Ο τέως βουλευτής Σερρών του ΠΑΣΟΚ Αρης Μουσιώνης είναι ο ήρωας της σημερινής στήλης, καθώς πρόκειται για τον άνθρωπο στους ώμους του οποίου στηρίζεται μεγάλο μέρος του πολυμέτωπου αγώνα για την εξυγίανση του νοσούντος, σπάταλου και αναποτελεσματικού δημοσίου συστήματος Υγείας. Ιατρός με σπουδές στη Γιουγκοσλαβία, ο Α. Μουσιώνης προέρχεται πολιτικά από το βαθύτερο -το εαμογενές- ΠΑΣΟΚ και ομνύει πάντα στην αρχή της αλληλεγγύης των λαών, όπως δείχνει η στήριξη που παρέσχε στον υπό τον Κάρατζιτς απελευθερωτικό αγώνα των ομοδόξων μας Σερβοβοσνίων, αλλά και στην (κατά πολλούς υποστηριζόμενη από την Τεχεράνη) εκστρατεία ακτιβιστών για τη διάρρηξη του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας (Free Gaza).
Υπό τη φωτισμένη ηγεσία του υπουργού Ανδρέα Λοβέρδου, ο Α. Μουσιώνης έχει διορισθεί επικεφαλής της 1ης Διοικητικής Περιφέρειας Υγείας (ΔΥΠΕ) Αττικής. Του έχει ανατεθεί επιπλέον η αρμοδιότητα για τα τέσσερα ογκολογικά νοσοκομεία της επικρατείας (δύο στην Αθήνα, από ένα σε Θεσσαλονίκη και Πειραιά), ενώ την επόμενη εβδομάδα αναλαμβάνει και τη διοίκηση της 4ης ΔΥΠΕ Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας. Εν ολίγοις, έχει τη διοικητική ευθύνη για το μεγαλύτερο τμήμα του συστήματος παροχής υπηρεσιών Υγείας της χώρας.
Παρ’ ολίγο, όμως, να ξεχνούσα να σας πω ότι ο Α. Μουσιώνης είναι, επίσης, ένας άνθρωπος ελεύθερος! Αυτή την ελευθερία που πραγματώνει στην καθημερινότητά του με το παράδειγμά του, το οποίο αποτελεί, ουσιαστικά, διδασκαλία άσκησης των ατομικών δικαιωμάτων και των προσωπικών ελευθεριών. Ετσι, ενώ οι μίζεροι προτεστάντες θα έλεγαν ότι εκ της θέσεώς του -ακριβέστερα: εκ των θέσεών του- θα όφειλε να στηρίζει με τη συμπεριφορά του την αντικαπνιστική εκστρατεία του υπουργείου Υγείας, εκείνος στις συσκέψεις ανάβει το τσιγαράκι του κανονικά. Τον διαβάλλουν γι’ αυτό οι ζηλόφθονες αντίπαλοί του, αλλά εγώ δεν τα χάφτω κάτι τέτοια και υμνώ τη στάση του υπέρ της ελευθερίας του ατόμου!
Εις τι οφείλεται η αμέριστη εμπιστοσύνη που του δείχνει ο υπουργός, αναθέτοντάς του αρμοδιότητες υπό το βάρος των οποίων άνθρωποι εγνωσμένων ικανοτήτων θα λύγιζαν; Οι κακόβουλοι και οι υστερούντες, εκείνοι τους οποίους τυφλώνει ο ανατέλλων αστήρ του προέδρου Λοβέρδου, ισχυρίζονται ότι ο Α. Μουσιώνης είναι μεταγραφή από τη νεαντερτάλειο «Αριστερή Πρωτοβουλία» του Γ. Παναγιωτακόπουλου στο στρατόπεδο Λοβέρδου και έχει αναλάβει την οργανωτική ευθύνη της εκστρατείας του υπουργείου Υγείας προς την προεδρία του Κινήματος. Εξ ου οι αυξημένες διοικητικές αρμοδιότητές του στο σύστημα, λένε. Φυσικά, δεν ξέρουν τι λένε! Διότι είναι προφανές ότι, με τη διαύγεια που δίνει το φως του εκσυγχρονισμού, ο πρόεδρος Λοβέρδος τον επέλεξε αποκλειστικά και μόνον για τις ικανότητές του! Οπως ακριβώς και τον αλήστου μνήμης Γιάννη Μίχα για την προεδρία του ΕΦΕΤ…
Ο «μεγάλος Πελέ»της σκέψης
Αρχικά μού προξένησε απορία ότι, για την προχθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του, επέλεξε καφενείο της πλατείας Κολωνακίου, το οποίο υπήρξε αγαπημένο στέκι των μικρομεσαίων του ψευδοκαραμανλισμού της περιόδου 2004-2009. Γνωρίζοντας όμως ότι ο χώρος διαθέτει πατάρι, υπέθεσα ότι τον προτίμησε για λόγους σκηνικής παρουσίας. Περίμενα, λοιπόν, ότι την προκαθορισμένη ώρα, στις 8 μ.μ., θα τον δω ντυμένο με χλαμύδα να κουτρουβαλάει σαν τραγικός ήρως από τη σκάλα του παταριού, κραυγάζοντας σε στυλ Θάνου Κωτσόπουλου «αλί, αλί και τρισαλί!» ή να κατεβαίνει με διστακτικά, κοριτσίστικα βηματάκια τη σκάλα, ντυμένος με το μαύρο κολάν του Αμλετ και τη νεκροκεφαλή στο χέρι, απαγγέλλοντας «to be or not to be». Περίμενα, έστω, ότι θα τον κατέβαζαν με σκοινιά από το ταβάνι, σαν εκπεσόντα άγγελο με ψεύτικα φτερά προσαρμοσμένα στην πλάτη, να τραγουδάει «άντεξα, άντεξα, τη μοναξιά μου την άντεξα, τη μοναξιά μου την έκανα φίλη καλή». Μάταια τα φανταζόμουν αυτά.
Η προχθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδοσίου Πελεγρίνη -του «μεγάλου Πελέ της σκέψης», όπως τον αποκαλούν με θαυμασμό οι φοιτητές- ήταν ένα πάρτι. Υπό τους ήχους μιας μπάντας που έπαιζε jazz standards, ο φιλόσοφος, θεατράνθρωπος και party animal Θ. Πελεγρίνης, ντυμένος ton sur ton με κόκκινο πουκάμισο και κόκκινη γραβάτα υπέγραφε αντίτυπα του έργου του εν μέσω του πλήθους που τον περιέβαλε. Εκ των συναδέλφων του φιλοσόφων, διέκρινα μόνον τον Μίμη Ανδρουλάκη του ΠΑΣΟΚ. Θα πρέπει όμως να υπήρχαν και άλλοι τους οποίους δυστυχώς δεν γνώριζα, αν κρίνω από το γεγονός ότι επικρατούσαν οι μαυροντυμένοι άνευ λαιμοδέτου κύριοι, με ύφος βασανισμένο. Παρόντες εκ της αριστεράς διανοήσεως πολλοί. Ξεχώρισα τον «Σπίθα» Κ. Μπέη και τον κάποτε εκπρόσωπο Τύπου του ΚΚΕ (μετέπειτα διαγραφέντα) Μ. Κοψίδη. Εκ της δεξιάς διανοήσεως, μοναδική παρουσία αυτή του ογκόλιθου της πολιτικής επιστήμης και πρακτικής Τέλη Παυλίδη. Δυστυχώς, ο θεατρικός κόσμος σνομπάρισε το άξιο τέκνο του Θέσπιδος – διόλου περίεργο αυτό, όμως, δεδομένου ότι στον χώρο του θεάτρου θάλλουν οι ζηλοτυπίες.
Αυτά συνέβησαν την Τρίτη, την επομένη της ημέρας, κατά την οποία οι πρυτάνεις απαγόρευσαν την είσοδο του γενικού γραμματέα του υπουργείου Παιδείας Β. Παπάζογλου στον χώρο όπου ελάμβανε χώρα η έκτακτη σύνοδος των πρυτάνεων, επιδεικνύοντας συμπεριφορά απολύτως ανάλογη εκείνης των φοιτητοπατέρων, με τους οποίους, ως γνωστόν, οι πρυτάνεις ασκούν από κοινού τη διοίκηση των πανεπιστημίων. Ενδεχομένως, η απαγόρευση εισόδου στον Β. Παπάζογλου να είχε συμβάλει στη θαυμάσια διάθεση του μεγάλου Πελέ της σκέψης στο προχθεσινό πάρτι. Αλλά αυτό είναι μια υπόθεση…