FΤ
«Πιο ίσοι» από άλλους
Οταν η Ελλάδα ανακοίνωνε τα σχέδιά της για δημοψήφισμα γύρω από τα μέτρα λιτότητας, το περασμένο φθινόπωρο, η αποπληξία που κατέλαβε τα μέλη της γερμανικής κυβέρνησης ήταν τέτοια, που ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου σχεδόν εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την εξουσία στη χώρα του. Αντίθετα, η αντίστοιχη ανακοίνωση της Ιρλανδίας αντιμετωπίστηκε με προσεκτικές δηλώσεις από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, που μίλησαν εκτενώς για εθνική κυριαρχία και δημοκρατία. Μερικά δημοψηφίσματα είναι, λοιπόν, «πιο ίσα» από άλλα, όπως δείχνει το παράδειγμα της Ελλάδας. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι μια κατάρρευση του ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος θα συμπαρέσυρε τις περισσότερες ευρωπαϊκές τράπεζες. Αν, όμως, οι Ιρλανδοί δεν εξασφαλίσουν πιστωτική ανακούφιση, το πιθανότερο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα είναι ένα ηχηρό «όχι» στις ευρωπαϊκές επιλογές. Αν οι εταίροι της Ιρλανδίας στη Ζώνη του Ευρώ επιθυμούν να δουν το «ναι» να επικρατεί στο δημοψήφισμα, καλά θα κάνουν να ακούσουν προσεκτικά τα αιτήματα των ψηφοφόρων, αλλιώς ο ευρωσκεπτικισμός του Σιν Φέιν θα απομείνει ο μόνος δρόμος.
LΕ FΙGΑRΟ
Σπατάλη στο φάρμακο
Το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε, με μεγάλη πλειοψηφία, νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει περικοπές στην υγεία. Αυτά τα μέτρα, τα οποία απαίτησαν οι δανειστές της Ελλάδας, η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχουν στόχο να συμβάλουν στην αποδέσμευση του δεύτερου πακέτου βοήθειας προς την Αθήνα. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε από 213 βουλευτές επί συνόλου 283, που ήσαν παρόντες στη Βουλή. Τα μέτρα αυτά που ψηφίστηκαν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, λίγο πριν από την έναρξη της συνόδου κορυφής της Ε.Ε., εκτιμάται ότι θα ανοίξουν τον δρόμο για την εκταμίευση του νέου πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα. Τα μέτρα προβλέπουν, μεταξύ άλλων, τη μείωση των φαρμακευτικών δαπανών και τη μείωση του προϋπολογισμού για τη δημόσια υγεία μέσω της συγχώνευσης νοσοκομείων και οργανισμών. Η σπατάλη χρημάτων στον τομέα των νοσοκομείων και εν γένει της ιατρικής περίθαλψης στην Ελλάδα, η οποία αποδίδεται κυρίως στην έλλειψη ελέγχου και στον υπερβολικά μεγάλο αριθμό συνταγογραφήσεων, συνέβαλε στο να περιέλθουν σε δεινή κατάσταση τα δημόσια οικονομικά στην Ελλάδα.
ΤΗΕ DAILY WΟRLD
Κανείς αλώβητος
Είναι πολύ δύσκολο να δει κανείς πώς θα καταφέρει ο κόσμος να εξέλθει αλώβητος από την ελληνική κρίση χρέους. Οσο πολύπλοκη και να είναι η κατάσταση, η επίλυση του προβλήματος βρίσκεται στα χέρια δύο κυβερνήσεων, της ελληνικής και της γερμανικής. Κυρίως, όμως, βρίσκεται στα χέρια των εκλογέων αυτών των δύο δημοκρατιών. Στην Ελλάδα, ο λαός θα πρέπει να συμφωνήσει με όσα η κυβέρνηση υποσχέθηκε στους δανειστές, που βέβαια θα κάνουν τη ζωή πολύ δύσκολη. Η Ελλάδα είναι δημοκρατία και τελικά η κυβέρνηση είτε θα αποδεχθεί τη θέληση του λαού είτε θα πέσει. H Γερμανία, που ουσιαστικά ελέγχει την Ευρωζώνη, είναι επίσης μια δημοκρατία. Θα πρέπει ο Γερμανός φορολογούμενος να στερηθεί για να σώσει κάποιον που θεωρεί ανεύθυνο; Υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα και αδιέξοδα, που θα έπρεπε να ληφθούν υπ’ όψιν κατά τη σύσταση της Ευρωζώνης. Ηταν εξαρχής σαφές ότι η Γερμανία επρόκειτο να ελέγξει τη νομισματική πολιτική εξαιτίας του μεγέθους, της οικονομικής ισχύος και του πολιτισμού της, που είχε βαθιά γενετικά εγγεγραμμένο τον τρόμο του πληθωρισμού, κληρονομιά της κατάρρευσης της Βαϊμάρης.
FRΑΝΚFURΤΕR ΑLLGΕΜΕΙΝΕ
Φανατισμός
Κάθε φορά που ο διοικητής της Μπούντεσμπανκ, Γιενς Βάιντμαν, μιλάει δημοσίως, γίνεται σαφής ο εξόφθαλμος ιδεαλισμός που χαρακτηρίζει τη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης. Ο Βάιντμαν λέει ότι, προκειμένου να υποχρεωθούν οι κυβερνήσεις να εξυγιάνουν τα δημοσιονομικά τους, η κεντρική τράπεζα δεν πρέπει να αγοράζει ομόλογα, κάτι που θα ισοδυναμούσε με τύπωμα χρήματος. Μόνο που ακριβώς αυτό συμβαίνει τώρα, με μια παράκαμψη μέσω εμπορικών τραπεζών. Η ΕΚΤ δεν αγοράζει ομόλογα απευθείας από τις χώρες, όπως κάνει η αμερικανική Fed, αλλά από τις τράπεζες, οι οποίες κερδίζουν έτσι τη διαφορά ανάμεσα στα υψηλά επιτόκια των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα και στα χαμηλά επιτόκια με τα οποία οι ίδιες δανείζονται από την ΕΚΤ. Ετσι, οι φορολογούμενοι, και στις χώρες που δανείζουν και σε αυτές που δανείζονται, πληρώνουν για να στηρίξουν τους προβληματικούς ισολογισμούς των τραπεζών σιωπηρά και χωρίς κοινοβουλευτικό έλεγχο. Κατ’ αυτό τον τρόπο δεν διασφαλίζεται ούτε καν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αφού κανείς δεν απαγορεύει στους διευθυντές τους να μετατρέψουν τα κέρδη σε μπόνους για τους ιδίους.