LES ΕCΗΟS
Τιμωρία των ασυνεπών
Η γαλλογερμανική πρωτοβουλία, που θέλει τα δημοσιονομικώς ασυνεπή κράτη να υφίστανται κυρώσεις, αποδεικνύει ότι ο μελλοντικός επικεφαλής της ευρωπαϊκής οικονομικής κυβέρνησης δεν θα είναι παρά ένας αχυράνθρωπος. Το σχήμα αυτό θα είναι έτσι μια γαλλογερμανική δυαρχία της Ευρώπης. Η εξέλιξη αυτή είναι εξευτελιστική για τον κ. Βαν Ρομπέι, που θα έπρεπε -έστω για τους τύπους- να έχει ενημερωθεί για την πρόταση. Οι κ.κ. Μέρκελ και Σαρκοζί δεν σκοπεύουν, όμως, να επιβαρυνθούν με τρίτο πρόσωπο που θα μπορούσε να έχει και ανεξάρτητη άποψη. Ενα τέτοιο μέτρο, όμως, μπορεί να έχει δεινές συνέπειες, με τα ασυνεπή κράτη να σπεύσουν να απορροφήσουν άρον άρον τις κοινοτικές επιδοτήσεις, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την κακοδιαχείριση των ευρωπαϊκών κεφαλαίων. Αντί λοιπόν να κινητοποιήσει τις οικονομίες της Ευρωζώνης προς την ανάπτυξη, το γαλλογερμανικό σχέδιο θα οδηγήσει σε ενίσχυση των δαπανών. Οσοι λοιπόν φιλοδοξούν να στρέψουν τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις προς την κατεύθυνση των τομέων αιχμής (περιβάλλον και έρευνα) θα πρέπει να κάνουν κι άλλη υπομονή.
FRΑΝΚFURΤΕR ΑLLGΕΜΕΙΝΕ
Κρίσιμη ετυμηγορία
Με εύλογη ανυπομονησία αναμένεται αυτή η δικαστική απόφαση. Το γερμανικό ομοσπονδιακό δικαστήριο αποφασίζει σύντομα για τη συνταγματικότητα της οικονομικής βοήθειας ύψους πολλών δισεκατομμυρίων που προσέφερε το Βερολίνο στα υπερχρεωμένα κράτη της Ευρωζώνης. Η ετυμηγορία θα ανακοινωθεί στις 7 Σεπτεμβρίου. O Χριστιανοκοινωνιστής πολιτικός Πέτερ Γκάουβαϊλερ και μια ομάδα άλλων ευρωσκεπτικιστών προσέφυγαν στο σώμα κατά της βοήθειας προς την Ελλάδα. Τα υπό συζήτηση περαιτέρω μέσα υποστήριξης δεν αποτελούν αντικείμενο της προσφυγής, θα μπορούσαν όμως να καθορίσουν κατά πόσον είναι συνταγματική από γερμανικής απόψεως αφενός μια ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση και αφετέρου η έκδοση ευρωομολόγου. Ηδη από την απόφαση της συνθήκης της Λισσαβώνας, οι δικαστές της Καρλσρούης είχαν θέσει όρια στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είχε χαρακτηρίσει τα πακέτα απαραίτητες εγγυήσεις για σταθερές αγορές. Οι ενάγοντες διατείνονται ότι μεταξύ άλλων πλήττεται το θεμελιώδες δικαίωμα στη δημοκρατική νομιμοποίηση.
CΝΒC
Ελληνικοί φόβοι
Στις 21 Ιουλίου οι ηγέτες της Ευρωζώνης συμφώνησαν στη χορήγηση δεύτερου πακέτου στήριξης προς την Ελλάδα. Υποτίθεται ότι έτσι θα δινόταν στην ελληνική κυβέρνηση η δυνατότητα διαχείρισης του δυσθεώρητου χρέους που κληρονόμησε. Ομως η κατάσταση αντί να βελτιώνεται επιδεινώνεται, υποστηρίζει ο Σάιμον Ντέρικ, διευθυντής ερευνών στην Τράπεζα New York Mellon. «O πρώτος επιβαρυντικός παράγοντας ήταν η επιμονή της Φινλανδίας να εξασφαλίσει εγγυήσεις». Ενας δεύτερος λόγος ανησυχίας είναι οι τράπεζες. Οι ιδιώτες με δισταγμό υπογράφουν την ανταλλαγή ομολόγων, ενώ όλοι διερωτώνται κατά πόσο είναι αποτελεσματικό το «κούρεμα» του 21%. Οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων φτάνουν στα επίπεδα που ήταν πριν από το πρώτο πακέτο στήριξης, ενώ η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί κατά 5% εντός του 2011. «Τα δικά μας στοιχεία», καταλήγει ο Ντέρικ, «δείχνουν αύξηση των πωλήσεων των ελληνικών ομολόγων». Αν προσθέσει κανείς και το Χρηματιστήριο της Αθήνας, που απώλεσε 82% της κεφαλαιοποίησής του από τον Οκτώβριο του 2007, η εικόνα μπορεί να χαρακτηριστεί καταστροφική.
ΙRΙSΗ ΙΝDΙΡΕΝDΕΝΤ
Σαν Γερμανοί
Λένε μερικοί ότι τίποτα ποτέ δεν βελτιώνεται στη Σικελία, επειδή η ματαιοδοξία υπερτερεί της δυστυχίας της. Εχουμε κι εμείς κάτι από αυτό στην Ιρλανδία, όπως αποδεικνύει η ικανοποίησή μας, όταν οι οικονομικοί αναλυτές σχολιάζουν πως οι οίκοι αξιολόγησης αδικούν τη χώρα μας. Ωραία είναι όλα αυτά να τ’ ακούς. Αλλά ίσως θα έπρεπε να ενθουσιαζόμαστε περισσότερο με αυτά που έγραψε ο Μάικλ Λιούις στο τελευταίο Vanity Fair. Είναι μερικές αλήθειες που οι περισσότεροι λαοί φοβούνται να τις δουν. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευθύς: «Εάν οι Ελληνες και οι Γερμανοί πρόκειται να συνυπάρξουν σ’ ένα κοινό νόμισμα, τότε οι Ελληνες πρέπει να αλλάξουν αυτό που είναι», έγραψε. Εάν πρόκειται να μείνουμε σε μια οικονομική ένωση με τους Γερμανούς πρέπει να γίνουμε λίγο πιο Γερμανοί, ή όπως το έθεσε ο Λιούις «ίσως κάθε μη Γερμανός να πρέπει να εισάγει μια δομική μεταρρύθμιση ώστε ο λαός του να γίνει πιο παραγωγικός και αποτελεσματικός». Θέλει να πει ότι εφόσον η Γερμανία πληρώνει, αυτή θα κρίνει το παιχνίδι. Είμαστε όλοι Γερμανοί τώρα. Οι Γερμανοί όμως μοιάζουν πολύ περισσότερο με μας απ’ ό,τι θα ήθελαν οι ίδιοι να πιστέψουμε.