Μπλεγμένοι στις διαδικασίες, τους ελιγμούς, τους τακτικισμούς και τις αυτοεγκλωβιστικές δηλώσεις, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε μέσα σε ελάχιστο διάστημα γιατί χτύπησε ο συναγερμός την περασμένη Πέμπτη. Να ξεχάσουμε, δηλαδή, ότι στη χώρα εστάλη ένα τελεσίγραφο, πολύ απειλητικό και συγκεκριμένο και ότι ο χρόνος τρέχει αμείλικτος σε βάρος του παρόντος και του μέλλοντος.
Οι πιρουέτες των τελευταίων ημερών και όσα έγιναν στη Βουλή δημιουργούν την αίσθηση ότι η περιδίνηση της Ελλάδας στο σημείο μηδέν συνεχίζεται. Ο Γ. Παπανδρέου βγήκε ίσως πρόσκαιρα (αλλά όχι ουσιαστικά) ενισχυμένος με την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, αποδεικνύοντας όσο χάρισμα του λείπει στη διοίκηση και την καθοδήγηση της χώρας, τόση επιδεξιότητα έχει στους διακομματικούς και εσωκομματικούς χειρισμούς. Ο Α. Σαμαράς, αμέσως μετά την ψηφοφορία, επέστρεψε στα χαρακώματά του, σταθερός σε μια γραμμή που θυμίζει το θρυλικό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70, καθώς ο ίδιος και η φρουρά του προσπαθούν να μετατρέψουν τη Ν. Δ. από αστικό κόμμα σε κίνημα. Τα κόμματα της Αριστεράς εμφανίζονται αποφασισμένα να εξακολουθήσουν την πεζοδρομιακή τακτική. Η κ. Μπακογιάννη ενισχύει την αδυναμία της με παλινωδίες και τελικά εμφανίζεται ο Γ. Καρατζαφέρης να εκφράζει τη φωνή της λογικής. Αν είναι δυνατόν…
Είναι αλήθεια ότι σε πολλούς πολίτες επικρατεί η άποψη ότι πρέπει να στηθούν αμέσως οι κάλπες και να γίνουν εκλογές, γιατί αυτή είναι η πιο καθαρή και δημοκρατική λύση. Σύμφωνα με τα ήθη και το τελετουργικό της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, αυτή είναι πράγματι διέξοδος. Ομως σε έκτακτες περιστάσεις οι δημοκρατίες προσαρμόζονται. Με αυτή την έννοια, είναι λύση στη σημερινή κατάσταση μεταβατική κυβέρνηση έξι εβδομάδων με πρόσωπα εκτός πολιτικής και μοναδικό αντικείμενο την ψήφιση της δανειακής σύμβασης; Ή αποτελεί αναγκαιότητα ο σχηματισμός κυβέρνησης διάρκειας κάποιων μηνών που θα ρυθμίσει όλες τις εκκρεμότητες που απορρέουν από τη συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου και θα αναλάβει ταυτόχρονα την ψήφιση του προϋπολογισμού; Και στις δύο περιπτώσεις φυσικά, οι εκλογές θα είναι το επόμενο βήμα, αλλά έχει σημασία για την επιβίωση της χώρας ο χρόνος διεξαγωγής τους.
Ο Α. Σαμαράς παραμένει ταμπουρωμένος στην πρώτη άποψη και ξεκαθάρισε προχθές ότι δεν θα κάνει την υπέρβαση. Αν όμως η απαίτηση των εταίρων-δανειστών είναι η αποδοχή και ρύθμιση όλου του πακέτου, περιλαμβανομένων και των όρων (του Μνημονίου) που θα συνοδεύει τη «δανειακή σύμβαση», προκειμένου να εκταμιευθεί η πολυπόθητη έκτη δόση, τότε και ο χρόνος και η εντολή της μεταβατικής κυβέρνησης θα πρέπει αναγκαστικά να διευρυνθούν. Είναι δε ερώτημα κατά πόσο σε αυτή την περίπτωση μπορεί να αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από τεχνοκράτες και εξωπολιτικά πρόσωπα, ή πρέπει να σχηματισθεί ένα μείγμα που να περιλαμβάνει και πολιτικούς.
Ενδεχομένως την απάντηση θα μπορούσε να τη δώσει και πάλι ο γαλλογερμανικός άξονας, για να μη βρεθεί η χώρα και πάλι προ ταπεινωτικών εκπλήξεων. Καλόν είναι λοιπόν να διευκρινίσουν η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί τι εννοούσαν στις Κάννες όταν έλεγαν ότι για να εκταμιευθεί η έκτη δόση θα πρέπει να εκλείψει η «πολιτική αβεβαιότητα» και ότι θα πρέπει να δεχθούμε όλες τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις, προκειμένου να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη. Αν οι δανειστές ικανοποιούνται με την ψήφιση μόνο της «δανειακής σύμβασης», τότε να σχηματισθεί μεταβατική κυβέρνηση διάρκειας και σύστασης, όπως τη θέλει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Αν όμως επιθυμούν την ολοκλήρωση και την επίσημη αποδοχή όλου του πακέτου, προκειμένου να εκταμιευθεί η έκτη δόση, τότε είναι υποχρεωμένος να κάνει την υπέρβαση από προηγούμενες θέσεις για να διαφυλάξει τον εαυτό του, το κόμμα του και να περιφρουρήσει τη χώρα. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια ενός νέου άλματος στο κενό…
Δυστυχώς και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο μεν Γ. Παπανδρέου παραμένει γαντζωμένος στην καρέκλα του, ο δε Α. Σαμαράς επιμένει στον αυτοεγκλωβισμό του. Ο φόβος είναι ότι η αυγή θα τους βρει να τσακώνονται πάνω από το… πτώμα!