Για τα δικά μας πενιχρά μέτρα, το χθεσινό στη Βουλή ήταν ένας θρίαμβος της λογικής: Ν.Δ., ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ ψήφισαν επί της αρχής το νομοσχέδιο της Αννας Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια και τώρα πλέον είναι βάσιμες οι ελπίδες ότι, με την παλαβή Αριστερά απομονωμένη απέναντι στον αστικό κόσμο, η μεταρρύθμιση έχει τουλάχιστον την πιθανότητα να δοκιμασθεί στην πράξη.
Στο σημείωμα αυτό, όμως, θα περιοριστώ στη διάσταση του θέματος που συνδέεται με τις διεργασίες στη Δεξιά. Η Ν.Δ. μπορεί να ταλαντεύτηκε περισσότερο από όσο χρειαζόταν, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει στη λήψη της απόφασης, όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία του θέματος. Υπερψηφίζοντας το νομοσχέδιο, η Ν.Δ. έκανε το σωστό όχι μόνον από την άποψη του κοινού συμφέροντος, αλλά και του στενά προσωπικού της. Το αποδεικνύει η ειρωνεία -η χλεύη σχεδόν- με την οποία ο πρόεδρος Καρατζαφέρης χαιρέτισε, μέσα στο Βουλευτήριο, τη θετική στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ηταν φανερό ότι δεν του άρεσε καθόλου η -ομολογουμένως ασυνήθιστη- σοβαρότητα που επέδειξε η Ν.Δ., διότι, βλέπετε, είχε καλοσυνηθίσει τόσο καιρό να εκμεταλλεύεται την «κλειστοφοβία» της, ποζάροντας αυτός και ο ΛΑΟΣ ως η μοναδική εκδοχή της Δεξιάς με στοιχειωδώς λογική προσέγγιση στα προβλήματα. Αν αποδειχθεί, συν τω χρόνω, ότι ως προς τη Ν.Δ. η χθεσινή συναίνεση δεν ήταν ένα περιστασιακό γεγονός, αλλά έχει τα χαρακτηριστικά ενός σταθερότερου στοιχείου στην τακτική της, τότε ο ΛΑΟΣ θα πρέπει να ανησυχεί. Ισως ο πρόεδρος Καρατζαφέρης βρεθεί ενώπιον του ενδεχομένου να πρέπει να εμφανισθεί στη Βουλή ντυμένος με περικεφαλαία, προκειμένου να τον προσέξουν…
«Λιονάιντας» με ταγάρι
Απέξω όλο πλατιά χαμόγελα, καλοσιδερωμένα πουκάμισα και ροζ γραβάτες· κι από μέσα… ταγάρι. Παρότι η δημόσια διαμάχη για το μέλλον των πανεπιστημίων ήταν σύντομη, ο πρύτανης του Αριστοτελείου Γιάννης Μυλόπουλος κατόρθωσε να αναδειχθεί ως ένας από τους πλέον χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της ιδεολογίας της Μεταπολίτευσης. Μιλώντας χθες στον ΣΚΑΪ, δήλωσε ότι αγωνίζεται για να προστατεύσει τη δημόσια περιουσία από τα «ιδιωτικά συμφέροντα», που εποφθαλμιούν την περιουσία των πανεπιστημίων και τόνισε πως αν τα πανεπιστήμια λειτουργήσουν με κριτήρια ιδιωτικής οικονομίας, διατρέχουν τον κίνδυνο να γίνουν «πηγή πλούτου» (!), όπως στη Βρετανία, κάτι το οποίο ο ίδιος δεν θέλει. (Προφανώς τα προτιμά ως ανεξέλεγκτες, πλην δημοκρατικές, μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού…) Φρίττει μάλιστα με την ιδέα ότι ο νόμος επιτρέπει την απόλυση των αποδεδειγμένα ανικάνων από τα πανεπιστήμια, διότι αυτή η δυνατότητα του θυμίζει «τη χούντα του Παπαδόπουλου»! Αν, τώρα, το τίμημα για τη στάση του είναι να τον χαρακτηρίζουν οπισθοδρομικό, ο πρύτανης Μυλόπουλος αντιμετωπίζει τη λοιδορία με συναισθηματισμό που παραπέμπει σε «Καπνισμένο τσουκάλι» και φρέσκα φασολάκια: «Αν είναι οπαδός του παλιού αυτός που φυλάει Θερμοπύλες για μια δωρεάν ακαδημαϊκή παιδεία, τότε ας είμαι οπαδός του παλιού…».
Τώρα, λοιπόν, ξέρετε. Αν κάπου εκεί στις Θερμοπύλες, κοντά στα σουβλάκια, με φόντο τον ανδριάντα του Λεωνίδα, δείτε έναν κύριο με αμερικάνικο στρατιωτικό αμπέχονο και ένα ταγάρι στον ώμο να περιφέρεται ασκόπως, είναι ο πρύτανης του Αριστοτελείου Γιάννης Μυλόπουλος ή, για τους φίλους, «Λιονάιντας», και περιμένει την κάθοδο των ιδιωτικών συμφερόντων…
Δημόσια τηλεόραση
Ισως από υπερβάλλοντα ζήλο για να δείξουν ότι συμμορφώνονται με την εξαγγελία του Ηλία Μόσιαλου ότι «η κρατική τηλεόραση θα γίνει δημόσια», στο τέλος του μεσημβρινού δελτίου της ΝΕΤ προβλήθηκε χθες μια πεντάλεπτη σπονδή στα ιερά και τα όσια του ΠΑΣΟΚ. Με αφορμή το μάλλον σημαντικό γεγονός -αλλά όχι και τόσο πολύ σημαντικό- ότι η συνεδρίαση της Βουλής, στην οποία ψηφίσθηκε το 1982 η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, διατίθεται πλέον από το περίφημο Αρχείο της ΕΡΤ (υπ’ όψιν: αυτό που χρειάζεται τρεις μήνες για να παραδώσει ένα αντίγραφο στον ενδιαφερόμενο…), επί πέντε λεπτά έδειχναν αποσπάσματα της συζήτησης, όπου οι σπουδαιότεροι άγιοι του πασοκισμού (Ανδρέας, Γεννηματάς, Γιαννόπουλος κ.ά.) ελεεινολογούσαν τη Ν.Δ., επειδή ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε θέσει θέμα διαχωρισμού όσων έστρεψαν τα όπλα κατά της πατρίδας τους και, εφόσον δεν έγινε δεκτή η πρόταση, αποχώρησε με το κόμμα του από τη συνεδρίαση.
Το πόσο δίκιο είχε τότε ο Αβέρωφ, όταν επεσήμαινε το λάθος της ηρωοποίησης της Αριστεράς, το δείχνει το γεγονός ότι, σήμερα, μερικοί επαγγελματίες αγωνιστές του ΚΚΕ φθάνουν για να αποκλείσουν τα ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος, ενώ κανένας υπουργός, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της Ν.Δ., δεν τολμά να διατάξει την αστυνομία να τους απομακρύνει αμέσως και αν χρειαστεί να τους συλλάβει: αυτό, δηλαδή, που θα συνέβαινε χωρίς δεύτερη σκέψη σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα του δυτικού κόσμου.
Lost in space
Απόσπασμα από την τελευταία δήλωση (σε ραδιοσταθμό εκτός Λιβύης), που αποδίδεται στον Μεγάλο Αδελφό Μουαμάρ: «Εχω βγει διακριτικά (sic) στους δρόμους της Τρίπολης χωρίς να με αναγνωρίζουν και έχω διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα». Βγήκε «διακριτικά», παρακαλώ! Αυτός ο άνθρωπος. Με αυτή την -μετά συγχωρήσεως- μούρη. Είναι ολοφάνερο ότι κάθε ψυχαναλυτής θα έκανε πάρτι, αν είχε την τύχη να έχει τον Καντάφι ξαπλωμένο στο ντιβάνι…