Το κακό τριτώνει, λένε. Πρώτα, ο Χόσνι και η Σούζαν, που τους κατασπάραξε ο αχάριστος λαός τους. Επειτα ο Μουαμάρ, που λείπει τώρα τρεις μέρες από το σπίτι και δεν έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο. Χθες ήλθε και το τρίτο χτύπημα, για να στερήσει τη διεθνή πολιτική από μια άλλη πολύχρωμη παρουσία και να την κάνει ακόμη πιο βαρετή: παραιτήθηκε ο σοφός Παμπούκιος…
Η παραίτησή του ουσιαστικά είχε τον χαρακτήρα αυτοκτονίας και, για όσους παρακολουθούν τα ενδοκυβερνητικά, δεν ήταν έκπληξη. Την περίμεναν, όπως το κοινό σε μια παράσταση του Μάκβεθ περιμένει την αυτοκτονία της λαίδης. Μετά την υποβάθμισή του στον τελευταίο ανασχηματισμό, η φιλοδοξία του Χάρη να αναδειχθεί σε eminence grise της αυλής του Γεωργίου Β΄, κάτι ανάμεσα σε Μάντελσον και Κάμπελ του ΓΑΠ, δεν είχε πλέον πιθανότητες πραγματοποίησης: τον αγώνα για την άσκηση επιρροής στον Γιώργο είχε κερδίσει ο Πωλ Τζερούλανος.
Ο σοφός Παμπούκιος το φιλοσόφησε και έκτοτε αποφάσισε την «ηρωική έξοδο». Ελλείψει προσχήματος ικανοποιητικού, ήγειρε το θέμα της επανίδρυσης του υπουργείου Ναυτιλίας, το οποίο ο ίδιος είχε καταργήσει, ως αρχιτέκτονας της πρώτης κυβέρνησης του Γεωργίου Β΄. Φαίνεται ότι, στην απελπισία του, ήλπιζε ότι στρεφόμενος κατά του εαυτού του θα έδινε στην κοινή γνώμη την εικόνα του απόλυτου ηρωισμού. Γι’ αυτό, σημειώνει στην ανακοίνωση που εξέδωσε: «Θεωρώ αυτονόητη πολιτική υποχρέωση να υπερασπίζεται κανείς και να διατυπώνει θέσεις προς όφελος του εθνικού συμφέροντος. […] Η αμετάκλητη απόφασή μου να παραιτηθώ επιβεβαιώνει πλήρως τον χαρακτήρα και την ουσία της εμπλοκής μου στην πολιτική. Αποτελεί πράξη ευθύνης, πράξη ενός ανθρώπου που δεν είχε ποτέ σχέση εξάρτησης με θέσεις ή καρέκλες. Είναι αυτονόητη πράξη αξιοπρέπειας».
Εν ολίγοις, δηλαδή, ο Χάρης από καιρό είχε πάρει το πιστόλι του και περίμενε στη γωνία την ευκαιρία για να διαφύγει σαν ήρωας. Η ευκαιρία πέρασε και δεν την αναγνώρισε ή μπορεί να μην παρουσιάστηκε ποτέ και ο Χάρης συνέχιζε να περιμένει με το όπλο στο χέρι. Οπότε τι του έμενε πλέον να κάνει, προκειμένου και την έξοδό του να πετύχει και το πιστόλι του να χρησιμοποιήσει; Κάπως έτσι, κατέληξε να αυτοπυροβοληθεί… Ωστόσο, προσωπικώς δεν ανησυχώ. Γνωρίζοντας τις ικανότητες του ανδρός, είμαι βέβαιος ότι θα επέζησε.
Και, πάντως, το έργο του θα επιζήσει! Διότι -ποιος ξέρει;- ίσως αποδειχθεί στο μέλλον ότι ο δρόμος για τις μεγάλες επενδύσεις των Κινέζων άνοιξε όταν ο Κινέζος αντιπρόεδρος έμαθε από τα χείλη του Χάρη την έννοια «κrι-θα-rάκι». (Προσοχή, όμως! Το «ρ» προφέρεται όπως στα αγγλικά το «r», ελαφρώς «trilled», με μια παλμική επαναληπτικότητα του ήχου, ώστε να το καταλαβαίνουν και οι Κινέζοι…)
Οσον αφορά τώρα τις ενδοκυβερνητικές ισορροπίες, το νόημα της παραίτησης Παμπούκη συνοψίζεται με τη φράση ενός φίλου, που συνδυάζει τον κυνισμό με τη λακωνικότητα: «Δυστυχώς, κέρδισε ο Παπουτσής» -διότι αφορμή της παραίτησης υπήρξε η διαμάχη για τα ιμάτια του ανοήτως καταργηθέντος υπουργείου Ναυτιλίας…
Νέοι αστέρες στην ΕΤ3;
Το έχει αποδείξει η ζωή: όσοι έχουν κατοχυρώσει στον κοινωνικό περίγυρο τους τη φήμη του ανθρώπου, που δεν θα διστάσει να υψώσει τη φωνή όταν βλέπει μπροστά του κάτι που δεν του αρέσει (για να το πούμε λαϊκά: όσοι έχουν κατοχυρώσει τη φήμη του ανθρώπου που τα κάνει «γυαλιά καρφιά»…) κερδίζουν το πλεονέκτημα ότι οι εχθροί τους δεν αποφασίζουν εύκολα να τα βάλουν μαζί τους. Αυτός είναι ο λόγος, υποθέτω, για τον οποίο ο νέος υπουργός Επικρατείας, όπως μαθαίνω, επεξεργάζεται ιεροκρυφίως ιδέες για την εύσχημη απομάκρυνση -άκουσον, άκουσον!- του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης από την ΕΤ3. Ως γνωστόν, ο άγιος της συμπρωτευούσης έχει το προνόμιο να προβάλλει πανελληνίως διά της ΕΤ3 τις απόψεις του επί παντός επιστητού, καθώς η μετάδοση της κυριακάτικης Λειτουργίας από τη Θεσσαλονίκη περιλαμβάνει και το ημίωρο κήρυγμα του ιεράρχη, ο οποίος κατά κανόνα σχολιάζει την επικαιρότητα ad lib.
Να προτείνω, λοιπόν, στον Ηλία Μόσιαλο μια ιδέα, που πιστεύω ότι θα πετύχει: αφού το σχέδιό τους είναι να αναβαθμίσουν την ΕΤ3, ας ανοίξουν την εκπομπή του Σεβασμιωτάτου Θεσσαλονίκης και στις άλλες μητροπόλεις της περιοχής. Θεωρώ βέβαιο ότι ο καλός ιεράρχης θα χαρεί πολύ να μοιραστεί τις εβδομαδιαίες εκπομπές του με τους αδελφούς του. Διότι ένας άνθρωπος που προθύμως προσφέρει το δεύτερο ιμάτιό του στον αναξιοπαθούντα δεν θα έχει αντίρρηση να δώσει τις πενήντα εκπομπές και να κρατήσει δύο! Τι στο καλό, μαζί μας θα τα πάρουμε;
Οι οβίδες και ο Οβίδιος
Στη συζήτηση του νόμου-πλαισίου για τα πανεπιστήμια, ο Αρης Σπηλιωτόπουλος είπε κάποια στιγμή, απευθυνόμενος στον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει πλέον τις «οβιδιακές μεταμορφώσεις» του. Ο πρόεδρος είναι γνωστό ότι δεν αφήνει ποτέ τίποτε να πέσει κάτω και, επίσης, ότι λατρεύει τα λογοπαίγνια, όσο και ο Σαίξπηρ, για το ύφος του οποίου ο Σάμιουελ Τζόνσον είχε πει ότι «η αγάπη του για τα λογοπαίγνια ήταν η μοιραία Κλεοπάτρα του, για χάρη της οποίας όχι μόνο θα έχανε το βασίλειό του, αλλά θα ήταν και ευτυχής που το έχασε». Παρομοίως και ο πρόεδρος! Ως ικανός κλασικιστής, μόλις άκουσε να του προσάπτουν το επίθετο «οβιδιακός», έκανε τις απαραίτητες «νοηματικές διαδρομές» (αγαπημένη έκφραση του προέδρου, ο οποίος συγχέει εννοιολογικά τις λέξεις «νόηση» και «νόημα»…), κατέληξε ότι το «οβίδιο» πρέπει να είναι, ας πούμε, υποκοριστικό της οβίδας και είπε: «Δεν ξέρω για οβίδες, αλλά από βλήματα εδώ μέσα άλλο τίποτα». Εξοχο δείγμα αυτοσαρκασμού, έστω και αν δεν ήταν αυτή η πρόθεση του προέδρου…