Γραμματα Αναγνωστων

7' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Φτάνει πια

Κύριε διευθυντά

Υστερα από την αποπνικτική βραδιά της 14ης Φεβρουαρίου 2012, λόγω των πυρκαγιών, ήλθε η αυγή της 15ης Φεβρουαρίου 2012, την οποία περιμέναμε με αγωνία όλοι οι Ελληνες, για να γίνει η σύσκεψη για τις απαιτούμενες διαδικασίες της δανειακής σύμβασης και του PSI. Δυστυχώς, όμως, ένας μισέλληνας, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ο κ. Σόιμπλε, ξαφνικά και με ολέθριες αιτιάσεις και νέες απαιτήσεις, ακύρωσε τη σύσκεψη και δεν αρκέστηκε μόνο στην αναβολή, αλλά προέβη και σε άθλιες ύβρεις και λοιδορίες εναντίον της Ελλάδος.

Είμαι υπερήφανος σαν Ελληνας πολίτης που ο Πρόεδρός μας κ. Κάρολος Παπούλιας εξαγριωμένος είπε: «Φτάνει πια μέχρι εδώ και μη παρέκει. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να λοιδορεί την πατρίδα μου».

Ποιοι είναι αυτοί που λοιδορούν σήμερα την Ελλάδα; Είναι οι Γερμανοί, που είναι υπεύθυνοι: για τον θάνατο δύο και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων κατά τη διάρκεια του Πολέμου. Για την καταστροφή πόλεων, χωριών, τρένων, πλοίων και αεροπλάνων. Για τον βασανισμό και τον θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων στο Νταχάου. Για τη μετατροπή χιλιάδων αθώων ανθρώπων σε σαπούνι στο Αουσβιτς. Για την εκτέλεση 1.300 κατοίκων των Καλαβρύτων. Για την εξόντωση των κατοίκων του Διστόμου. Για την κλοπή όλου του χρυσού και του συναλλάγματος της Τραπέζης της Ελλάδος, καθώς και του θησαυρού των υπολοίπων τραπεζών της Ελλάδος.

Οι άνθρωποι αυτοί που είναι απόγονοι των ενόχων της καταστροφής ονειρεύονται να ολοκληρώσουν το έργο του Χίτλερ και να κυριαρχήσουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι μεγάλη ντροπή για τον πολιτισμένο κόσμο να ανέχεται αυτούς τους ανθρώπους.

Το αναγκαστικό ναι με τις πιο απαράδεκτες απαιτήσεις του, που το είπαν τα 2/3 των Ελλήνων βουλευτών είναι ίσως λίγο πιο υποφερτό από τις ολέθριες συνέπειες του όχι.

Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που πέτυχε νίκη εναντίον του Αξονα και απέσπασε τον παγκόσμιο σεβασμό. Για να ορθοποδήσουμε λοιπόν σαν χώρα πάλι, πρέπει: να προκύψει μια αυτοδύναμη από τις εκλογές κυβέρνηση, η οποία απερίσπαστα να προχωρήσει στην απαιτούμενη ανάπτυξη της χώρας. Να γίνει μια ικανή αξιωματική αντιπολίτευση για την ορθή και επιβεβλημένη κριτική της κυβέρνησης. Να περιοριστούν στο ελάχιστο οι εισαγωγές προϊόντων, κυρίως από χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φινλανδία. Να σταματήσουν οι εργατοπατέρες να καλούν σε απεργίες τους εργαζόμενους. Να περιοριστούν και να είναι ελεγχόμενες οι πορείες και οι εκδηλώσεις, ώστε το εμπορικό κέντρο της Αθήνας να ξαναζωντανέψει. Να μιμηθούν οι 300 βουλευτές της Βουλής το παράδειγμα του Προέδρου μας και να παραιτηθούν τουλάχιστον ενός μηνιαίου μισθού υπέρ του ελληνικού λαού.

Θεοδωρος N. Κωνσταντινοπουλος – 92χρονος Αντισμήναρχος ε.α. Μηχανικός

Παρελάσεις και… μούντζες

Κύριε διευθυντά

Μα, χρειάζεται σοφία, πως δεν έχουν καμία απολύτως θέση σήμερα οι προκλητικές «εξέδρες των επισήμων», που στήνονται στις εθνικές εορτές για να «κλέβουν» την απόδοση τιμών από τους μόνους δικαιούχους, που είναι τα μνημεία των εθνικών μας αγωνιστών ή και τα ανά τη χώρα ηρώα του Αγνωστου Στρατιώτη; Ποια λογική επιβάλλει να αποδίδονται σήμερα τιμές κατά τη διάρκεια των διαφόρων παρελάσεων, σε αμφιβόλου (πολλές φορές) καθολικής υπόληψης και εκτίμησης πρόσωπα, που δήθεν «εκπροσωπούν» τους διαφόρους φορείς της Πολιτείας, της κοινωνίας και αυτής ακόμα της Εκκλησίας, ενώ η πλειοψηφία της κοινωνίας τούς αποδοκιμάζει;

Πολλοί είναι σήμερα εκείνοι που τάσσονται γενικώς εναντίον των κάθε είδους παρελάσεων και ίσως και να έχουν πλέον δίκιο, ύστερα από τα τόσο πολλά θλιβερά και κωμικοτραγικά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια κατά τη διάρκεια των διαφόρων παρελάσεων σε πολλές πόλεις της χώρας.

Μα είναι, επιτέλους, τόσο δύσκολο να αντιληφθεί η Πολιτεία και το υπουργείο Παιδείας πως ούτε οι στρατευμένοι αλλά ούτε και οι μαθητές ή φοιτητές των διαφόρων σχολών (που έχουν σήμερα απόλυτη ενημέρωση και πολλές φορές μάλιστα και προσωπική εμπειρία, για το «ποιόν» πολλών απ’ αυτών των προσώπων που ανεβαίνουν και καμαρώνουν στις εξέδρες των «επισήμων») δεν είναι καθόλου, μα καθόλου υποχρεωμένοι να παρελαύνουν με το ζόρι από μπροστά τους και, μάλιστα, να τους αποδίδουν τιμές σώνει και καλά, όταν πολλοί απ’ αυτούς έχουν ήδη χάσει τη γενική εκτίμηση και την καθολική υπόληψη της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν και δραστηριοποιούνται; Και αν ακόμα η Πολιτεία δεν τολμάει να σταματήσει τις παρελάσεις αυτές, ενώπιον των αμφιβόλου (πολλές φορές) υπόληψης προσώπων, δεν το αντιλαμβάνονται επιτέλους εκείνοι που εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς τους «επισήμους» και πρόσωπα «άξια τιμών», όταν βλέπουν πως αυτό δεν το ανέχεται η κοινωνία, μια ταλαιπωρημένη, εξαθλιωμένη και πληγωμένη -εξαιτίας τους- κοινωνία, που θα προτιμούσε πολλούς απ’ αυτούς να τους έβλεπε, αν όχι στη φυλακή, τουλάχιστον κρυμμένους στο καβούκι τους, είτε γιατί τους θεωρεί μαριονέτες είτε γιατί τους θεωρεί διεφθαρμένα λαμόγια και παντελώς ανάξιους να εκπροσωπούν την Πολιτεία ή ακόμα και την τοπική τους κοινωνία; Θα πρέπει, όμως, «μαζί με τα ξερά να κάψουμε και τα χλωρά»; Δυστυχώς, ναι.

Οι παρελάσεις, αν δεν καταργηθούν, να γίνονται μόνο μπροστά από τα μνημεία και τα ηρώα του Αγνωστου Στρατιώτη. Στις εθνικές εορτές, να τιμάμε μόνο τους εθνικούς αγωνιστές και ήρωες. Κανέναν άλλον.

Κωστας Σπανος

Βίλα Δρακόπουλου

Κύριε διευθυντά

Το δημοσίευμα «Αποκαΐδια στη βίλα Δρακόπουλου» στη «Καθημερινή» της 4ης Φεβρουαρίου παραλείπει να αναφερθεί, στο αναλυτικό ιστορικό που παραθέτει, στα καθοριστικής σημασίας γεγονότα που κατέστησαν αυτόν τον μεγάλο πνεύμονα πρασίνου προσιτό στους κατοίκους των Πατησίων.

Αυτό ήταν αποτέλεσμα της πρώτης, ακολούθησαν και πολλές άλλες και στα Πατήσια και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας, αστραπιαίας επέμβασης που απεφάσισε ο τότε δήμαρχος Μιλτιάδης Εβερτ. H επιχείρηση του δήμου, προκειμένου να δοθεί στους πολίτες αναβαθμισμένος ο χώρος αυτός πρασίνου, έγινε από το μεσημέρι της Παρασκευής 19 Αυγούστου μέχρι το βράδυ της Κυριακής 21 Αυγούστου 1988.

Τα συνεργεία των τεχνικών υπηρεσιών και του πρασίνου δούλεψαν σε 24ωρη βάση και αφού γκρέμισαν τον μαντρότοιχο περιέφραξαν τα διατηρητέα κτίρια, περιποιήθηκαν την υπάρχουσα βλάστηση και πρόσθεσαν πολλά φυτά, διαμορφώνοντας παράλληλα διαδρόμους και καθιστικά και εγκαθιστώντας δίκτυο ηλεκτροφωτισμού ώστε ο χώρος να είναι προσιτός. Ετσι οι κάτοικοι της περιοχής τον απόλαυσαν από την πρώτη βραδιά που ολοκληρώθηκαν οι εργασίες. Σχετικό είναι και το δημοσίευμα της «Καθημερινής» της 20ής Αυγούστου 1988 με τίτλο «Μεταμόρφωση σε 4 ημέρες!».

Ο δήμος ολοκληρώνοντας την παρέμβαση στον συγκεκριμένο χώρο προχώρησε τα επόμενα χρόνια και στην πεζοδρόμηση της Λάμπρου Πορφύρα, του δρόμου που διατρέχει κατά μήκος το όριο του κτήματος Δρακόπουλου.

Ο υπογράφων, ως δήμαρχος Αθηναίων την περίοδο 1992 – 1994, κάλεσε τους ιδιοκτήτες προκειμένου να αποζημιωθούν στην αντικειμενική αξία των ακινήτων τους για όλους τους χώρους στους οποίους είχαν γίνει επεμβάσεις ανάλογες με εκείνη στη βίλα Δρακόπουλου. Στη πρωτοβουλία αυτή του Δήμου Αθηναίων δεν υπήρξε σημαντική ανταπόκριση, αν και αξίζει να σημειωθεί ότι με τη διαδικασία αυτή αποκτήθηκε και τυπικά από τον δήμο η μεγάλη έκταση του εργοστασίου Κλωναρίδη – Φιξ, επίσης επί της οδού Πατησίων, μετά από συμφωνία με την Εθνική Τράπεζα.

Η ελλιπής εξιστόρηση αδυνατίζει τη συλλογική μνήμη και κυρίως περιορίζει τους ορίζοντες για στοχευμένες δράσεις σε μια πόλη που εκπέμπει εδώ και καιρό σήμα κινδύνου.

Λεωνιδας Κουρης – τ. δήμαρχος Αθηναίων

Για τις ΜΚΟ

Κύριε διευθυντά

Είναι πολύ λυπηρό, αλλά συγχρόνως πολύ χαρακτηριστικό της εποχής μας και γι’ αυτό και πολύ αποκαρδιωτικό να βλέπει κανείς αυτές τις οριζόντιες καταδικαστικές κρίσεις, από ανθρώπους μάλιστα που αυτοπροσδιορίζονται καθηγητές πανεπιστημίων. Λυπάμαι πολύ που ο αναγνώστης της «Κ» δρ Κοβάτσης κρίνει απαραίτητο να δημοσιοποιήσει με τέτοιο απαξιωτικό τρόπο τη γνώμη του για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Ολες. Δεν βλέπω να κάνει καμιά διάκριση. Ολες λοιπόν οι ΜΚΟ δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία στην κοινωνία, αλλά είναι πανούργες και εφευρετικές για να απομυζούν παράνομα χρήματα. Ολες μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Εκεί έχουμε καταντήσει.

Σέβομαι τον χώρο της «Κ», ούτε θέλω να θεωρηθεί ότι διαφημίζω τίποτα. Ζητώ όμως, ή τολμώ να πω ότι απαιτώ, σεβασμό για πολλές ΜΚΟ που προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες εκεί που το κράτος αδυνατεί για ποικίλους λόγους να το κάνει και όπου οι εργαζόμενοι είτε απασχολούνται εθελοντικά, χωρίς καμιά αμοιβή, ή όσοι αμείβονται μένουν 6 και 7 μήνες απλήρωτοι χωρίς να κάνουν καταλήψεις ούτε να παρεμποδίζουν τη λειτουργία των οργανώσεων.

Δεν είναι όλοι οι Ελληνες αλήτες.

Λιλιαν Χρυσοχοϊδου Αργυροπουλου – Νομικός – Κηφισιά

Απαιτείται μεγάλη προσπάθεια

Κύριε διευθυντά

Τον κ. Σόιμπλε εγώ τον γνωρίζω. Αυτός δεν με γνωρίζει, όμως εκτιμώ πολύ τη βοήθεια που μας προσφέρει. Πριν από εβδομήντα χρόνια οι Γερμανοί έκαψαν το πατρικό μου σπίτι και όλα τα σπίτια στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας. H Ελλάδα ξαναφτιάχτηκε. Εγώ τον συγχώρεσα. Αλλωστε έχω και δύο εγγονούς, τους οποίους υπεραγαπώ, που ζουν στο Αμβούργο, των οποίων ο πατέρας είναι Γερμανός.

Οταν πρωτοαντίκρισαν το καμένο σπίτι με ρώτησαν γιατί είναι έτσι. Αισθάνθηκα μεγάλη αμηχανία, λόγω της γερμανικής τους καταγωγής, και δεν ήξερα τι να τους πω. O μεγάλος το κατάλαβε και μου είπε: «παππού, μη σε νοιάζει, τα ξέρουμε όλα». Εμείς, οι σημερινοί Ελληνες, θα κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια για να φτιάξουμε πάλι την Ελλάδα όπως τη θέλουμε. Θα τους επιστρέψουμε όσα μας δίνουν σήμερα και αυτοί και οι εγγονοί μου και η υπόλοιπη Ευρώπη.

Αθανασιος I. Νικολιτσας – Κηφισιά

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή