Για το άσυλο
Κύριε διευθυντά
Τη στιγμή που πήγαινα να ψηφίσω για εκλογή αντιπρύτανη το 2007, ένας νεαρός «φοιτητής»(;), με ύφος ιταμό και προπέτεια απροσμέτρητη, μου ανακοίνωσε ότι «δεν επιτρεπόταν η ψηφοφορία, γιατί το φοιτητικό κίνημα ήταν αντίθετο στην εφαρμογή του νόμου Γιαννάκου, άρα αυτός έπρεπε να καταργηθεί στην πράξη». Στην παρατήρηση ότι δεν είχε το δικαίωμα ούτε τη δυνατότητα να καταργεί κατά βούληση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, με ενημέρωσε για την «απόφαση» του κινήματος να πάρουν και να κάψουν την κάλπη! Στην επισήμανσή μου, δε, για τον αξιόποινο χαρακτήρα μιας τέτοιας ενέργειας, με κατακεραύνωσε με τη φράση «κανείς δεν μπορεί να μας πειράξει, εδώ υπάρχει… άσυλο και ακαδημαϊκή ελευθερία»!
Προφανώς, ο νεαρός «επαναστάτης» -είναι αλήθεια και λόγω της παρατεταμένης αβελτηρίας μιας Πολιτείας άβουλης και πολλών πρυτανικών αρχών περιδεών- δεν είχε αντιληφθεί ότι ο πανεπιστημιακός χώρος είναι άσυλο ιδεών και όχι… άσυλο ανιάτων. Ως εκ τούτου, θεώρησα περιττό να του θυμίσω και την καίρια παρατήρηση που έκανε ο Βίκτορ Ουγκό, όταν το 1848 εγκαθιδρύθηκε στη χώρα του, σε παγκόσμια πρώτη, η καθολική ψήφος: «Το δικαίωμα στην καθολική ψηφοφορία -είχε πει ο Γάλλος λόγιος- κατήργησε το δικαίωμα στην εξέγερση». Σκέφτηκα, ωστόσο, πως η μεγαλύτερη πολιτισμική πρόοδος στην πολιτισμικά και ηθικά καταρρακωμένη Ελλάδα της μεταπολίτευσης θα συντελείτο εάν αποκαθίστατο κάποτε το αληθές νόημα των λέξεων. Σήμερα, λοιπόν, που ο νέος νόμος-πλαίσιο της τολμηρής και φιλόδοξης κ. Διαμαντοπούλου προσπαθεί, στο άρθρο 3, να αποκαταστήσει το νόημα και το περιεχόμενο των όρων «ακαδημαϊκό άσυλο» και «ακαδημαϊκή ελευθερία», νομίζω πως είναι η στιγμή να υπογραμμιστούν κάποια εξαιρετικά αυτονόητα πράγματα (μια και στον τόπο μας, παρ’ όσα λέγονται ακόμη και από πρωθυπουργικά χείλη, δεν έχει εισέτι συντελεστεί «η επανάσταση του αυτονόητου»).
Οι έννοιες «ακαδημαϊκό άσυλο» και «ελευθερία», πράγματι, είναι προφανές ότι δεν περιλαμβάνουν το «δικαίωμα» όχι απλώς της οποιασδήποτε μειοψηφίας αλλά ούτε καν της πλειοψηφίας του πανεπιστημιακού και δη του φοιτητικού κόσμου (ακόμη και στη θεωρητική υπόθεση που η πλειοψηφία αυτή θα ήταν πραγματική και όχι κατασκευασμένη σε «γενικές συνελεύσεις» στημένες και «συνεδριάζουσες» με μεγάλη δόση τρομοκρατίας) να παρεμποδίζει τη διδασκαλία και την έρευνα, τη λειτουργία και τις θεσμοθετημένες διαδικασίες στον πανεπιστημιακό χώρο. Η ακαδημαϊκή ελευθερία σημαίνει αποκλειστικά και μόνο το απόλυτο δικαίωμα όλων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας να προσανατολίζουν προς κάθε κατεύθυνση τις έρευνές τους, να υποστηρίζουν ανεμπόδιστα κάθε -αντικρούσιμη βέβαια- ιδέα και άποψη, να μη δεσμεύονται από θέσεις κρατούσες, κυρίαρχες ή θεωρούμενες «πολιτικά ορθές».
Επειδή, όμως, η αντίδραση στο αυτονόητο παραμένει στον τόπο μας ισχυρή, επειδή οι δυνάμεις της βαρύτητας δύσκολα εκριζώνονται και επειδή ακόμη και πρυτάνεις έφτασαν να διατρανώνουν την «απόφασή» τους να μην εφαρμόσουν τη θεσμοθετημένη βούληση της δημοκρατικής πολιτείας, θα ήθελα σε όλους αυτούς, τους «νομοκλάστες», να θυμίσω μια φράση. Την είπε, υποδεχόμενος το 1828 στην Αίγινα τον εθνικό μάρτυρα Ιωάννη Καποδίστρια, ο ρασοφόρος «άθεος», ο άγιος «εωσφόρος», ο Θεόφιλος Καΐρης (ο οποίος αργότερα αποποιήθηκε πανεπιστημιακό θώκο, γιατί -και;- τότε δεν υπήρχε σεβασμός στην ακαδημαϊκή ελευθερία, δηλαδή την ελευθερία της γνώμης): «Κυβέρνησε, ώστε να αισθανθεί η πατρίδα, να καταλάβουμε και εμείς, να επαναλάβει η αδέκαστος ιστορία ότι ούτε συ, ούτε ο γιος σου, ούτε ο φίλος σου, ούτε πνεύμα φατρίας, αλλά… οι θεσμοί της Ελλάδας κυβερνούν διά σου». Τότε, βλέπουμε, οι θεσμοί της ελεύθερης πολιτείας είχαν υποστηρικτές! Σήμερα ακόμη και οι πρυτάνεις, με κινητοποιήσεις ερυθρών -συγγνώμη, φοιτητικών ήθελα να πω- ταξιαρχιών, θέλουν «να τους καταργούν στην πράξη». Και, πρέπει να το παραδεχθώ, ως σύμμαχο έχουν την εμπειρικά καταγεγραμμένη αβουλία του κράτους να εφαρμόζει τη νομιμότητά του.
Θανασης Διαμαντοπουλος / Καθηγητής
Η αλήθεια για τα ΚΕΠ
Κύριε διευθυντά
Οι φορείς του δημόσιου τομέα διακρίνονται σε εκείνους που αποτελούν τις κεντρικές υπηρεσίες του κράτους (Βουλή, Υπουργεία κ.λπ.) και σε εκείνους που αποτελούν τις αποκεντρωμένες (περιφερειακές) υπηρεσίες του κράτους (νομαρχίες, δήμοι, κοινότητες κ.λπ.). Η πρόσληψη προσωπικού στις υπηρεσίες αυτές γίνεται σύμφωνα με τις προβλεπόμενες από τα Π.Δ. ίδρυσης και λειτουργίας τους διαδικασίες, καθώς και τον Οργανισμό του Προσωπικού, που συμπληρώνονται (όταν υπάρχουν κενά από συνταξιοδοτήσεις ή αποχωρήσεις) με προσλήψεις κατόπιν διαγωνισμού από το ΑΣΕΠ.
Η ίδρυση στα μέσα του 2001 των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πελατών (ΚΕΠ) έγινε με ενθουσιασμό αποδεκτή από τους πολίτες, αφού ήρθε δίπλα στο σπίτι τους ένα φιλόξενο μεν, πολυδάπανο δε, υπηρεσιακό κέντρο να τους δίνει πληροφορίες (που μπορούσαν να πάρουν με ένα τηλεφώνημα), τους παρείχε έντυπα και δηλώσεις (που μπορούσαν να παραλάβουν με δύο βήματα από την εφορία τους, τον δήμο ή την κοινότητά τους), να τους βεβαιώνει το γνήσιο της υπογραφής τους (που μπορούσε να το κάνει το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς τους ή οποιαδήποτε κοντινή στο σπίτι τους δημόσια υπηρεσία ή ακόμη ακόμη κι ένας δικηγόρος), να παραλαμβάνει φορολογικές δηλώσεις που μπορούν να στείλουν με το κοντινό τους ταχυδρομείο ή με το Διαδίκτυο. Η εξυπηρέτηση, λοιπόν, των ΚΕΠ προς τους πολίτες ήταν όλη κι όλη η «υπηρεσιακή» ταχυδρόμηση (ούτε καν ηλεκτρονική) των αιτημάτων τους και η ικανοποίησή τους αρκετά καθυστερημένη (μία ή δύο εβδομάδες).
Η επικάλυψη αρμοδιοτήτων ήταν πάντοτε η «αχίλλειος πτέρνα» της Δημόσιας Διοίκησης (κεντρικής και αποκεντρωμένης) και το κόστος πολύ μεγάλο. Θα είχε ενδιαφέρον να διαπιστωθεί πόσο κοστίζει όχι μόνον η μισθοδοσία των 3.000 περίπου συμβασιούχων που εργάζονται σήμερα στα 1.081 ΚΕΠ (αποδεδειγμένα με ζήλο και αυταπάρνηση), αλλά και η λειτουργία τους (ενοίκια, εξοπλισμός, έντυπα, γραφική ύλη, τηλέφωνα κ.λπ.).
Το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται σήμερα είναι ότι, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής της 13/08/11, θα χάσουν τη δουλειά τους 630 εργαζόμενοι στα ΚΕΠ που λήγουν οι δίμηνες συμβάσεις τους, με αποτέλεσμα να κλείνουν 460 κέντρα, δηλαδή περίπου τα μισά από αυτά που λειτουργούν σήμερα. Το κακό έγινε όταν πριν από 10 χρόνια, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μ’ ένα «σμπάρο» χτύπησε δυο επικοινωνιακά τρυγόνια, ένα ταχείας τάχα εξυπηρέτησης των πολιτών να τελειώνουν τις συναλλαγές τους από τη γειτονιά τους με μία μόνο επίσκεψη σε δημόσιο κατάστημα (one stop shop) και ένα να μπορούν να διορίζουν κυρίως νέους με βραχύχρονη σύμβαση, για να τους έχουν διαρκώς πολιτικά ομήρους.
Η αλήθεια για τα ΚΕΠ είναι μόνο αυτή και λέγεται για πρώτη φορά, σε αντίθεση με την κοινή γνώμη και τον Τύπο, που τα εγκωμίαζαν επί χρόνια ως βήμα προόδου και εκσυγχρονισμού.
Σταυρος Τσουκαντας – Πρώην γεν. δ/ντής ΥΠΑΝ
Απορίες για το Δημόσιο
Κύριε διευθυντά
Γράφω για να διατυπώσω μια απορία σχετική με τους εργαζομένους στο Δημόσιο με την ευκαιρία της αναγγελίας εξυγίανσης της ΕΡΤ.
Οσοι εργάζονται στο Δημόσιο τα τελευταία 30 και χρόνια δεν έχουν αντιληφθεί ότι έχουν συμμετοχή σε έναν εκμαυλισμό και συνέργεια σε τέλεια απαξίωση του όρου εργασία; Εμαθαν στη «συλλογή» επιδομάτων, με τη βοήθεια των συνδικαλ(η)ιστών, κύριο σκοπό έχουν πώς θα εργάζονται λιγότερο και θα εισπράττουν περισσότερα χρήματα έναντι μηδαμινής ή καθόλου προσφοράς. Σκέπτομαι πολλές φορές και απορώ αν υπάρχουν ακόμη έντιμοι και εργατικοί δημόσιοι υπάλληλοι να εξεγερθούν και να σταματήσουν αυτό το «μπάχαλο» που αποκαλούμε ΔΗΜΟΣΙΟ.
Πριν από αρκετά χρόνια, ο καθηγητής κ. Κοντογιώργης, τότε πρύτανης της Παντείου, έπειτα από έλεγχο που έκανε επιτροπή της οποίας προΐστατο, είχε γράψει στην έκθεσή του την εξής διαπίστωση.
«Στην ΕΡΤ όποιος προσληφθεί πληρώνεται και όποιος εργάζεται εισπράττει υπερωρίες».
Εχω πάμπολλα παραδείγματα από συγγενείς και φίλους εργαζομένους στο Δημόσιο για τις σπατάλες και τις κοπάνες που γίνονται και απορώ: Ολοι τελικά έχουν εξαχρειωθεί σ’ αυτή τη χώρα και κανείς δεν επαναστατεί με στόχο τη νομιμότητα;
Θα τελειώσω με το εξής πραγματικό περιστατικό. Προ ετών, συγγενής μου ζήτησε να τον βοηθήσω να αποκτήσει άδεια αναπηρικού αυτοκινήτου. Ηταν υγιέστατος και σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Οταν τον ρώτησα με ποια ιδιότητα θα το αποκτούσε, μου απάντησε ότι έχει πάρει αναπηρική σύνταξη. Σε ερώτηση πώς την πήρε απάντησε: «Ολοι στο χωριό πήραν»…
Τα σχόλια περιττεύουν οι απορίες για το αίσχος του Δημοσίου παραμένουν.
Κυριακος Κυριακοπουλος / Ραφήνα
Η ΕΤ3 και εμείς στη Θεσσαλονίκη
Κύριε διευθυντά
Ο συνεργάτης της «Καθημερινής» στο φύλλο της Κυριακής της 21ης Αυγούστου 2011 κ. Στέφανος Κασιμάτης «εκτύπησε» και πάλι μέσω της γλαφυρής αλλά άκομψης στήλης του, ειρωνευόμενος και την ΕΤ3 για την πανελλήνια και ανανεωμένη παρουσία της στο κοινό, ειρωνευόμενος και την ταπεινότητά μου, και τους φίλους της εκπομπής της Κυριακής με τη Θεία Λειτουργία και την ομιλία του Μητροπολίτη.
Δεν εκπλήσσομαι, διότι γνωρίζω την εχθρική του στάση απέναντί μου και απέναντι των ιδεών μου και της αποστολής μου στον χώρο της Μακεδονίας μας, αλλά και εγώ δεν τον άφησα ποτέ αναπάντητο.
Διατυπώνω, λοιπόν, και τώρα τη διαμαρτυρία μου και την απέχθειά μου για τον παραλληλισμό της Θείας Λειτουργίας με την κοσμική ψυχαγωγία από τον κ. Σ. Κασιμάτη και τον «συγχαίρω», διότι κατά ένα τρόπο συμπορεύθηκε με δύο δημοσιεύματα με φωτογραφίες μου στην εφημερίδα των Σκοπίων «Καθημερινή», όπου χαρακτηρίζομαι ως ο ισχυρότερος πολέμιος που αποδυναμώνει τα σχέδια των Σκοπιανών, εις βάρος της Μακεδονίας μας, δηλαδή ολοκλήρου της Ελλάδος. Η εν λόγω σκοπιανή εφημερίδα είναι στη διάθεση του κ. Σ.Κ..
Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος