Η Ελλάδα περνάει σε νέα εποχή, με παλιά χρέη και αμαρτίες στην πλάτη, υπό ξένη επιτήρηση, με τον λαό κουρασμένο, ανήσυχο και στερημένο. Η οικονομία, η πολιτική και η κοινωνία αλλάζουν ριζικά, περνώντας μέσα από την τελετουργία της απώλειας, της άρνησης, της οργής και της αποδοχής. Το μέλλον μας, όμως, δεν θα κριθεί τόσο από την οικονομία και την πολιτική, όσο από το πώς θα διαχειρισθούμε τις δυσκολίες του παρόντος ως κοινωνία.
Η νέα δανειακή σύμβαση και η συμφωνία για την απομείωση του χρέους, όταν ολοκληρωθούν, θα ορίζουν το πλαίσιο της οικονομίας μας για πολλά χρόνια – χωρίς περιθώρια για τις αυθαιρεσίες, τις ολιγωρίες και τους αυτοσχεδιασμούς που οδήγησαν στο αδιέξοδο. Αν οι απαιτήσεις της τρόικας συνοδευθούν από άμεση διοχέτευση χρήματος στην αγορά και επενδύσεις, ίσως οι μεταρρυθμίσεις δώσουν γρήγορα στους Ελληνες την ευκαιρία να αναδομήσουν την οικονομία σε πιο στέρεη βάση.
Η πολιτική βρίσκεται και αυτή στη μέγγενη των νέων συνθηκών. Στερημένοι από τους πόρους και τα προνόμια τα οποία μοίραζαν στους οπαδούς, οι πολιτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλήθεια των υποχρεώσεων μιας υπερχρεωμένης χώρας και με τις ευθύνες τους.
Τα πάθη και οι ιδεολογικές διαφορές του παρελθόντος είναι πια χωρίς νόημα. Τα επόμενα χρόνια, θα υπάρχουν δύο βασικές παρατάξεις: στη μία θα είναι όσοι λένε «Ναι, αλλά… » στις επιταγές των εταίρων και δανειστών μας, στην άλλη όσοι απορρίπτουν τη συμμόρφωσή μας με τις νέες συνθήκες. Η σύγκρουση θα είναι σκληρή και είναι πιθανό ότι πολλοί δεν θα αντέξουν, ανοίγοντας τον δρόμο για νέα πρόσωπα και νέους σχηματισμούς.
Οι περιορισμοί στην οικονομική πολιτική και στην ίδια την πολιτική θέτουν το νέο πλαίσιο της κοινωνίας. Αυτό είναι το πεδίο όπου πάντα βλέπαμε τις αδυναμίες του κράτους – όσο κι αν αυτές επικαλύπτονταν κάπως από την ύπουλη μακαριότητα της χθεσινής σπατάλης. Είναι όμως και το κρίσιμο σημείο το οποίο προσφέρεται για την ανάπτυξη δυνατοτήτων που ο λαός έχει αποδείξει ότι διαθέτει – της αλληλεγγύης, της συσπείρωσης, της αυτοθυσίας, της αντοχής, του πείσματος για τη νίκη.
Το πώς η κοινωνία θα αντιμετωπίσει τις σημερινές στερήσεις, τις απογοητεύσεις, τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες είναι ευθύνη δική μας, όχι των εταίρων και δανειστών μας. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την ταλαιπωρία κάθε πολίτη από τις κρατικές ελλείψεις, την αδιαφορία των πολιτικών, την αναξιοπιστία του κράτους, την ανοργανωσιά και την επιλεκτική επιβολή του νόμου. Εως σήμερα, καθόμασταν και περιμέναμε να δούμε αν θα μας σώσουν οι εταίροι – τι θα μας δώσουν και τι θα απαιτήσουν.
Τώρα ήρθε η ώρα να δώσει η κοινωνία μας τη δική της μάχη: όλοι να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να μη βρεθεί κανείς μόνος μέσα στη θύελλα.