Παρασκευοσαββατοκύριακο στο Ζάππειο. Μπορεί να μην είχα λάβει πρόσκληση για το χριστουγεννιάτικο bazaar της Μέριμνας (Εταιρεία για τη Φροντίδα Παιδιών και Οικογενειών στην Αρρώστια και τον Θάνατο), που ετοίμασαν για έβδομη χρονιά οι Φίλοι της Μέριμνας, ευτυχώς όμως είχαν φροντίσει να με ενημερώσουν καλοί φίλοι.
Μου αρέσει να πηγαίνω σε μπαζάρ, φιλανθρωπικά και μη, αν και τις περισσότερες φορές οι πάγκοι είναι ανέμπνευστοι. Είχα φανταστεί στολίδια, μαρμελάδες, διακοσμητικά, ίσως και λαχνούς. Οχι κυνήγι χαμένου θησαυρού.
Οσοι δεν ήρθαν, μετρούν ημέρες μέχρι το επόμενο μπαζάρ της Μέριμνας. Τι μπορούσε να βρει κανείς; Από γλυκά και παιχνίδια μέχρι κομπολόγια, πολύτιμα αξεσουάρ, συλλεκτικά ρούχα, ζώνες, γούνες, φωτογραφικές μηχανές, γκάτζετ, πορτοφόλια, βιβλία, vintage φορέματα σε ράγες, αυθεντικά παλτό άλλης εποχής, σακάκια, φούστες, πουκάμισα, με αναγνωρίσιμες υπογραφές, θεατρικά καπέλα, σαν από βεστιάριο.
Θυμάμαι την έκφραση «one man’s trash, is another man’s treasure». Μόνο που στην περίπτωσή μας μόνο σκουπίδια δεν υπήρχαν. Στο ασπρόμαυρο δάπεδο, συνωστισμός, τίποτα όμως δεν ενοχλεί όταν υπάρχει στόχος. Φιλανθρωπία με άλλοθι. Να μην ενισχύσουμε τον καλό σκοπό; Τα έσοδα διατίθενται για το κοινωνικό έργο της Μέριμνας και πιο συγκεκριμένα την ενίσχυση του Συμβουλευτικού Κέντρου με ψυχολογική στήριξη σε παιδιά και εφήβους που βιώνουν απώλεια.
Η αίθουσα θυμίζει κλειστή, υπαίθρια αγορά, έχει κάτι από το Πορτομπέλο του Λονδίνου. Καλοντυμένες κυρίες αλλά και κύριοι, οικογένειες, παιδιά, Ελληνες και αλλοδαποί, ανάμεσά τους Πακιστανοί, Αλβανοί… Δύο χαμογελαστές κυρίες εκτελούσαν χρέη ταμία. Στα παπούτσια η πωλήτρια ήταν έγχρωμη. Αρκετοί ήταν εκείνοι που ψώνιζαν από τους σωρούς στους πάγκους, με όλα στο 1 ευρώ. Λίγο μετά, μπορούσε να ανακαλύψει κανείς μεταχειρισμένα και ολοκαίνουρια αξεσουάρ και ρούχα, δημοφιλών οίκων, ιστορικών, σε χαμηλές τιμές. Από 10 μέχρι 40 ευρώ, λίγο πάνω, λίγο κάτω.
Η επίγευση; Αυτή ήταν η άλλη Ελλάδα, ένα κέντρο μνήμης – μέριμνας στο Ζάππειο. Ισως γιατί είχα πάει προκατειλημμένη από μπαζάρ άλλων εποχών που οργάνωναν κυρίες της «καθώς πρέπει» φιλανθρωπίας. Η εικόνα αυτή τη φορά δεν θα μπορούσε να διαφέρει από την πικρή, οργισμένη καθημερινότητα· και όμως την ξεπέρασε. Διάβαζες στις κινήσεις τη διάχυτη διάθεση προσφοράς από όλους.
Η μεγαλοαστική προέλευση, εμφανής. Εμφανέστερη όμως η συγκίνηση, η προαίρεση, ένας φωτογραφικός αλτρουισμός που λείπει. Στο Δέντρο της Αγάπης και της Μέριμνας γράφτηκαν ευχές. Και ήταν οι μόνες που δεν ήταν προς πώληση.