Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Γαλλία και ενδεχομένως άλλες χώρες να θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της. Αυτό έχει ήδη φανεί με τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου και το συνεχές «τράτο» που δίνουν στην Αθήνα παρά τις καθυστερήσεις, την αδράνεια και την ανεπάρκεια πολιτικού προσωπικού και κρατικού μηχανισμού. Είναι προφανές, πρώτα απ’ όλα, ότι η Ελλάδα συνεχίζει να αποτελεί συστημικό κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία. Ισως όχι όσο ήταν πριν από ένα χρόνο, αλλά οπωσδήποτε τρομάζει η προοπτική μιας πλήρους κατάρρευσης και χρεοκοπίας της. Εγκυροι αναλυτές συνεχίζουν να υπολογίζουν πως το κόστος μιας τέτοιας χρεοκοπίας ενδεχομένως να ξεπερνάει το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια για την παγκόσμια οικονομία, αν και κανείς δεν θέλει να βάλει μια συγκεκριμένη οροφή στις προβλέψεις του. Οπως χαρακτηριστικά λένε οι αναλυτές αυτοί, «με τη Λήμαν συνειδητοποιήσαμε ότι αυτές οι εκτιμήσεις δεν έχουν καμία αξία γιατί ανακαλύπτεις πολλές, κρυφές επισφάλειες και προεκτάσεις».
Πέραν τούτου, όμως, υπάρχουν και γεωπολιτικοί λόγοι που κάνουν τόσο τις ΗΠΑ όσο και τις μεγάλες ευρωπαϊκές ηπειρωτικές δυνάμεις να θέλουν να στηρίξουν την Ελλάδα. Η χώρα μας αποτελεί μια νησίδα σταθερότητας και κλασικής δυτικής δημοκρατίας μέσα σε ένα πολύ ασταθές περιβάλλον. Ούτε οι ΗΠΑ ούτε και η Γερμανία βλέπουν με καλό μάτι τις ηγεμονικές τάσεις του Τούρκου πρωθυπουργού κ. Ερντογάν, αντιθέτως, αντιμετωπίζουν πλέον με μεγάλη καχυποψία την Τουρκία και τη «μεγάλη στρατηγική της».
Αυτό φαίνεται ήδη από τη στάση των Αμερικανών και των Γερμανών στην υπόθεση της κυπριακής ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης), αν και βεβαίως η ειλικρίνεια της στήριξης θα δοκιμασθεί αν και εφ’ όσον η Τουρκία κλιμακώσει τις πιέσεις της για τη μη διεξαγωγή ερευνών. Κανείς, όμως, Δυτικός δεν θέλει μια Ελλάδα σε εμφύλιο, σε κατάρρευση και διάλυση.
Αυτή είναι η μία πλευρά της εικόνας. Η άλλη είναι εξόχως ανησυχητική. Κατ’ αρχήν οι ξένοι μάς έχουν μάθει και ξέρουν τι ακριβώς κρύβεται σε κάθε μικρή τράπεζα, πού έχουν εκτροχιασθεί οι δαπάνες ή γιατί τρεις υπουργοί αρνούνται να ιδιωτικοποιήσουν μια συγκεκριμένη ΔΕΚΟ. Δεν τους αρέσει αυτό που έχουν δει γιατί, παρ’ ότι δεν είναι «Παναγίες» ούτε πρωτάρηδες σε δύσκολες χώρες, τρομάζουν από το βάθος της διαφθοράς και της ανεπάρκειας. Βλέπουν μια Δικαιοσύνη διαλυμένη, με απίστευτες καθυστερήσεις στη διερεύνηση και την εκδίκαση μεγάλων υποθέσεων, ένα κρατικό μηχανισμό που ταιριάζει (με εξαιρέσεις) σε χώρα του Τρίτου Κόσμου και πολιτικό προσωπικό που οτιδήποτε επώδυνο το κρύβει κάτω από το χαλί για να λυθεί… αργότερα.
Το παράπονο τεχνοκρατών που πραγματικά αγαπούν την Ελλάδα είναι απλό: «Κανείς, ποτέ, δεν έχει πάρει τέτοια λεφτά για να σωθεί. Δεν γίνεται, όμως, την ίδια στιγμή εσείς να μη δείχνετε ότι αλλάζετε πραγματικά ως κράτος, πολιτικό σύστημα και, στο τέλος τέλος, ως χώρα». Δοκιμάζουμε συνεχώς την υπομονή και τις αντοχές, λοιπόν, των εταίρων μας θεωρώντας ότι είναι ανεξάντλητες. Οπως είπαμε, πρακτικοί αλλά και γεωπολιτικοί λόγοι κάνουν πράγματι επιτακτική την ανάγκη διάσωσης της Ελλάδας. Κάποια στιγμή όμως και οι ξένοι θα αποφασίσουν ότι δεν γίνεται να κρατήσεις στα πόδια της μια χώρα που δεν μπορεί να «δέσει τα κορδόνια της». Οπως έλεγε έμπειρος Δυτικός διπλωμάτης, «μπορείς να σώσεις μια χώρα αν θέλει να σωθεί. Αν όχι…».