Διαβάζοντας στις εφημερίδες τους κυβερνητικούς «σχεδιασμούς» για τη νέα πολιτική σεζόν, διαισθάνομαι κάτι νοσταλγικά γλυκερό στο ύφος, που -τρέχα γύρευε γιατί- με παραπέμπει στο συναίσθημα που είχαμε ως παιδιά, όταν τελείωνε το καλοκαίρι και ετοιμαζόμασταν για τη νέα σχολική χρονιά. Πάει κι αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν!.. Η μητέρα μάζεψε το κανό και τα άλλα παιχνίδια – του χρόνου πάλι. Σε λίγες μέρες έρχεται η τρόικα για εξετάσεις, ο Γιώργος γύρισε στο σπίτι και αμέσως άρχισαν πάλι τα ιδιαίτερα: π. χ., ο Βενιζέλος πέρασε προχθές από το Μαξίμου για τα οικονομικά, αρκετοί άλλοι, με τα δικά του θέματα ο καθένας, πέρασαν χθες από εκεί κ. ο. κ. Αλλά, μη νομίζετε, και οι συμμαθητές του Γιώργου έχουν κι αυτοί φέτος πολλή μελέτη μπροστά τους: ο κάθε υπουργός, διαβάζουμε, ετοιμάζει «κατάλογο με τις προτεραιότητες, αλλά και τις ολοκληρωμένες δράσεις του». Επίσης, όπου να ‘ναι, ξαναρχίζουν και τα υπουργικά συμβούλια με τις ωραίες προβολές επιμορφωτικών ντοκιμαντέρ, οι βραδινές έξοδοι σε ταβέρνες κ. λπ. Με άλλα λόγια, «business as usual» για την κυβέρνηση του Γιώργου: Λόγια, σχέδια, νόμοι, όλα αυτά με πολλή ευαισθησία και, προπαντός, με κατανόηση για τους θιγομένους και, κάπου στο βάθος, η μάταιη (η παλαβή…) ελπίδα ότι, κατά κάποιο θαυματουργό τρόπο, η Ελλάδα θα σωθεί, χωρίς να χρειαστεί να περάσει την οδύνη των πραγματικών μεταρρυθμίσεων, χωρίς να αλλάξει τίποτε σημαντικό στο κράτος και το ΠΑΣΟΚ…
Ωραία όλα αυτά. Καταλαβαίνω μάλιστα ότι, έπειτα απ’ όσα ζήσαμε στο κέντρο της Αθήνας τους μήνες που πέρασαν, τούτες οι ήσυχες μέρες στην Αθήνα είναι βάλσαμο και ο πειρασμός μεγάλος να αφεθείς στην ευχάριστη διάθεση που δημιουργεί η γαλήνη. Ομως αυτό που μας περιμένει τους επόμενους μήνες φοβάμαι ότι μεγαλύτερη σχέση θα έχει με τον πόλεμο παρά με την έναρξη μιας ακόμη σχολικής χρονιάς, για την οποία, με τόσο συγκινητική επιμέλεια, μοιάζει να ετοιμάζεται ο Γιώργος. (Συγκινητική, καθότι είναι γνωστό εκ των προτέρων ότι η προσπάθεια δεν πρόκειται να επηρεάσει το αποτέλεσμα…) Αποκλεισμοί δρόμων, καταλήψεις, διαδηλώσεις από τον Σεπτέμβριο θα είναι στην ημερησία διάταξη· κατά πάσα πιθανότητα, δε, με την ένταση σε μεγαλύτερα ύψη, αφού όλο τον προηγούμενο χρόνο η κυβέρνηση έδειξε ότι, στο τέλος, πάντα λυγίζει στις αντιδράσεις, πάντα υποκύπτει στους εκβιασμούς, φθάνοντας ώς το σημείο να αποποιείται την ευθύνη της να προστατεύσει τα συμφέροντα των εκβιαζομένων από τις συντεχνίες.
Οση προπαρασκευή και αν κάνει ο Γιώργος, τίποτε δεν μας προϊδεάζει ότι η κυβέρνηση φέτος θα πετύχει εκεί όπου πέρυσι απέτυχε παταγωδώς: θα εξακολουθεί να παραλύει πλήρως, μπροστά σε κάθε «δημοκρατικό» τραμπούκο, που θεωρεί σκοπό της Δημοκρατίας τη διεύρυνση του δημόσιου τομέα εις βάρος των πάντων και ο οποίος καταλύει την έννομη τάξη, καμουφλάροντας την εκβιαστική για το κοινωνικό σύνολο τακτική του με δήθεν δημοκρατικά επιχειρήματα. Ας μην αυταπατώμεθα: η αδυναμία της κυβέρνησης μπροστά στις αντιδράσεις δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Ραγκούσης είναι η εξαίρεση της κυβέρνησης – θα έλεγε κανείς, η ανορθογραφία της. Οι Παπουτσήδες όμως είναι ο κανόνας…
Quiz
«Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που υπάρχει για να έρχονται τα μωρά στον κόσμο! Απορώ πώς τον σκέφθηκε ο Θεός…». Σε ποιον ανήκει η παραπάνω δημοσίως εκπεφρασμένη και καταγεγραμμένη γνώμη: α) Ουίνστον Τσόρτσιλ, β) Καλαβρύτων Αμβρόσιος, γ) Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, δ) Νίκος Βαμβακούλας.
Βενιζελικό δαιμόνιο;
Εξίσου εκπληκτικός είναι ο τρόπος που βρήκαν οι Φινλανδοί για να μας δανείσουν: πρώτα να τους δανείσουμε εμείς και μετά να μας δανείσουν τα δανεικά που πήραν. Απορώ πώς το σκέφθηκαν μόνοι τους! Αν και δεν είμαι βέβαιος ότι δική τους είναι η επινόηση, διότι ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας στο Ελσίνκι (ατυχώς, δεν συγκράτησα το όνομά του) έλεγε χθες στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ότι οι εφημερίδες στη Φινλανδία έγραφαν πως η ιδέα ήταν ελληνικής προέλευσης: απέδιδαν μάλιστα την πατρότητα της στον Ευ. Βενιζέλο. Αν ισχύει αυτό, δεν με εκπλήσσει καθόλου. Διότι η φύση της ιδέας την κάνει να ταιριάζει με το πασίγνωστο ταλέντο του πληθωρικού πολιτικού να διαγράφει έναν πλήρη κύκλο γύρω από τη θέση του, μόνο και μόνο για να καταλήξει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε και να μείνουν όλα όπως έχουν…
Βίοι παράλληλοι
Παρότι προς το τέλος της ζωής του επέστρεψε θριαμβευτικά στο Παρίσι και αποθεώθηκε από τους συγχρόνους του όσο ήταν ακόμη εν ζωή, ο Βολταίρος ήταν ίσως ο περισσότερο κατατρεγμένος για τις ιδέες του συγγραφέας στη Νεότερη Ιστορία. Το τελευταίο σπίτι όπου ζούσε, πριν από την οριστική επιστροφή του στο Παρίσι, βρισκόταν ελάχιστα χιλιόμετρα από τα ελβετικά σύνορα, ώστε να μπορεί να αποδράσει αν έρχονταν να τον συλλάβουν. Είχε, λοιπόν, κάθε λόγο να πει ή να γράψει κάπου ότι «είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η εξουσία έχει άδικο». Αλλά να χρησιμοποιεί τη φράση στο Twitter ο απολυθείς από τη θέση του γενικού γραμματέα στο υπουργείο Μεταφορών Χάρης Τσιόκας, προκειμένου να απαντήσει στον Γ. Ραγκούση, δεν είναι κωμικό; Λάθος! Δεν είναι καθόλου κωμικό. Είναι απλώς γελοίο…