Υστερα από πολλά χρόνια, φίλες και φίλοι (για να μην πω μετά περίπου πέντε δεκαετίες, τρομάζοντας έτσι και τους νεώτερους αναγνώστες μου), θέλω να σας εκμυστηρευθώ κάτι. Τους τελευταίους μήνες με έχει συνθλίψει ψυχολογικά το γνωστό σύνθημα του Γιωργάκη, και δη σε πρώτο πρόσωπο: «΄Η αλλάζω ή βουλιάζω». Για όσους μου κάνετε την τιμή να με διαβάζετε, συμφωνώντας ή διαφωνώντας με τα γραπτά μου, οφείλω λοιπόν να παραδεχτώ πως δυσκολεύομαι, ολοένα και περισσότερο, στην ανάλυση και τον σχολιασμό των πολιτικών γεγονότων. Διαπιστώνω ότι γίνομαι κουραστικός γράφοντας τα ίδια και τα ίδια, επιπλέον δε κινδυνεύω και να γελοιοποιηθώ, προσπαθώντας να αναφερθώ σοβαρά στην όλη συμπεριφορά των πολιτικών μας ταγών. Ετσι, επιχειρώντας σήμερα να αλλάξω για να μη βουλιάξω δημοσιογραφικά, ζητώ την άδειά σας να «μπω» στις ενδόμυχες σκέψεις των «συγκυβερνώντων», ερμηνεύοντας το ύφος τους από την επισυναπτόμενη φωτογραφία. Δημοσιεύθηκε πρωτοσέλιδη και τετράστηλη στην «Κ» της Πέμπτης. Υπό τον οκτάστηλο τίτλο «Ολονύκτιο θρίλερ στου Μαξίμου».
Πιστεύω, λοιπόν, πως ο κ. Παπαδήμος, κοιτάζοντας βλοσυρά τον φακό, είναι πολύ πιθανόν να σκέπτεται: «Αυτοί -κυρίως οι δύο διπλανοί μου και τα κόμματά τους- έφεραν τον τόπο στη σημερινή του κατάντια. Αυτοί με έκαναν πρωθυπουργό για να τους ξελασπώσω. Και αυτοί τώρα όχι μόνον με αντιπολιτεύονται, αλλά μου ζητούν και τα ρέστα. Δεν είναι λογικό να αισθάνομαι σαν τον εσταυρωμένο εν μέσω των δύο ληστών;»… Ο κ. Σαμαράς ατενίζει με απλανές βλέμμα τον φακό, κάνοντας προφανώς την αυτοκριτική του. «Ηταν λάθος μου να υποχωρήσω. Επρεπε να επιμείνω στις άμεσες εκλογές και γαία πυρί μιχθήτω. Προσωπικά ο ίδιος, αλλά και η Ν. Δ. θα βγαίναμε κερδισμένοι. Ολα τα άλλα περί εθνικής ευθύνης, περί χρεοκοπίας, περί επιστροφής στη δραχμή κ. λπ. είναι κουραφέξαλα. Μόλις τελειώσει η σημερινή σύσκεψη και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα επανέλθω στο θέμα των άμεσων εκλογών»… Ενώπιον του φακού ο κ. Παπανδρέου είναι ο μόνος φευγάτος. «Αντε να τελειώνουμε, γιατί έχω και σοβαρότερες υποχρεώσεις, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στις τέσσερις ηπείρους. (Την Ευρώπη την εξαιρώ γιατί με ξέρουνε). Τέλος πάντων. Το μέγα λάθος μου ήταν ότι δέχθηκα πρωθυπουργό τον Παπαδήμο, ενώ ήξερα τι κουμάσι ήτανε. Τον τίμησα, κάνοντάς τον οικονομικό σύμβουλο του πρωθυπουργού και αυτός ο άθλιος, καίτοι άμισθος, παραιτήθηκε. Προφανώς ήθελε να με εκθέσει, ότι ενώ άλλα με συμβούλευε, εγώ έκανα του κεφαλιού μου. Αν τούτες τις ώρες πρωθυπουργός ήταν ο Πετσάλνικος, τον οποίο προτιμούσα, δεν ξέρω τι θα συνέβαινε στη χώρα (μεταξύ μας δε, και ποτέ δεν με ενδιέφερε), αλλά εγώ θα ήμουν ελεύθερος και ωραίος»…
Τέλος, ο κ. Καρατζαφέρης, κοιτάζοντας με υπερχειλίζουσα αυταρέσκεια τον φακό, είναι σαφέστατο το τι σκέπτεται. «Προ ημερών, για να με ταπεινώσουν κάποιοι αποκάλυψαν ότι ξεκίνησα την καριέρα μου από το επάγγελμα του κονφερασιέ. Εγώ βγήκα αμέσως και το επιβεβαίωσα. Στη φωτογραφία, λοιπόν, βλέπετε πώς μπορεί στην ελληνική πολιτική σκηνή να εξελιχθεί ένας απλός κονφερασιέ και πώς είναι δυνατόν να καταντήσουν άτομα που δεν διαθέτουν τις γνώσεις και τη θητεία στο επάγγελμα αυτό»…