Το «εκσυγχρονιστικό» ήθος
Κύριε διευθυντά
Το ύφος, η υπεροψία, η αγένεια που διαπνέουν το άρθρο του κ. Α. Δοξιάδη (Α.Δ.) στην «Καθημερινή» της 26/02 με ιδιαίτερη επιθετικότητα εναντίον του κ. Φώτη Κουβέλη (του οποίου σημειωτέον δεν είμαι οπαδός), όπως γίνεται φανερό από τα «κοσμητικά» επίθετα με τα οποία τον στολίζει, με παρώθησε στην παρούσα γραφή.
Ο Α.Δ. ανήκει στην κυρίαρχη τάξη, με την έννοια πως η ισχύς σε όλες τις οργανωμένες κοινωνίες κατανέμεται σε δύο κατηγορίες: η πρώτη ελέγχει τη διανόηση και την ηθική, η δεύτερη τις υλικές δυνάμεις. Οι δύο αυτές εξουσίες ασκούνται από δύο οργανωμένες μειοψηφίες, οι οποίες σχηματίζουν ό,τι αποκαλείται «κυρίαρχη τάξη».
Η βαθύτατη κρίση του πολιτικού συστήματος, η παντελής αδυναμία των κομμάτων εξουσίας, η ανάγκη να σωθεί η χώρα, ωθούν ποικίλες μεταρρυθμιστικές, εκσυγχρονιστικές δυνάμεις, που καιρό έπιναν νερό στις αυλές των πασοκικών ανακτόρων, αλλά και αλλού, να στοιχίζονται σε διάφορες πολιτικές πρωτοβουλίες. Σχηματίζονται όμιλοι, ομάδες, συσπειρώσεις κ.λπ., οι οποίες ενισχύονται από διάφορα κέντρα με σκοπό να αλλάξει το φθαρμένο προσωπικό του πολιτικού συστήματος. Φαίνεται λοιπόν πως η δημοσκοπική έκρηξη της Δημοκρατικής Αριστεράς, το λογότυπο της οποίας (ΔΗΜΑΡ) ενοχλεί τις υψηλές αισθητικές απαιτήσεις του Α.Δ., έχει ένα θετικό: κινητοποιεί και άλλες δυνάμεις προς σκοπούς ανάλογους. Ο Α.Δ. δεν το αντέχει. Του παίρνουν το γλυκό από το στόμα. Διαβάζοντας τους φθηνούς, άκομψους χαρακτηρισμούς, τους οποίους επιστρατεύει εναντίον του Φώτη Κουβέλη, έρχονται στο νου τα λόγια του Δημόκριτου: «Τον εαυτό σου προπάντων να ντρέπεσαι» (εαυτόν μάλιστα αιδείσθαι).
Παρουσιάζεται τώρα το γνωστό φαινόμενο: οι διανοούμενοι να κάνουν τους πολιτικούς και οι πολιτικοί τους διανοούμενους. Με τη μορφή αυτή δεν χρειάζεται κανείς ούτε τους μεν ούτε τους δε. Αντίθετα, η χώρα έχει ανάγκη από ειδικευμένους πολιτικούς, που να έχουν τα προσόντα να γενικεύουν πολιτικά τις ειδικεύσεις τους. Οι δε πολιτικοί υποχρεούνται να κινούνται σ’ έναν ευρύ ορίζοντα προκειμένου να συλλογίζονται και να παίρνουν αποφάσεις. Τον ορίζοντα αυτόν προσφέρει ο διανοούμενος.
Δεν γνωρίζω αν η Δημοκρατική Αριστερά θα μπορέσει να διαχειριστεί με επιτυχία τη μαζική εισδοχή πολιτευτών από άλλα κόμματα, εν όψει του γεγονότος της ενίσχυσής της στις προσεχείς εκλογές. Το εύχομαι όμως. Η αμφιβολία μου συνίσταται στο εξής: οι ηγετικοί πυρήνες της κομματικής αριστεράς στο παρελθόν, αλλά και σήμερα, δεν διαθέτουν στελέχη με υψηλή τεχνική συγκρότηση ώστε να παίρνουν αποφάσεις σε συνθήκες πολυπλοκότητας. Ακόμη όμως κι όταν διαθέτουν, φοβούνται τις απόψεις των δικών τους ανθρώπων.
Σε κάθε περίπτωση αναζητούν τους ειδικούς έξω από τις γραμμές τους, με αποτέλεσμα, σε κρίσιμες στιγμές, να συνωστίζονται γύρω από την ηγεσία ακαδημαϊκοί και άλλοι, που θα την εγκαταλείψουν μόλις ομαλοποιηθούν τα πράγματα. Προς τη ΔΗΜΑΡ γίνονται τώρα «επιθέσεις» συνεργασίας από το λεγόμενο κεντροαριστερό, πασοκικό ρεύμα, που εγκαταλείπει το βυθιζόμενο σκάφος, και από μεταρρυθμιστές όλων των αποχρώσεων.
Η διαφωνία μου με την πολιτική αυτή είναι ζωηρή. Οπως διαμορφώνονται τα πράγματα στην Ευρώπη, ό,τι αποκαλείται «εκσυγχρονιστική» αντίληψη είναι μάλλον ένας τραγέλαφος που δεν συνιστά ούτε τρίτο (αν θυμάται κανείς τον Α. Γκίντενς) ούτε κανέναν άλλο δρόμο. Θεωρώ ότι είναι το καλλιτεχνικό όνομα του «κεντρισμού», ήτοι μείγμα φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας (ιδού οι παραινέσεις και η ευκαιρία για κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.). Επιπροσθέτως, η πολιτική ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων στη ζώνη της οικονομικής ευημερίας καταγράφει πως τα πολιτικά συστήματα τείνουν προς το θάνατο όταν εξαντλούνται οι κεντρώες θέσεις. Καλόν είναι να ανακαλυφθούν εκ νέου οι γόνιμες αντιθέσεις αριστεράς – δεξιάς στις παρούσες συνθήκες. Και κάτι τελευταίο για τον Α.Δ., που δεν γνωρίζει. Ο Φώτης Κουβέλης γράφει ποιήματα και χορεύει εξαιρετικό ζεϊμπέκικο και ελληνικούς χορούς. Πόσο απέχουν τα τσιπουράδικα της Νέας Ιωνίας του Βόλου από το Κολωνάκι (συμβολικά) και από τις χώρες της Εσπερίας;
Αιμιλιος Ζαχαρεας
Εχει δίκιο ο Χρ. Γιανναράς
Κύριε διευθυντά
Η θεσμοθέτηση από το υπουργείο Παιδείας (Σεπτέμβριος 2010) του Εθνικού Κέντρου Προειδοποίησης για Τσουνάμι εντός του Εθνικού Αστεροσκοπείου αναδείχθηκε σε επιφυλλίδα του κ. Χρ. Γιανναρά ως παράδειγμα κρατικού «θεσμικού μορφώματος» που επιβαρύνει οικονομικά το κράτος. Ο διευθυντής του Κέντρου καθ. κ. Κ. Μακρόπουλος αντέδρασε υπεραμυνόμενος αφ’ ενός στην αναγκαιότητα του Κέντρου και ισχυριζόμενος ότι δεν επιβαρύνει οικονομικά. Στην ανταπάντησή του ο κ. Χρ. Γιανναράς υποστήριξε ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Ο κ. Χρ. Γιανναράς έχει δίκιο και να το γιατί.
Το Αστεροσκοπείο αποτελεί ερευνητικό ίδρυμα και μπορεί να κάνει επιστημονική παρακολούθηση φαινομένων, δεν μπορεί να εκδίδει προειδοποιήσεις, αυτό αποτελεί αρμοδιότητα της Πολιτικής Προστασίας. Συνεπώς, το Κέντρο ιδρύθηκε σε λάθος χώρο με λάθος αποστολή.
Το Αστεροσκοπείο μαζί με την παρακολούθηση των σεισμών μπορεί να κάνει και παρακολούθηση των τσουνάμι. Αν και σπάνιο το φαινόμενο, πρέπει να παρακολουθείται. Δεν χρειαζόταν όμως η ίδρυση ειδικού κέντρου και μάλιστα με λάθος τρόπο. Ως ειδικός ουδέποτε εισηγήθηκα τέτοιο Κέντρο. Περιέργως δεν αντιδρά η πολιτική ηγεσία που το ίδρυσε, αλλά εκείνος που πήρε την καρέκλα. Μήπως ο ίδιος το εισηγήθηκε; Αν όχι, τότε ποιος; Πώς εξηγείται ότι ο ιδρυτικός νόμος τον φωτογράφιζε ως διευθυντή; Είναι αλήθεια ότι ο νόμος δεν προέβλεψε πρόσθετες δαπάνες αλλά ο κ. Μακρόπουλος φρόντισε να ζητήσει εγγράφως (2-12-2010) «τη θεσμοθέτηση τουλάχιστον τεσσάρων νέων θέσεων» και μάλιστα παρακάμπτοντας το Δ.Σ. του ΕΑΑ. Το υπουργείο δεν ικανοποίησε το αίτημα. Επιπλέον, έχει φροντίσει και στέλνει με δημόσια δαπάνη 2-3 φορές τον χρόνο επιστήμονες παντελώς άσχετους με το θέμα, κυριολεκτικά, σε συναντήσεις στο Παρίσι και αλλού, σπαταλώντας άσκοπα δημόσιο χρήμα, τη στιγμή που η χώρα εκπροσωπείται από ειδικούς και άλλους αρμοδίους. Δυστυχώς, ο κ. Χρ. Γιανναράς αν και δεν γνωρίζει όλες αυτές τις «λεπτομέρειες», τελικά έχει δίκιο, «κάποιο λάκκο έχει η φάβα».
Δρ Γερασιμος Παπαδοπουλος – Διευθυντής Ερευνών Γεωδυναμικό Ινστιτούτο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, μέλος του Δ.Σ.
Περί του στρατεύματος
Κύριε διευθυντά
Τώρα που ηρέμησαν οι ενδιαφερόμενοι μετά το άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου κ. Κωνσταντίνου Ζούλα για την οργάνωση και την ενασχόληση του στρατιωτικού μας προσωπικού, πολλοί από τους οποίους διατύπωσαν ακραίες απόψεις, θα επιθυμούσα να συμπληρώσω μερικές από την εμπειρία μου, με την ελπίδα να προσφέρω στην πατρίδα, όπως έπραξα και όταν υπηρέτησα τη θητεία μου, ρισκάροντας πολλές φορές με τις απόψεις μου στις συζητήσεις με τους αρμοδίους αξιωματικούς συναδέλφους μου.
Από τη δική μου εμπειρία, παρ’ όλο βέβαια που πέρασαν πολλά χρόνια, ο στρατός μας και όλα τα σώματα έχουν ανάγκη ιδιαίτερης προσοχής και οργάνωσης, χωρίς να αδρανοποιούνται για πολλούς και διαφόρους λόγους ώστε να αυξήσουν την ετοιμότητά τους, όταν αυτή ήθελε ζητηθεί.
Δεν είναι δυνατόν να χάνεται χρόνος εκπαίδευσης καθαρίζοντας το στρατόπεδο, όταν το επισκέπτεται ο στρατηγός!
Πρέπει να διατηρείται η καθαριότητα και να μην έρχονται στο συνεργείο τα άρματα από τα βόρεια σύνορά μας, όπως με τα γεγονότα της Κύπρου και ένα μεγάλο ποσοστό αυτών να μην είναι ετοιμοπόλεμα, διότι έλειπαν οι πυροκροτητές ή ήταν κατεστραμμένοι!
Τα παραπάνω τα σημείωσα, ώστε να σταματήσουμε καθένας από το μετερίζι του να εκφράζεται προστατεύοντας συμφέροντα και συμπεριφορές, όπως κάνουν δυστυχώς πολλές φορές και οι πολιτικοί μας, οι οποίοι έχουν θέσει εαυτούς στο απυρόβλητο.
Οταν διατυπώνουμε απόψεις θα πρέπει να συμβάλλουμε στη βελτίωση «των κακώς κειμένων», σε όλες τις δραστηριότητές μας, Δημόσιο, Στρατό και ελεύθερο βίο και παράλληλα να καταδικάζουμε τις ανάρμοστες συμπεριφορές και την απαξίωση των πάντων.
Χρ. Σιμοπουλος
Ο αναμάρτητος
Κύριε διευθυντά
Το ότι η χώρα μας έχει τα μαύρα της τα χάλια και έχει γίνει (από εχθρούς και φίλους) παράδειγμα προς αποφυγήν είναι γεγονός. Πώς όμως φθάσαμε σ’ αυτό το σημείο; H εύκολη απάντηση είναι πως οι ξένοι θέλουν να μας καταστρέψουν, όπως έκαναν όποτε έβρισκαν ευκαιρία.
Αποσιωπούμε όμως, το γεγονός πως τις περισσότερες φορές, εμείς οι ίδιοι τους δίναμε την ευκαιρία! Ομως, οι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν έχουμε ευθύνη για την κατάντια μας; Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Ναι, φταίνε οι A, φωνάζουν οι B και το ίδιο ανταπαντούν οι A για τους B! Στον χορό μπαίνουν οι Γ, που κατηγορούν τους δύο προηγούμενους και μπορούμε να συνεχίσουμε με όλα τα γράμματα της αλφαβήτου!
Βέβαια, τα περισσότερα πυρά τα δέχονται οι πολιτικοί μας (παντού υπάρχουν καλοί και κακοί!..). Μα από πού ήλθαν αυτοί οι πολιτικοί, που τους κατηγορούμε ότι κατέστρεψαν τη χώρα; Μήπως από άλλο πλανήτη; Οχι βέβαια. Και αυτοί εδώ γεννήθηκαν, εδώ μεγάλωσαν και μπολιάστηκαν με τις καλές και κακές (οι περισσότερες…) ροπές που έχουμε όλοι μας. Εμείς, με τις ευλογίες μας (την ψήφο μας) τους τοποθετήσαμε σε τέτοιες θέσεις που μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στο «καζάνι» του κράτους, με την κρυφή ελπίδα (οι περισσότεροί μας) ότι κάποιο κοκκαλάκι θα περίσσευε και για μας! Και για να μη σας κουράζω περισσότερο: Γενικά, ο κάθε Ελληνας βγάζει σκάρτους και υπεύθυνους για την κατάντια μας όλους τους άλλους, εκτός από τον εαυτό του!..
Πιάνει λοιπόν μια πέτρα (ευχόμενο να είχε χίλια χέρια!) έτοιμος να την εκσφενδονίσει εναντίον όλων των άλλων Ελλήνων!
Ολοι μας είμαστε έτοιμοι, με την πέτρα στο χέρι! Ομως, πριν αρχίσουμε τον πετροπόλεμο, πρέπει, ενθυμούμενοι το «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» να έλθουμε στα λογικά μας και να χτυπήσουμε μόνο το δικό μας κεφάλι.
Μινως Σοφουλης – Χανιά