Οσοι «συνέρχονται» από τις διακοπές και μπαίνουν σιγά σιγά στον ρυθμό της πραγματικότητας, αισθάνονται πάλι ότι δεν έχουν λόγους να είναι αισιόδοξοι. Την απαισιόδοξη τάση τους δεν τη δικαιολογεί η εποχή, αφού ακόμη δεν έχουμε μπει στο τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου, αλλά είναι αλήθεια ότι οι προοπτικές στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν είναι μεγάλες. Ή, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το φως στην άκρη του τούνελ όχι μόνο δεν φαίνεται, αλλά αντίθετα οι εξελίξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι απομακρύνεται απελπιστικά η στιγμή που θα το αντικρίσουμε. Αν πράγματι το τούνελ έχει άκρη και υπάρχει φως εκεί…
Εκείνοι που εκτιμούσαν ότι ο Σεπτέμβριος θα είναι πολύ κρίσιμος μήνας, τόσο για τη χώρα μας όσο και για το ευρώ, δικαιώνονται πριν καν φτάσουμε σε αυτόν. Είναι φανερό ότι τα πράγματα δεν προχωρούν στο εσωτερικό και χειροτερεύουν στο εξωτερικό, σε βαθμό που να απογοητεύουν και τους λίγους που με πάθος έδιναν τη μάχη τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτούς δηλαδή που επέμεναν ότι η Ελλάδα έχει μέλλον μόνο μέσα στην Ευρώπη και για να το εξασφαλίσει πρέπει να εξυγιανθεί, να αλλάξει όψη και νοοτροπία. Και όλο αυτό μπορεί να γίνει μόνο με εξορθολογισμό και μείωση του ελλείμματος και του χρέους.
Η ορθότητα της συγκεκριμένης άποψης δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πολιτικά, οικονομικά και λογικά. Αλλά όταν στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, οι αντιδράσεις είναι τεράστιες, το πολιτικό προσωπικό δεν δείχνει βούληση να οδηγήσει τη χώρα προς αυτή την κατεύθυνση, η αστική τάξη είναι αδύναμη και αδιάφορη, αλλά και οι οικονομικοί και κοινωνικοί δείκτες συνεχώς χειροτερεύουν, τα επιχειρήματα των λίγων που ευαγγελίζονται την ουσιαστική αλλαγή εξασθενούν και οι ίδιοι αισθάνονται κουρασμένοι και απομονωμένοι.
Το χειρότερο είναι ότι ούτε στην Ευρώπη οι εξελίξεις είναι ενθαρρυντικές. Οι οικονομίες της Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν αυξανόμενα προβλήματα και η ύφεση βρίσκεται προ των πυλών. Το αποτέλεσμα είναι ότι μεγαλώνει μεταξύ των εταίρων η απροθυμία στήριξης της Ελλάδας, όπως προκύπτει από τη στάση της Φινλανδίας, της Αυστρίας, της Ολλανδίας, της Σλοβακίας, και τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης πολλών χωρών. Οταν μάλιστα η Ελλάδα συνεχίζει να δίνει εντυπώσεις αφερεγγυότητας, γίνεται αντιληπτό ότι η θέση της επιβαρύνεται. Εξ ου και το αίσθημα απαισιοδοξίας…