Δηλαδή,όλη αυτή η φασαρία, το δράμα, το ξενύχτι, η υστερία, οι οιμωγές και οι τσιρίδες έγιναν για να διατηρήσουν τα οφίκιά τους Ρόβλιες, Παπουτσήδες, Κουκουλόπουλοι, Παντελήδες, Φώφες, Μαριλίζες, Σηφουνάκηδες και τ’ άλλα τα παιδιά;
Οχι μόνον. Εγινε και για να αποκτήσουν θώκους στη τεσσαρακονταεπταμελή (σκοπίμως το βάζω ολογράφως) κυβέρνηση και μερικοί άλλοι. Από τη Ν.Δ.: ο Σταύρος Δήμας στο υπουργείο Εξωτερικών (πάλι καλά, διότι εκεί δεν νομίζω ότι χρειάζεται να υπογράφει…), ο Δ.Λ. Αβραμόπουλος στο Εθνικής Αμύνης, ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος αναπληρωτής υπουργός στο Παιδείας (ίσως έτσι να εξευμενιστεί η συντεχνία των Πελεγρίνηδων…), ο τέως πολιτευτής Πέτρος Αλιβιζάτος δεύτερος υφυπουργός Πολιτισμού – Τουρισμού (ως αντίπαλον δέος του Γ. Νικητιάδη να υποθέσω;) και ο Ιωάννης Μουρμούρας υφυπουργός Οικονομικών. Από τον ΛΑΟΣ: ο Μάκης Βορίδης -ο μόνος σοβαρός άνθρωπος εκεί μέσα- υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, ο Γεώργιος Γεωργίου (ο μόνος πολιτευόμενος που ακόμη χρησιμοποιεί στον προφορικό λόγο του το επίρρημα «τουτέστιν»), ο θορυβώδης Μπουμπούκος ή Τζουτζούκος Γεωργιάδης δεύτερος υφυπουργός στο Ανάπτυξης και ο έτερος φωνακλάς Αστέριος Ροντούλης υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.
Από όλες αυτές τις προσθήκες στην προηγούμενη κυβέρνηση, οι πλέον ελπιδοφόρες είναι του Στ. Δήμα, ο οποίος τουλάχιστον έχει πρόσωπο στην Ευρώπη, αλλά και του Μ. Βορίδη, εφόσον προσπαθήσει να κάνει πράξη τις θέσεις του υπέρ του ανοίγματος των αγορών και δεν συμβιβαστεί με την ελληνική πραγματικότητα. (Δευτερευόντως, έχει το γούστο του και ο διορισμός Ροντούλη, διότι κάποιον θα χρειάζεται ο Κώστας ο Σκανδαλίδης για να ασκείται στο τάβλι…).
Μακάρι η συνεργασία των τριών κομμάτων να αποδειχθεί παραγωγική και το νέο κυβερνητικό σχήμα να επιτύχει. Ωστόσο, εκ πρώτης όψεως, απορώ γιατί δέχθηκε ο Αναστάσιος Γιαννίτσης να πάει στο Εσωτερικών και τρέμω τη στιγμή όπου ίσως θέσω το ίδιο ερώτημα και για τον ίδιο τον Λουκά Παπαδήμο. Τρέμω, γιατί όταν συμβεί και αυτό θα σημαίνει ότι έχω χάσει κάθε ελπίδα. (Βέβαια, μου περνά πότε πότε από το μυαλό και η τρελή ιδέα, μήπως όλο αυτό ήταν μία ακόμη σατανική ιδέα του Γιώργου ώστε να φύγει ο Καστανίδης…).
*: «Πολύ κακό για το τίποτε». Θεατρικό έργο του Σαίξπηρ, χωρίς το ερωτηματικό στον τίτλο του, το οποίο είναι δική μου προσθήκη. Μία από τις πιο ευχάριστες και ανώδυνες κωμωδίες του μεγάλου δραματουργού.
Προφάσεις εν αμαρτίαις
Α, μάλιστα! Βρήκαμε τώρα το νέο βιολί!… Ο Αντώνης, σύμφωνα με τη νέα θεωρία, δεν επέτρεψε τη συμμετοχή σοβαροτέρων στελεχών του κόμματός του στο νέο κυβερνητικό σχήμα και αποκρούει τον όρο «συγκυβέρνηση», διότι με τον τρόπο αυτόν επιτελεί «εθνικό έργο», καθώς αποτρέπει την ανάδειξη της Αλέκας Παπαρήγα του ΚΚΕ στον ρόλο της αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως.
Μα πού τα βρίσκουν αυτά; Απορεί κανείς με την ευφυΐα που δαπανάται για σαχλαμάρες! Και λοιπόν, τι τρομερό θα συνέβαινε αν η συντρόφισσα Αλέκα, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, αγόρευε επί σαράντα λεπτά στη Βουλή υπέρ του υποδείγματος της Βορείου Κορέας; Μόνον καλές υπηρεσίες θα προσέφερε κάτι τέτοιο. Αφενός μεν, θα διευκόλυνε τη διαμόρφωση αστικού μετώπου στη βάση της κοινωνίας απέναντι στην ανεύθυνη και κακόβουλη Αριστερά, αφετέρου δε, στο εξωτερικό οι παλαιοημερολογίτικες παλαβομάρες του ΚΚΕ θα λειτουργούσαν ως διαπραγματευτικό πλεονέκτημα για τη μεγαλύτερη ανοχή προς την προσπάθεια της Ελλάδος.
Φοβάμαι ότι αυτό το επιχείρημα της Ν.Δ. δεν είναι τίποτε περισσότερο από παραλλαγή του γελοιωδεστάτου εκείνου ότι δήθεν δεν ψήφισαν το Μνημόνιο «για να μην αφήσουν την αντιπολίτευση στην Αριστερά». Ηταν ένα επιχείρημα ανεδαφικό και το κατέρριψε η ίδια η πραγματικότητα, αφού απεδείχθη ότι, αν κάτι ενισχύει τις τάξεις της Αριστεράς περισσότερο οιουδήποτε άλλου, αυτό είναι η συσκότιση της πραγματικότητας, που μεθοδεύεται μέσω της εύκολης αντιμνημονιακής δημαγωγίας.
Το savoir faire του πατριωτισμού
Ενα ακόμη εξαιρετικού ενδιαφέροντος άρθρο δημοσίευσε στη γνωστή ιστοσελίδα ο σύμβουλος του προέδρου της Ν.Δ. επί θεμάτων ιδεολογίας Φαήλος Κρανιδιώτης, όπου διαβάζω τα εξής: «Η ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας σε υγιείς βάσεις είναι ο μόνος δρόμος. Κι αυτές οι υγιείς βάσεις προϋποθέτουν ένα ελληνικό λαϊκό και πατριωτικό κίνημα που θα κινητοποιήσει στη βάση όλες τις υγιείς και ρωμαλέες δυνάμεις της Πατρίδας υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Ελληνικό κίνημα με Ελληνα ηγέτη. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με κατάλυση θεσμών και συμβόλων αλλά ούτε και με καλούς τρόπους. Πάντα »η δύναμη βρίσκεται στις γροθιές κι όχι στα καλοσυνάτα πρόσωπα» […] Εμείς δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα αλλά ο σκοπός υπάρχει και πρέπει να τον κατακτήσουμε. Αυτό όμως, από την άλλη, δεν θα γίνει με το σεις και με το σας. Και η ευπρέπεια δεν μπορεί να σημαίνει και ανοχή στην προδοσία». Οπως αντιλαμβάνεσθε, ανακύπτει πλέον ένα σοβαρότατο ζήτημα ιδεολογίας και αναμένουμε όλοι εναγωνίως την παρέμβαση επ’ αυτού του Χρήστου Ζαμπούνη!…
Το φόντο της Ντόρας
Μέχρι και το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, οι δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη από το γραφείο της στην άλλη άκρη της Συγγρού, γίνονταν με ένα πορτρέτο του Γκάντι στο φόντο. (Αυτή τη λατρεία για τον φακίρη δεν την καταλαβαίνω – αλλά, τέλος πάντων, το ζήτημα δεν είναι του παρόντος…). Φαίνεται, όμως, ότι κάποιος της επεσήμανε ότι ο τριτοκοσμικός τύπος στο φόντο δεν ταίριαζε με το ευρωπαϊκό προφίλ που προβάλλει (θυμίζω ότι και ο Γιώργος είχε κάνει προσφάτως την ατυχή δήλωση ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει Ινδία…), οπότε από την Παρασκευή αντικατέστησε το πορτρέτο του φακίρη με ένα του Βενιζέλου! Ωστόσο, επειδή και αυτή στερείται χιούμορ (πολιτικός δεν είναι;) ανήρτησε τον αυθεντικό Ελευθέριο και όχι τον ιμιτασιόν Ευάγγελο…
Ανευ νοήματος
Ενιωσα να σείεται το γραφείο, το μεσημέρι της 3ης Νοεμβρίου μόλις διάβασα την επικεφαλίδα του κειμένου: «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΗΛΩΣΗ Σωτήρη Κούβελα»! Αμέσως πετάχτηκα έξω και ρώτησα τους συναδέλφους αν είχαν αντιληφθεί τον σεισμό, αλλά όλοι με διαβεβαίωσαν -με αδιάφορο έως παγερό ύφος- ότι δεν είχε γίνει κανένας σεισμός. Τέλος πάντων, με τα χέρια να τρέμουν και την όραση θαμπή άρχισα να διαβάζω την τοποθέτηση του παλαιού πολιτικού, την οποία είχε προκαλέσει η κρισιμότης των περιστάσεων: «Η γνώμη ενός πολιτικού, που δεν είναι στην ενεργό δράση, συνήθως δεν ακούγεται, οπότε δεν έχει νόημα να εκφράζεται». Εκεί σταμάτησα και δεν συνέχισα παρακάτω. Αφού ο ίδιος κρίνει ότι η γνώμη του δεν έχει νόημα, κάτι περισσότερο θα γνωρίζει από τους άλλους…