Διάλογοι τέλους εποχής (θέρους, παραθερισμού ή σκέτου «θερισμού»): «-Είναι άραγε δυνατό να σωθούμε;»
«-Αυτό ξέχνα το. Το πατατράκ είναι αναπόφευκτο, μας πάει σφεντονάτους εκεί ο μικροκομματισμός των νάνων.
Το ζήτημα είναι ότι και μετά την καταστροφή δεν φαίνεται να υπάρχει ελπίδα να σοβαρευτούμε». Βρε ουστ, πεσιμιστική αστούρα. Δεν ακούτε τον φάρο της αριστεροσύνης: «Στάση πληρωμών; Εξω απ’ το ευρώ; Και πού τη βλέπετε την καταστροφή σ’ αυτά;». Ακούστε τον και δοξάστε τον, Λαφαζάνης έφα. Δυνατά δεν συναινούν οι τσιπραίοι συνοδοιπόροι, αλλά εν τοις πράγμασι επιδιώκουν το ίδιο. Καημένη «ανανεωτική» Αριστερά. Εγέρασα μωρές παιδιά 40 χρόνια κλέφτης… Είναι οι προσπάθειές των σαν των Τρώων. Ιδού τώρα η ΔΗΜ.ΑΡ. του κυρίου Κουβέλη. Αρχισε «εκλογικές» κολιγιές με ΔΗΜΑΡά, περιοδικόν τάδε και ενοριακό ταμείο Αριστεροχωρίου.
Και νά ‘τος, νά ‘τος πετιέται νέος εσμός «συνιστωσών». Καλά κρασά. Ηδη και μόνη στη ΔΗΜ.ΑΡ σφάχτηκαν για το εκπαιδευτικό της Διαμαντοπούλου. Πάντως, μετά την προσθήκη ΔΗΜΑΡά στο ανανεωτικό κουρκούτι συνεισφέρω αφιλοκερδώς τίτλο για το νέο κατάπλασμα: ΔΗΜ.ΑΡ2 Απλό, κατανοητό, πειστικό. Την «πλατεία Βάθη» που σωστά είχα γράψει σε προηγούμενη στήλη, χειρ άλλη «διόρθωσε» σε «πλατεία Βάθης». Αντιθέτως, τη διπλή αύξηση στο «απεκατεστάθη» χειρ ημετέρα διέπραξε, εν τη σφίξει της εκεί ειρωνείας, -και χειρ άλλη ουκ ησθάνθη, να με… αποκαταστήσει. Εχει όμως η στήλη αυστηρούς ανα-γνώστες που τη διορθώνουν όταν χρειάζεται -και καμαρώνει που τους έχει. Τέλος, τα αποσιωπητικά σεμνοτυφίας σε ορισμένες φτου κακά λέξεις, -που τις ακούς δημοσίως κι από κυρίες καθωσπρέπει πια αλλά δεν είναι καθωσπρέπει να τις γράφεις ολόκληρες ακόμη κι όταν η περίπτωση το απαιτεί-, δεν τα βάζω εγώ. Νεκροί που η σύνταξή τους καταβάλλεται live, συντάξεις τυφλών σε «ανοιχτομάτηδες» και επιδόματα ασθματικών σε ακάματους πλάνητες -λεφτά υπήρχαν. Αλλά «μαζί δεν τα φάγαμε». «…εκτεταμένη μιζέρια της ελληνικής πολιτικής ζωής, που απεχθάνεται τη μόρφωση, δυσπιστεί στην ευπρέπεια και καλλιεργεί μια επίπλαστη ευαισθησία…». Δεν μας έχουν συνηθίσει να τα παραδέχονται αυτά δημοσίως οι πολιτικοί μας. Σχεδόν σοκ δηλαδή. Ο Κώστας Σημίτης τόλμησε να αρθρώσει τα εξόφθαλμα αποχαιρετώντας τον Νίκο Θέμελη. Που «ήταν ο σταθερός υπερασπιστής του ορθολογισμού, της παιδείας, της γνώσης, της εντιμότητας…». Σπάνιο πια είδος «στην εκτεταμένη μιζέρια της ελληνικής πολιτικής ζωής». «…που απεχθάνεται τη μόρφωση…». Γι’ αυτό και βλέπεις όλο και πιο άξεστους, όλο και πιο μικρόνοες, όλο και πιο ανίκανους. Αλλά τι περιμένεις. «Καθρέφτης σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω». Γι’ αυτό λέει ο άλλος, ο εν… προοιμίω, ότι και μετά την καταστροφή δεν βλέπει φως. Γι’ αυτό και ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης είπε πρόσφατα (στον Γρηγόρη Μπέκο, «Βήμα») ότι είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει ο κοινωνικός περίγυρος -θεσμοί, οικογένεια, τηλεόραση… «Πιο σημαντικό και από το να βγούμε από την κρίση είναι να γίνει πιο γνωστός ο Χατζιδάκις. Νομίζετε ότι παραδοξολογώ; (…) Αν δεν μεταβληθεί ποιοτικά, πνευματικά ο λαός, δεν αλλάζει τίποτα…». * Είπε και το άλλο, ότι «στην αστική τάξη του τόπου δεν υπάρχει ούτε πνευματικότητα ούτε πατριωτισμός. (…) Δεν υπάρχουν σήμερα αστοί σαν τους Μπενάκηδες, για παράδειγμα». Α, μα τι λέτε, όχι! Για κάτι τέτοια, κύριε Σκαμπαρδώνη, και Μπενάκηδες και Βγενάκηδες. Μιλιούνια.