Τρίτη μεσημέρι: O Ελληνας πρωθυπουργός απαθανατίζεται χαμογελαστός στο καφενείο του Εθνικού Κήπου, παρέα με τον Μεξικανό γραμματέα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Τετάρτη μεσημέρι: O φυγόδικος Μάκης Ψωμιάδης απολαμβάνει τον καφέ του σε κεντρική πλατεία των Σκοπίων όταν συλλαμβάνεται.
Τετάρτη βράδυ: O πρωθυπουργός σε αποχαιρετιστήριο τηλεοπτικό του μήνυμα ευχαριστεί τον ελληνικό λαό για την αντοχή και επιμονή που επέδειξε σε δύσκολες καταστάσεις. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ αποχωρεί οργισμένος από το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Τον έχουν αφήσει μόνο του σε μια αίθουσα να περιμένει. Το Προεδρικό Μέγαρο σε ανακοίνωσή του μιλάει για παρεξήγηση…
Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη βράδυ, κάθε βράδυ: «Αύριο το όνομα του νέου πρωθυπουργού».
Τα στιγμιότυπα πολλαπλασιάζονταν, καθώς οι μέρες περνούσαν. Οσο πύκνωναν οι αναποτελεσματικές συναντήσεις, οι διαβουλεύσεις, οι ανακοινώσεις, οι φήμες, οι διγλωσσίες (άλλα έλεγε η κυβέρνηση άλλα η αντιπολίτευση για το ίδιο θέμα), οι παλινωδίες, τα αδιέξοδα, τόσο το κενό εξουσίας από ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα εμφανιζόταν όλο και πιο αποκαλυπτικό, όλο και πιο φοβιστικό, όλο και πιο δυσοίωνο.
Αν δεν είναι απώλεια εθνικής αξιοπρέπειας ό, τι ζει η χώρα επί μέρες, τότε τι είναι; Αν δεν είναι απώλεια εθνικής αξιοπιστίας το ανελέητο κομματικό παζάρι (μόνο για συναίνεση δεν μπορεί να μιλήσει κανείς) έως ότου συγκροτηθεί η κυβέρνηση εθνικής ενότητας (κατ’ ευφημισμόν), τότε τι είναι; Η εποπτεία από την τρόικα ενός πολιτικού συστήματος το οποίο έχει αυτοακυρωθεί, αδύναμο να εφαρμόσει μέτρα δύσκολα μεν, συγκροτημένα και αποδοτικά δε, για να βοηθήσει τη χώρα να ορθοποδήσει στην κρίση; Εκτός εάν η φοροκόπωση μισθωτών και συνταξιούχων, παράλληλα με την οριζόντια μείωση εισοδημάτων, συμβάλλει στον εξορθολογισμό του δημόσιου τομέα, στο συμμάζεμα του σπάταλου κράτους ή στη δημιουργία παραγωγικής βάσης…
Δεν ήταν η ακυβερνησία το πρόβλημα των ημερών, αλλά ό, τι διάβαζε κανείς πίσω από την αναποφασιστικότητα και τις ανακολουθίες. Τις ιδιοτέλειες που εκδηλώνονταν καμουφλαρισμένες σε πείσματα, σύγχυση, κορώνες περί «εθνικής αξιοπρέπειας» ή φρούδες εξαγγελίες περί «νέου πολιτικού πολιτισμού».
Μπορεί το εδραιωμένο επί δεκαετίες πολιτικό σύστημα να μετασχηματίσει τον εαυτό του; Να τον υπονομεύσει ώστε να αποδώσει στην κοινωνία ένα λιγότερο διεφθαρμένο, δίκαιο, αποτελεσματικό, θεραπευμένο από ψεύδη Κοινοβούλιο; Μπορεί, εν ολίγοις, να επανιδρυθεί το κράτος; Η προσφυγή στις κάλπες, υπ’ αυτές τις συνθήκες, μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα, αλλά πόσο μπορεί να ανανεώσει το πολιτικό προσωπικό ώστε να μιλήσουμε για επανεκκίνηση;
Από την άλλη, οι ισοπεδωτικές λογικές («όλοι άχρηστοι») είναι εύκολες, βολικές και τιμωρητικές, εκτονώνουν αλλά δεν αποδίδουν. Δεν οδηγούν σε ανατροπές αλλά σε βαθιά συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.
Η κρίση είναι δεδομένη και αναπότρεπτη. Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού, θλιβερά κατώτερο των περιστάσεων. Ενα μετρήσιμο μέγεθος της ελληνικής κοινωνίας ώριμο, ενημερωμένο, ευαισθητοποιημένο, υπεύθυνο, παραγωγικό. Πού θα συγκλίνουν τα αντιφατικά, εκ πρώτης όψεως, δεδομένα, ώστε να δημιουργηθούν τα απαραίτητα αναχώματα που θα απορροφήσουν τους μεγάλους κραδασμούς της ύφεσης; Σε αυτήν την άνιση μάχη, μεταξύ της ασκούμενης πολιτικής και της κοινωνίας, προσωπικά, ελπίζω στην κοινωνία.