας; Να διδάξει εκ νέου την ισονομία, την αξιοκρατία, την ελευθερία λόγου. Να θυμίσει ότι γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα είναι εκείνο που βάζει πάνω από το ατομικό, το κοινό καλό και συγχρόνως δίνει τη δυνατότητα στο άτομο να αναπτυχθεί και να ευημερήσει και ότι πρώτος υπηρέτης των νόμων οφείλει να είναι ο κυβερνήτης.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας, ακόμη και να το θέλει, μάλλον δύσκολα θα κατορθώσει να ξεφύγει πια από τον μίζερο, κλειστοφοβικό μικρόκοσμό της που είναι διαβρωμένος μέχρι το κόκκαλο, εκεί που υποτίθεται ότι φτάνει το μαχαίρι. Το ερώτημα είναι γιατί σιωπά η πνευματική ηγεσία της χώρας. Πιστεύω και εύχομαι όχι από αδιαφορία, ούτε γιατί αποτελεί την πιο δραματική αντανάκλαση της παθογένειας που κυριολεκτικά σακάτεψε την Ελλάδα…