Φυσικά ισχύει και για τον κ. Λουκά Παπαδήμο το «αρχή ανδρός δείκνυσι». Προέχει, όμως, ο παρατεταμένος και επώδυνος τοκετός της επιλογής του. Η φράση του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλου «πλήρης γελοιοποίηση», την οποία συμμερίζονται απόλυτα οι Ελληνες πολίτες, έχει σαφές νόημα και συγκεκριμένους αποδέκτες. Εκτός των άλλων και κρισιμοτέρων, με την ορκωμοσία της νέας κυβερνήσεως εισήλθαμε σε προεκλογική περίοδο. Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα ποίο θα είναι το περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαραθέσεως των κομμάτων και με ποίο δυναμικό θα δώσουν την εκλογική μάχη. Διότι και μόνον η εκλογική οσμή ήταν αρκετή για να αναδυθούν στα τηλεοπτικά παράθυρα «ως ετοιμοπόλεμοι μαχητές» κάποιοι «γνωστοί», οι οποίοι μέχρι σήμερα τελούσαν σε κατάσταση αυτοκατάδικης απόσυρσης. Θα ‘ταν πράγματι τραγικό τα δύο κόμματα εξουσίας να αρχίσουν από αύριο να διαμάχονται για το πρόσφατο ή και το απώτερο παρελθόν. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην υπονόμευση του έργου της νέας κυβέρνησης και θα γύριζε τον τόπο στα μέχρι προ τριημέρου δεινά αδιέξοδα. Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα ουδείς ενδιαφέρεται για το ποιος είχε δίκιο ή άδικο για τις έως τώρα επιλογές του.
Συνεπώς, μια τέτοια αντιπαράθεση θα βύθιζε τα πολιτικά μας κόμματα στο ναδίρ της αναξιοπιστίας και της ανυποληψίας. Το δίλημμα Παπαδήμος ή Πετσάλνικος (!!), που «βασάνιζε» επί πέντε ημέρες τους κ. Παπανδρέου και Σαμαρά, κάθε άλλο παρά πείθει την κοινή γνώμη πως οι πολιτικές μας ηγεσίες αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, ή -ακόμη χειρότερο- ότι έχουν στοιχειώδη επαφή με τον Ελληνα πολίτη. Η επισήμανση αφορά περισσότερο τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος στην πραγματικότητα πειθαναγκάσθηκε από ομάδα βουλευτών του να «προτιμήσει» τον κ. Παπαδήμο. Τούτο, όμως, πιστοποιεί και ότι οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν εκλείψει και είναι επόμενο να αντιμάχονται, ολοένα και εντονότερα, τα νοσηρά και σεσηπότα στοιχεία του πολιτικού μας συστήματος. Αίφνης όλοι διερωτώμεθα αν έχουν θέση στη «νέα Βουλή» οι εισηγητές, αλλά και ο αποδέκτης του δημοψηφίσματος, το οποίο κατεξευτέλισε παγκοσμίως τη χώρα. Την «απόφαση», που δικαιολόγησε την απαίτηση των εταίρων μας να δεσμεύονται με την υπογραφή τους οι πολιτικοί μας ταγοί, για τα όσα αποδέχονται σε μια δημόσια και ομόφωνη συμφωνία των… συνευρωπαίων ηγετών. (Προφανώς η επόμενη αξίωση των εταίρων μας θα ήταν, μετά την υπογραφή, να παίρνουν από τους πολιτικούς μας ηγέτες και τα δακτυλικά τους αποτυπώματα)…
Με τον τίτλο «Και εκάς οι νεκροί» χαιρέτισε η «Κ», πριν από περίπου εξήντα χρόνια, την κάθοδο του στρατάρχη Αλεξάνδρου Παπάγου στην Πολιτική. (Για τους νεότερους το «εκάς» σημαίνει μακράν, «νεκρούς» δε αποκαλούσε τότε η «Κ» όλους τους παλαιοκομματικούς. Και δικαιώθηκε. Διότι μετά την άνοδο του Παπάγου στην εξουσία, πρώτον εδραιώθηκε η πολιτική σταθερότητα και δεύτερον -ίσως και σημαντικότερο- το πολιτικό μας σύστημα πέτυχε να αναδείξει δύο μεγάλους πολιτικούς. Τον Σπύρο Μαρκεζίνη, που εξακολουθεί να είναι αδικημένος από την Ιστορία και τον δικαιωμένο, χρονικά και ιστορικά, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Προσωπικά, λοιπόν, νομίζω (αλλά και ελπίζω) πως τούτη την ώρα πράγματι «η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα». Αλλά μόνον για εκείνους που την αγνόησαν και τη χλεύασαν…