Προσφέρεται για μελέτη που θα οδηγήσει, το δίχως άλλο, σε πρωτότυπη εργασία, την οποία θα θέλουν να δημοσιεύσουν πολλά επιστημονικά έντυπα ανά τον κόσμο, η όλη μεθόδευση για την κατάρτιση του ενιαίου μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων. Από τη μελέτη και την εργασία αυτή είναι βέβαιο ότι θα προκύψουν ασφαλή συμπεράσματα που θα εξηγούν γιατί στην Ελλάδα βασιλεύει η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία και ένα γενικό αλαλούμ, που παραλύει εντελώς την κρατική διοικητική μηχανή σε όλες τις μορφές της. Με λίγα λόγια, θα εξηγεί γιατί η χώρα μας είναι κράτος μόνο στα… χαρτιά.
Αν γίνεται σωστά αντιληπτό, γιατί και αυτό είναι δύσκολο, η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα ενιαίο μισθολόγιο, βαφτίζοντας τα επιδόματα «προσωπικές διαφορές», βάζοντας πλαφόν στους σχετικά υψηλόμισθους, για να μην υπάρχει προσωπικό κίνητρο, κατά την πάγια πρακτική που επικρατεί στην Ελλάδα, ώστε να μην μπορούν να ξεχωρίσουν οι όποιοι άξιοι και να παραμένουν άπαντες σε μέτριο επίπεδο και φυσικά διαχωρίζοντας τους παλαιότερους από τους νεότερους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εγκέφαλοι που συνέλαβαν το φοβερό σχέδιο είχαν σαν γνώμονα την ελαχιστοποίηση του λεγόμενου «πολιτικού κόστους» και τον περιβόητο φόβο μήπως καταφύγουν σε λευκή απεργία οι υπάλληλοι των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, γνωστοί ως εφοριακοί και τελωνειακοί.
Αγνωστο αν η εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου θα μειώσει τις δαπάνες του κράτους. Το πιθανότερο όμως είναι ότι το νέο πολύπλοκο τέρας θα μπουρδουκλώσει τόσο τα πράγματα, ώστε οι δημόσιοι υπάλληλοι θα κατορθώνουν να διατηρούν τις αποδοχές τους σε υψηλό για τα δεδομένα της χώρας επίπεδο. Ενώ στόχος είναι οι σταδιακές μειώσεις στο βάθος μιας επταετίας, προβλέπονται και κάποιες συνεχείς αυξήσεις και έτσι το κράτος θα αδυνατεί να μειώσει τις δαπάνες, δίχως να καταλαβαίνει κανείς τον λόγο. Η εμπειρία πολλών χρόνων λέει ότι όταν στη Βουλή κατατίθεται νομοσχέδιο που αφορά τα μισθολογικά και τα βαθμολογικά των δημοσίων υπαλλήλων, κανείς δεν καταλαβαίνει το παραμικρό. Ούτε ο υπουργός που το καταθέτει ούτε οι βουλευτές που το ψηφίζουν ούτε και οι δημοσιογράφοι του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ. Μόνον οι υπάλληλοι που κατάρτισαν το νομοσχέδιο γνωρίζουν…
Το καταπληκτικό είναι ότι η ίδια η κυβέρνηση που φοβάται τόσο μήπως οι εφοριακοί και οι τελωνειακοί καταφύγουν στην απραξία αν τους έκοβε τα επιδόματα και προτίμησε να καταφύγει σε μία πολυετή διαδικασία εξομοίωσης όλων των υπαλλήλων, διοχετεύει στοιχεία αποδεικτικά των πολύ χαμηλών επιδόσεών τους. Οι έλεγχοι που κάνουν είναι από μηδαμινοί ως ελάχιστοι, σύμφωνα με τα πεπραγμένα σχεδόν όλων των εφοριών, ενώ ταυτόχρονα κατηγορούνται ότι αρνούνται να δώσουν στη δημοσιότητα ονόματα επιφανών φοροφυγάδων, όπως ορίζει ο νόμος πλέον. Επομένως, αν είναι έτσι, σε ποια χειρότερη μορφή «λευκής απεργίας» μπορούν να καταφύγουν οι εφοριακοί και οι τελωνειακοί, ώστε να τρέμει ένα τέτοιο ενδεχόμενο η κυβέρνηση; Το πολύ πολύ, να μην πηγαίνουν πια ούτε στο γραφείο τους, αλλά και πάλι δεν θα υπάρχει επίπτωση στα έσοδα του κράτους, αφού και όταν πηγαίνουν δεν τα μαζεύουν.
Το πιθανότερο είναι ότι ναι μεν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί έχουν πολύ χαμηλή απόδοση, αλλά δεν βοηθούνται ούτε από το φορολογικό σύστημα, που πάντα είναι εξαιρετικά πολύπλοκο, κατά τις παραδόσεις του ελληνικού Δημοσίου, ούτε και από το πολιτικό προσωπικό που τουλάχιστον στο παρελθόν συνήθιζε να παρεμβαίνει ώστε διάφοροι φοροφυγάδες να μη διώκονται. Αλλά ακόμη και αν έχει κοπεί η κακή συνήθεια των παρεμβάσεων σήμερα, η επιμονή στην πολυπλοκότητα των σχεδίων και των νόμων, όπως ο τελευταίος φορολογικός και αυτός που προωθείται για την καθιέρωση του ενιαίου μισθολογίου, εξουδετερώνει τις όποιες καλές προθέσεις. Οι εξαιρέσεις επί εξαιρέσεων, οι πολλές κατηγοριοποιήσεις, οι υποχωρήσεις απέναντι στις συντεχνίες και τις αξιώσεις τους και οι προσπάθειες κάλυψης αμφισβητούμενων αποφάσεων για να μη δημιουργηθούν «κακές» εντυπώσεις, θεριεύουν με πολλούς τρόπους το κακότροπο, ατίθασο και ανίκανο τέρας του Δημοσίου. Οσο πιο πολύπλοκες είναι οι ρυθμίσεις, τόσο αυξάνονται οι δυνατότητες υπονόμευσης και παραβιάσεων.