Το δημοσίευμα της Figaro είναι αποκαλυπτικό για την έκταση που έχει πάρει η διαφθορά στο εσωτερικό ακόμη και των πλέον αδιάφθορων συνδικάτων. Ο λόγος για τη CGT, η οποία παραδοσιακά είναι υπό τον έλεγχο των κομμουνιστών και αποτελεί τη μία από τις τρεις μεγάλες συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες εργαζομένων της Γαλλίας. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε η δήμαρχος της πόλης Montreuil, συνδικαλιστές αξιοποιούσαν για λογαριασμό τους μέρος από τα κονδύλια ύψους 1,4 εκατομμυρίων ευρώ που αποσκοπούσαν στην κοινωνική στήριξη πολιτών. Το πόρισμα κατέδειξε ότι μέσα σε 18 μήνες, τέσσερις εκλεγμένοι συνδικαλιστές της CGT, πραγματοποίησαν ταξίδια με τις οικογένειές τους αξίας τουλάχιστον 153.000 ευρώ. Ενας μόνο συνδικαλιστής πραγματοποίησε 10 ταξίδια σε χώρες της βορείου Αφρικής το 2009, άλλα 9 ανά τον κόσμο το 2010, ενώ το 2011, ανάμεσα στις 8 διαφορετικές χώρες που επισκέφθηκε ήταν ο Καναδάς και η Ταϋλάνδη!
Η δήμαρχος της πόλης (προερχόμενη από τους Συντηρητικούς, ανέλαβε καθήκοντα ύστερα από 28ετή θητεία των κομμουνιστών στον δήμο) παρέπεμψε το πόρισμα στο περιφερειακό δικαστήριο, το οποίο και αναμένεται να διατυπώσει κατηγορίες για παράνομο πλουτισμό και υπεξαίρεση κοινωνικών αγαθών. Προειδοποίησε, μάλιστα με μείωση των κοινωνικών επιχορηγήσεων εάν οι συνδικαλιστές δεν επιστρέψουν τα ποσά. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι το μεγαλύτερο ποσό των κοινωνικών κονδυλίων, περίπου το 90%, κατευθυνόταν σε διασκέδαση και όχι σε δράσεις κοινωνικής ωφέλειας και στήριξης ευπαθών κοινωνικά ομάδων. Σύμφωνα με το άρθρο, το σκάνδαλο αυτό αποτελεί συνέχεια πολλαπλών προβλημάτων στον τρόπο που διαχειριζόταν τα κονδύλια η επιτροπή κοινωνικών έργων.
Το βέβαιο είναι ότι η εργατική διαχείριση σε λογαριασμούς και οργανισμούς δεν απέβη πάντα ωφέλιμη για τα εργατικά συμφέροντα. Οπως αποδεικνύει και η ιστορία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, αλλά και πολλών άλλων μεγάλων συνδικάτων της χώρας, τα πολιτιστικά και κοινωνικά κονδύλια συνέβαλαν στη διαμόρφωση μιας μικροαστικής συνδικαλιστικής νομενκλατούρας, η οποία επί χρόνια διατηρούσε τεράστια προνόμια. Στο όνομα των πολιτιστικών και συνδικαλιστικών ανταλλαγών, ταξίδευε, διασκέδαζε αλλά, δυστυχώς, ακόμη κι έτσι δεν κατόρθωσε να διευρύνει τους ορίζοντές της. Ευτυχώς -κι αυτό είναι ένα από τα καλά της κρίσης- το πανηγύρι αυτό φαίνεται ότι τέλειωσε. Ή -γιατί στην Ελλάδα ποτέ δεν μπορείς να είσαι για τίποτε σίγουρος- φαίνεται ότι περιορίστηκε. Βλέπετε, το μεγάλο πανηγύρι γινόταν πάντα με χρήματα από την Εργατική Εστία, την κρατική χρηματοδότηση και την υποχρεωτική συνδικαλιστική εισφορά που συνεισπράττεται με τις κρατήσεις από όλες τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Μια μεταξική παράδοση την οποία συντήρησαν όλες οι μετέπειτα δημοκρατικές κυβερνήσεις, δημιουργώντας μικρές νησίδες συμφερόντων σε όλους τους χώρους δουλειάς.