Τι γράφει ο ξένος Τύπος

3' 21" χρόνος ανάγνωσης

THE GUΑRDΙΑΝ

Ντροπή στην Ευρώπη

Οταν χρησιμοποιούμε τον όρο «πακέτο βοήθειας» είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν είναι άνθρωποι αυτοί που βοηθούνται, τουλάχιστον όχι ο ελληνικός λαός. Η βοήθεια δεν θα σώσει ούτε μια ζωή Ελληνα. Το αντίθετο ισχύει. Αυτό που «βοηθείται» είναι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, περιλαμβανομένων των μεγάλων τραπεζών, των hedge funds και των συνταξιοδοτικών κεφαλαίων των άλλων ευρωπαϊκών χωρών· και είναι ο ελληνικός λαός αυτός που διατάσσεται να πληρώσει – σε χρήμα, χρόνο, καταπόνηση, απελπισία και χαμένες εκπαιδευτικές ευκαιρίες. Ο σχετικά ουδέτερος, ακόμη και στωικός, όρος «λιτότητα» είναι μεγάλη προσβολή για τον ελληνικό λαό.

Αυτό δεν είναι λιτότητα, στην καλύτερη περίπτωση είναι αναισθησία. Πάνω απ’ όλα πρέπει να θυμηθούμε ότι η ίδια η στρατηγική που ακολουθείται είναι παράλογη. Κάθε ευφυής παρατηρητής συμφωνεί ότι οι περικοπές δαπανών και οι φόροι δεν παράγουν ανάπτυξη. Η Ελλάδα φαίνεται ότι θα βγει από το ευρώ και θα βουλιάξει στο χρέος της. Ο,τι και αν της συμβεί μετά, το βέβαιο είναι ότι η συμπεριφορά των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπήρξε επαίσχυντη.

SUDDΕUΤSCΗΕ ΖΕΙΤUΝG

Βαριά λόγια

Ως τώρα η Γερμανίδα καγκελάριος μπορούσε να βασιστεί στους μάνατζερ των μεγάλων επιχειρήσεων. Οσες αντιρρήσεις και αν εξέφραζε ο κόσμος, οι επιχειρηματίες και οι διευθυντές υποστήριζαν την προσπάθεια της Αγκελα Μέρκελ να διατηρήσει τη σταθερότητα της Ευρωζώνης. Ο κανόνας που ίσχυε ήταν: όσο πιο μεγάλη είναι μια επιχείρηση, όσο περισσότερο απλωμένη στις διεθνείς αγορές και εξαρτημένη από τις εξαγωγές τόσο πιο ακλόνητη η πίστη προς το ευρώ. Πρώτες εξέφρασαν αντιρρήσεις οι οικογενειακές επιχειρήσεις. Μετά ο διευθυντής του ομίλου Linde είπε ότι «δεν πρέπει να διασώσουμε το ευρώ με κάθε τίμημα». Τώρα μίλησε και ο Φραντς Φέρενμπαχ, διευθυντής της μεγαλύτερης ανεξάρτητης εταιρείας ανταλλακτικών αυτοκινήτων Robert Bosch. Ο Φέρενμπαχ έσπασε ένα ταμπού, ζητώντας την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ. Ο Φέρενμπαχ είπε ότι ένα κοινό νόμισμα λειτουργεί μόνο με κοινή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική. Αλλά οι οικονομικά αδύναμες χώρες δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε κάτι τέτοιο. Ο λόγος του Φέρενμπαχ έχει βαρύτητα και η καγκελάριος Μέρκελ αποζητεί τη συμβουλή του.

ΕL ΡΑΙS

Ταπεινότητα

Στις κρίσεις γινόμαστε ταπεινοί. Μαζί με τη μεγαλύτερη κρίση από την εποχή του 1930, διαλύθηκε, προς το παρόν, η έπαρση με την οποία τόσοι ειδικοί, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί ερμήνευαν, μέχρι προσφάτως, τον κόσμο και πρότειναν τις αλάνθαστες συνταγές τους για το μέλλον. Οι κρίσεις, όμως, αποκαλύπτουν ότι οι παράγοντες που διαμορφώνουν τη μελλοντική κατάσταση του κόσμου είναι πολλοί και σύνθετοι. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα. Στη αρχή της κρίσης, η φωτιά μπορούσε να σβήσει εύκολα. Αυτό δεν συνέβη εξαιτίας του βέτο της Γερμανίας, όχι εξαιτίας ενός καπρίτσιου, αλλά του γενικού προσανατολισμού της γερμανικής κοινωνίας. Οι Γερμανοί δεν ήθελαν να πληρώσουν το τίμημα του λάθους για το οποίο έφεραν και οι ίδιοι ευθύνη, όταν η Ελλάδα εισήλθε στην ΟΝΕ χωρίς να είναι έτοιμη. Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Η πιθανή χρεοκοπία της θα έχει βαριές συνέπειες και για την Ε. Ε. (για τις οποίες ανησυχεί τώρα η Μέρκελ) αλλά και για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Κανείς, όμως, να μην εκπλαγεί αν στην Ελλάδα η αναταραχή λάβει τέτοιες διαστάσεις που απειλήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς.

ΤΗΕ SYDNEY MORNING ΗΕRΑLD

Κρίση παγκοσμιοποίησης

Είναι πλέον σαφές ότι η κρίση στην Ευρωζώνη θα εξακολουθήσει και το 2012. Οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας και των τραπεζών δεν έχουν ολοκληρωθεί και η επιτυχής έκβασή τους αμφισβητείται. Το ΔΝΤ ήδη έθεσε θέμα απομείωσης του χρέους των θεσμικών δανειστών, πιστεύοντας ότι το κούρεμα των ιδιωτών κατόχων ομολόγων δεν θα αρκέσει για να καταστήσει βιώσιμο το ελληνικό χρέος. Είναι σαφές σε όλους πως το βασικό πρόβλημα της Ευρωζώνης έγκειται στο ότι πρόκειται για μια νομισματική ένωση που δεν είναι συνάμα οικονομική. Και η σημασία αυτής της ιδιαιτερότητας φαίνεται καθαρά από τη δυσκολία συντονισμού των οικονομικών πολιτικών των κρατών-μελών της Ε.Ε. Εάν δεν ανασταλεί ή αντιστραφεί η παγκοσμιοποίηση, κάτι απίθανο και ανεπιθύμητο μακροπροθέσμως, η «πολιτική υπεράνω εθνικών συνόρων» που αποπειράται η Ευρώπη θα αποτελέσει παγκόσμια ανάγκη. Ισως, λοιπόν, η κρίση της Ευρώπης να αποτελεί οιωνό των κεντρικών πολιτικών αντιπαραθέσεων του 21ου αιώνα και κυρίως άσκηση στην επίλυση αντιπαραθέσεων μεταξύ παγκόσμιων αγορών και εθνικών πολιτικών επιλογών.

comment-below Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή
MHT