Να, που υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα συνέχειας στις αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας στη χώρα μας. Τα μυστικά κονδύλια της Γενικής Γραμματείας Τύπου έχουν ζωή 75 χρόνων! Μπορεί το ελληνικό κράτος και η κοινωνία από την εποχή του Μεταξά μέχρι σήμερα να έχουν περάσει του λιναριού τα πάθη μία όμως, τουλάχιστον, συνήθεια παρέμενε αδιατάρακτη στις δεκαετίες: οι απόρρητες δαπάνες για τη χειραγώγηση της Ενημέρωσης. Ή πώς η πολιτική εξουσία διασφαλίζει έναν σύμμαχο για την αναπαραγωγή της. Η συναλλαγή αυτή ούτε καινοφανής ούτε πρωτάκουστη είναι. Γι’ αυτό και η απόφαση του υπουργού Επικρατείας να καταργήσει τα μυστικά κονδύλια (με τον κωδικό 0896) των Γενικών Γραμματειών Επικοινωνίας και Μέσων Ενημέρωσης και να μεταφέρει το ποσό στον κρατικό προϋπολογισμό έχει κυρίως συμβολική σημασία. Δεν είναι οι 200 ή 400 χιλιάδες ευρώ που διατίθεντο ετησίως (την περίοδο 2004 – 2009). Για όσους μάλιστα θα επιθυμούσαν τον ανασκολοπισμό των ευνοημένων, η αυτοπροστασία του συστήματος έχει κάνει και εδώ πολύ προσεκτική δουλειά: τα σχετικά έγγραφα ή στοιχεία για τον τρόπο διακίνησης των χρημάτων έχουν καταστραφεί!..
Χωρίς να απομειώνεται η σημασία της απόφασης, ο μόνος λόγος που το καθεστώς αδιαφάνειας μπορεί να ανατραπεί είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον χρήματα. Αλλιώς όλο και κάποιος παράπλευρος κωδικός θα έσπευδε να συνδράμει αυτήν την πανίσχυρη διαπλοκή Τύπου και πολιτικής εξουσίας. Τι να πει κανείς για δημοσιογράφους που καλύπτουν ρεπορτάζ υπουργείων και παράλληλα προσφέρουν τις έμμισθες υπηρεσίες τους στο ίδιο υπουργείο, σε τράπεζες ή άλλους δημόσιους οργανισμούς σχετικούς με τον τομέα στον οποίο είναι διαπιστευμένοι; Παρωνυχίδα, θα σχολιάσετε, μπροστά στα «μεγάλα συμφέροντα» και στη «σκοτεινή συναλλαγή». Ας ξεκίναγε όμως από κάπου η ΕΣΗΕΑ. Ας τράβαγε έστω μια άκρη αυτού του κουβαριού, ακολουθώντας σταθερά το νήμα ώς το τέλος. Εκτός από τη διασφάλιση των κλαδικών του συμφερόντων, το σωματείο μας, δεν θα έπρεπε να νοιάζεται και για την αξιοπιστία του κλάδου; Ας αφήσουμε κατά μέρος τα μεγαλόστομα «μάχεται» και «προστατεύει». Να δηλώσει με κάποιο έμπρακτο τρόπο ότι το απασχολεί σοβαρά και μεθοδικά η αυτοκάθαρση. Με διαγραφή μελών της για παράδειγμα. Αλλά τότε πάλι ο ένας θα έδειχνε τον άλλον, με αποτέλεσμα η διαδικασία να θόλωνε από τη διαπλοκή δεκάδων τεταμένων δακτύλων… Οπότε; Οπότε τι πιο βολικό από το να παραμένουμε αιωνίως και τυμπανίως καταγγέλλοντες και «αγανακτισμένοι». Μπορεί να μην οδηγεί στην αυτοκάθαρση, ενισχύει όμως την αυτοδικαίωση.