Συναγερμός, συνεργασία, συστράτευση, όλοι μαζί παιδιά για την «Πολιτιστική Ολυμπιάδα», για χάρη της Ελλάδας -απολύτως συμφώνησαν επ’ αυτού κυβέρνηση και Ν.Δ. στην Ημερίδα που οργάνωσε η τελευταία για το θέμα. Αλλά τι ακριβώς είναι αυτή η «Πολιτιστική Ολυμπιάδα» που τους ενώνει, συνεγείρει, συστρατεύει κ.λπ., εκεί καθένας έλεγε το δικό του. «Συστρατευμένοι», αλλά δεν ξέρουν πού. Ενωτικόν το ασαφές. Ως συνήθως. Οταν βγάλουν τα μαχαίρια, τότε θα έχουν και το άλλοθι «εμείς άλλα εννοούσαμε, όχι αυτά τα μπήξα, τα δήξα…».
Δεν έπαθα παράκρουση (πέραν της κοινής παράκρουσης της οποίας μάρτυρες και συμμέτοχοι γίναμε για μία ακόμη φορά οι συνέλληνες της Πτωχεύουσας). Ενα πηδηματάκι στον χρόνο κάναμε και πήγαμε έντεκα χρόνια πίσω στις 3/12/2000 όταν η στήλη έγραφε όλα τα παραπάνω -τέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν από την Ολυμπιάδα του 2004. Ε, αφού ο πολιτικός μας πολιτισμός (μετά συγχωρήσεως) δεν διαθέτει κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών θυμήθηκα κι εγώ μια επιμέρους συνεργασία του παρελθόντος -αλήστου μνήμης κι αυτή και τα αποτελέσματά της όπως θα συμβεί και με την τρέχουσα, κατά πάσα βεβαιότητα πλέον. (Κι ύστερα σου λένε για «επιλεκτική λειτουργία της μνήμης» ότι τάχα μου κρατάει τα καλά και διαγράφει τα κακά). (Πού τέτοια τύχη). (Πιθανότερο να κάνει αίφνης η μνήμη ολικό delete και να αναρωτιέσαι «πού πήγε ρε το κείμενο»). (Αν θυμάσαι καν ότι υπήρχε κάποιο κείμενο). [Ναι, σε τέτοια κατάσταση αισιοδοξίας ο συμπτωχευόμενος].
Ποια θα είναι η μοίρα αυτής της συνεργασίας -που και μόνο να την πει «συνεργασία» βγάζει σπυράκια η Ν.Δ.- είναι πλέον εύκολο να εικάσουμε. Πολύ θα θέλαμε όλοι να την αισθανθούμε ως ένα κάποιο αλεξίπτωτο που άνοιξε έστω και καθυστερημένα κατά την προϊούσα ήδη πτώση μας στο βάραθρο -για να μη στουκάρουμε με χίλια στον βραχώδη πάτο που έτσι κι αλλιώς μας αναμένει, ο αναπόφευκτος- αλλά δεν είμεθα κι αιθεροβάμονες. Και να θέλαμε, άλλωστε, δεν προκάναμε. Αφού με το που ανακοινώθηκε η «συνεργασία», Κυριακή μεσημέρι, κυκλοφόρησε εν τω άμα στη νεοδημοκρατική Συγγρού non paper που καλαναρχούσε τα στελέχια της: «Δεν στηρίζουμε καμία συγκυβέρνηση. Στηρίζουμε τη μετάβαση από το Μνημόνιο σε μια νέα εποχή και με νέα πολιτική». Κλασική σαμαρονουδού σχίζα. Που συνεχίστηκε με το «στηρίζουμε μεν, αλλά δεν συμμετέχουμε στην κυβέρνηση με πολιτικά μας στελέχη». Μη μολυνθούν τα άσπιλα κι αμόλυντα και, κυρίως, αθώα του αίματος.
Ενα αυτό κι απέ ω της απελπισίας οι πολυήμεροι κοιλόπονοι να οριστεί ο επικεφαλής πρωθυπουργός της «συνεργασίας». Και μάλιστα ποίος; (Η νύχτα βγάζει επίσκοπο…) Δεν φαίνεται πουρνό πουρνό η κακή μέρα; Κι αυτά για τους «αισιόδοξους», όσοι πίστεψαν ότι έστω και αργά άνοιγε ένα κάποιο αλεξίπτωτο. Διότι υπάρχουν και αυτοί που έχουν εμπεδώσει πια σε τι λογής κοινωνία ζούμε και ποιοι εκπροσωπούν αυτή την «κοινωνία».
Ο Χασάν δούλευε σ’ ένα φούρνο κάπου κοντά στην πλατεία Βικτωρίας. Παλιός γνωστός απ’ την Αίγυπτο, τον ρώτησα αν δουλεύει ακόμα στο φούρνο, όταν τον είδα μετά από καιρό. «Ναι, κάνω όμως δυο τρία μεροκάμα (sic) τη βδομάδα, γιατί δεν έχει δουλειά». «Καλά, ρε παιδί μου, έκοψε η δουλειά και στο φούρνο; Επαψαν οι άνθρωποι να τρώνε το ψωμί που τρώγανε;» απόρησα. «Οχι, όχι, δεν είναι αυτό. Αλλά δεν έχει πια Ελληνες εκεί. Από Αμόνοια ως Αγιος Παντελεήμονας δεν έχει πια πολλοί Ελληνες. Ολο Πακιστανοί είναι…». Η ζωή στα ξέφτια της Πτωχεύουσας.