Εφοπλισμός και επενδύσεις
Κύριε διευθυντά
Την ίδια στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση έχει αποστερήσει τη ναυτιλία από τη δυνατότητα να διοικείται από αυτόνομο υπουργείο, ένα σημαντικό μέρος των κερδών που απεκόμισε ένας από τους κορυφαίους Ελληνες εφοπλιστές από την πολυετή ενασχόλησή του στον διεθνή θαλάσσιο στίβο, επενδύεται στον τόπο μας για να συμβάλει δημιουργικά στην ανάπτυξη του πολιτισμικού επιπέδου των Ελλήνων και ιδιαίτερα των νέων γενεών.
Η επένδυση των 566 εκατ. ευρώ που πραγματοποιείται από το Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» για τη δημιουργία της νέας Εθνικής Βιβλιοθήκης, της νέας Λυρικής Σκηνής αλλά και ενός πρωτοποριακού Πάρκου, που θα αποτελέσει πνεύμονα ζωής για τους Αθηναίους, δεν είναι μόνο το μεγαλύτερο σε κόστος κοινωφελές έργο που έχει πραγματοποιηθεί στη χώρα μας. Αποτελεί συγχρόνως και ένα σπουδαίο παράδειγμα προς μίμηση και για άλλους σημαντικούς εκπροσώπους του ναυτιλιακού χώρου.
Οι καιροί, βέβαια, είναι δύσκολοι και οι Ελληνες εφοπλιστές βρίσκονται ενώπιον μιας διεθνούς κρίσης, η οποία ενδέχεται να επηρεάσει αρνητικά την πορεία της ναυτιλίας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι όμως συγχρόνως βέβαιο, ότι ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, υπάρχουν αρκετοί στους κόλπους του ελληνικού εφοπλισμού που έχουν την επιθυμία και την ευχέρεια να διαθέσουν μέρος από τα αποθεματικά τους για την ανάληψη πρωτοβουλιών, με σκοπό την πραγματοποίηση έργων τα οποία θα αναβαθμίσουν την ποιότητα της ζωής των συμπατριωτών μας. Χρειάζεται όμως απαραίτητα να επιδείξει η χώρα, και ιδιαίτερα οι εκάστοτε κυβερνώντες, ξεχωριστό ενδιαφέρον και φροντίδα για καθεμιά από αυτές τις περιπτώσεις. Δεν αρκεί μόνο η καλή διάθεση των εφοπλιστών και η επιθυμία τους να επενδύσουν στη χώρα μας πολλά ή λίγα από τα όσα κέρδισαν εργαζόμενοι σκληρά επί σειρά ετών στο εξωτερικό, εξυπηρετώντας ανταγωνιστικά τις ανάγκες των παγκοσμίων θαλασσίων μεταφορών. H αποτελεσματική υλοποίηση όλων των επενδύσεων, είτε πρόκειται για κοινωφελή έργα, είτε για επιχειρηματικές επενδύσεις μέσα από τις οποίες ωφελείται σε μεγάλο βαθμό και η εθνική οικονομία, προϋποθέτει ρεαλισμό και έμπρακτη βούληση από πλευράς της πολιτείας για την αποφυγή κάθε είδους κωλυσιεργίας ή γραφειοκρατίας, που δυστυχώς πολλές φορές είναι ικανή να ματαιώσει ακόμα και φιλανθρωπικά έργα.
Στη βάση αυτή, η επανίδρυση του προ διετίας άστοχα καταργηθέντος υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, το οποίο πέρα από τον επιτυχώς δοκιμασμένο ρόλο του στη διαμόρφωση πολιτικής που ανταποκρίνεται στα παγκόσμια ναυτιλιακά δρώμενα, θα συμβάλει διαχρονικά στο να μειωθούν στο ελάχιστο τέτοια αποτρεπτικά φαινόμενα, αποτελεί πλέον ζωτική ανάγκη. Οσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό, τόσο καλύτερα για την πατρίδα μας και κατ’ επέκταση, για όλους τους Ελληνες.
Γιωργος M. Φουστανος – Ιστορικός ερευνητής – Συγγραφέας
Υπουργείο Ναυτιλίας
Κύριε διευθυντά
Μέσα στη θλιβερή τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα, βρέθηκε επιτέλους ένας υπουργός να αναγνωρίσει δημοσίως ότι η επανασύσταση του ΥΕΝ με το Λιμενικό στη θέση του αποτελεί καθολικό αίτημα όλων όσοι δραστηριοποιούνται στη μεγάλη παγκόσμια ελληνική ναυτιλία (ναυτικοί, πλοιοκτησία και πολλοί άλλοι φορείς). Θα ανέμενε κανείς από τον κ. Παπουτσή, που έχει μάλιστα διατελέσει ο ίδιος υπουργός ΥΕΝ, να εξετάσει, τουλάχιστον, την παραδοχή του κ. Παμπούκη, πριν εκφράσει άποψη. Ατυχώς φαίνεται ότι ο κ. Παπουτσής ασχολείται κατά κύριο λόγο με τη δήθεν τρωθείσα αξιοπρέπειά του, παραβλέποντας το συμφέρον του μοναδικού, αυτή τη στιγμή, παραγωγικού τομέα της χώρας μας, ο δε πρωθυπουργός φέρεται να επιμένει στην εντελώς αναιτιολόγητη κατάργηση του διοικητικού φορέα της ελληνικής ναυτιλίας, παρά το καθολικό αίτημα για την επανασύστασή του και χωρίς να έχει προταθεί οιοδήποτε αξιόπιστο σχήμα αντικατάστασής του. Εχει γραφεί και άλλοτε, ότι για να συνεχίσει να μεγαλουργεί η ελληνική ναυτιλία ίσως θα πρέπει να πάψει να είναι ελληνική.
Ι. Μαρκιανος – Δανιολος – Δικηγόρος
Η παιδαγωγική της καθημερινότητας
Κύριε διευθυντά
Αισθάνομαι πως η περίφημη πλέον χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007, με όλες τις επιπτώσεις της που ακόμη καταγράφονται, είναι, αφενός, μια κρίση των αστικών κέντρων και της χωρίς μέτρο γιγάντωσής τους. Γιγάντωσης των φιλοδοξιών, της κατανάλωσης, της ιδιοκτησίας και τελικά… της παγκοσμιοποίησης των αγορών-μητροπόλεων και των φαινομένων τους. Αφετέρου, η σημερινή κρίση είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης μιας παιδαγωγικής της πολιτικής εξουσίας, της σημερινής και της προηγούμενης. Η Πολιτική διακρίνεται στην εξουσία και στην παιδαγωγική της εξουσίας, είχε εύστοχα αναφέρει ένας Γάλλος πολιτικός.
Είναι δύσκολο στην παρούσα φάση κάποιος να είναι αισιόδοξος/η. Οφείλουμε όμως όλοι να πετύχουμε την υπέρβαση σε ατομικό και εθνικό επίπεδο. Δεν ωφελεί να κατακρίνουμε απλώς την υπάρχουσα πολιτική ποιότητα και εξαιτίας άλογων συναισθημάτων να καταφεύγουμε σε λεκτική και φυσική βία. Τώρα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία χρειάζεται όλοι να βρούμε τον καλύτερο εαυτό μας, να θέσουμε στόχους και οράματα, να τα πετύχουμε και να εμπνευστούμε από αυτά.
Από το έλλειμμα παιδαγωγικής της πολιτικής εξουσίας να περάσουμε στην παιδαγωγική της καθημερινότητάς μας.
Είναι καιρός όλοι οι νέοι επιχειρηματίες, επιστήμονες και δημόσιοι υπάλληλοι, οι εκπαιδευτικοί όπως εμείς, που εργαζόμαστε στην Ελλάδα, να ασκήσουμε το έργο μας έχοντας ως κανόνα την ατομική και εθνική αριστεία και ευημερία. Ο καθένας και η καθεμία να γίνουμε φορείς νέων επαγγελματικών, φορολογικών, δημοκρατικών και καταναλωτικών ηθών. Προσπάθεια δύσκολη. Ας κάνουμε όμως μιαν αρχή. Ας συνεχίσουμε να κάνουμε νέες αρχές σε παγιωμένες αντιλήψεις.
Χρειάζεται εμείς, οι νέοι, να περάσουμε από το στάδιο της οργής και της κριτικής στο στάδιο των πράξεων και της δημιουργίας, του παραδείγματος. Οι «Αγανακτισμένοι» του Συντάγματος ας προχωρήσουν στη νομική σύσταση κόμματος με προτάσεις, σχέδιο δράσης και στη διεκδίκηση ψήφου, η δημόσια τηλεόραση και ο Τύπος ας αυξήσουν την προβολή εθελοντικών και άλλων κοινωνικών ομάδων με στόχο την περαιτέρω δραστηριοποίηση νέων, νέοι επιστήμονες και επιχειρηματίες ας οργανώσουν διαλέξεις και ομιλίες για το έργο τους και να γίνουν πιο ανοιχτοί στο κοινωνικό σύνολο, νέοι λογοτέχνες και καλλιτέχνες να οργανωθούν σε ομάδες και να επιχειρήσουν το ζωντάνεμα μιας νέας ελληνικής αισθητικής ή ενός ρεύματος, ως αντίβαρο στην πολιτισμική μας υποβάθμιση.
Και να παραμείνουμε αισιόδοξοι!
Κωνσταντινος Δημας – Δάσκαλος / Αμπελόκηποι
Για την οδό Τοσίτσα
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον στην «Κ» της Κυριακής τη συνέντευξη της Γενικής Γραμματέως του υπουργείου Πολιτισμού, κυρίας Μενδώνη.
Η κυρία Μενδώνη είναι αναμφισβήτητα σοβαρός άνθρωπος, με γνώση και αγάπη για το αντικείμενό της, κι έχει κληθεί να επιτελέσει ένα σημαντικότατο έργο σε εξαιρετικά δύσκολους καιρούς. Κρίνοντας λοιπόν με την προσήκουσα επιείκεια, επικροτώ το μέχρι σήμερα έργο της και συμφωνώ με αρκετές από τις απόψεις της. Σε μία όμως διαφωνώ κατηγορηματικά. Στη σωστή επιμονή τού αποδεδειγμένα αθηνολάτρη, εξαίρετου συντάκτη σας κυρίου Ρηγόπουλου, για το αίσχος του πεζοδρόμου της οδού Τοσίτσα, που τελεί πια σε καθεστώς μόνιμης κατάληψης από τα χειρότερα στοιχεία του εγκληματικού υποκόσμου, και τη σχετική πολιτική ευθύνη του υπουργείου, η κυρία Μενδώνη απαντά: «Για να μιλήσουμε για «καθαρή οδό Τοσίτσα», χρειάζονται περισσότερες και πιο συντονισμένες ενέργειες από πολύ περισσότερους, πέρα από το υπουργείο Πολιτισμού. Πρέπει να καθαρίσει ολόκληρη η Αθήνα, απαιτείται μια γενικότερη πολιτική».
Δεν διαφωνώ ότι ίσως χρειάζεται κάποιο συντονισμό το εγχείρημα. Αλλά νομίζω ότι είναι τόσο μεγάλη η σημασία του, που πρέπει το υπουργείο να πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες, ώστε να γίνει αμέσως. Και, πάντως, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να περιμένουμε «να καθαρίσει ολόκληρη η Αθήνα» μέσω μιας «γενικότερης πολιτικής». Η κυρία Μενδώνη είναι ευφυέστατη γυναίκα, και ξέρει ότι αυτές οι προϋποθέσεις, στην Ελλάδα του σήμερα, σημαίνουν ουσιαστικά «ποτέ»! Αλλά αυτό είναι εντελώς αδιανόητο. Η κυρία Μενδώνη σίγουρα συμφωνεί: είναι εντελώς απαράδεκτο, εξωφρενικό, σκανδαλώδες, το σπουδαιότερο μουσείο της χώρας, που φιλοξενεί ίσως τη σημαντικότερη στον κόσμο συλλογή αρχαίας ελληνικής τέχνης, να συνορεύει, αλλά και ουσιαστικά να παρέχει φιλοξενία -διότι σχεδόν περί αυτού πρόκειται- στο κέντρο της διακίνησης ναρκωτικών στην Αθήνα. Είναι ντροπή, είναι αίσχος!
Προτείνω λοιπόν μία άμεση λύση, που δεν απαιτεί ούτε μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς, ούτε διυπουργικές επιτροπές, ούτε εξωπραγματικές προσδοκίες, όπως «να λυθεί το πρόβλημα της Αθήνας» ή «να εκπληρώνει τα καθήκοντά του ο κύριος Παπουτσής». Υπάρχει απλούστατη λύση, το αυγό του Κολόμβου, για την οποία αρκεί η συμφωνία του δημάρχου της Αθήνας και του υπουργού Υποδομών, που είναι και οι δύο λογικοί και πρακτικοί άνθρωποι: να ξανα-αποδοθεί το τμήμα της οδού Τοσίτσα, μεταξύ Μπουμπουλίνας και Πατησίων, στην κυκλοφορία των οχημάτων. Η πεζοδρόμηση και η αλσοποίηση ήταν μια πολύ ωραία ιδέα, για μια εποχή και μια χώρα που τιμούν τις παραδόσεις τους και τον εαυτό τους. Στην Ελλάδα του σήμερα πασιφανώς δεν λειτούργησε. Να καταργηθεί λοιπόν ο πεζόδρομος και το άλσος, να μπει άσφαλτος, να περνούν τα αυτοκίνητα, κι έτσι να ξαναπάψει η Τοσίτσα να είναι σούπερ μάρκετ ηρωίνης, και να γίνει ένας ακόμη δρόμος της πολύδρομης Αθήνας.
Είμαι σίγουρος ότι οι διδάσκοντες και οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου, που μοιράζονται εξ ημισείας το αίσχος της Τοσίτσα, αλλά και οι πολλοί αρχαιολόγοι, και άλλοι εργαζόμενοι του Μουσείου, που αναγκάζονται, με κίνδυνο της υγείας και της σωματικής τους ακεραιότητας να περνούν από εκεί, πεζή, κάθε μέρα, δεν θα στενοχωρηθούν διόλου για τη μικρή αύξηση των καυσαερίων. Σίγουρα θα είναι πολύ καλύτερη από την επικρατούσα δυσωδία. Και οπωσδήποτε πιο ασφαλής!
Αποστολος Δοξιαδης / Αθηναίος