Τις τελευταίες δεκαετίες οι υπουργοί αυτής της δύστυχής μας χώρας είχαν θεωρήσει ως κύρια απασχόλησή τους τη διανομή βαΐων σε διαβόλους: Σε συνεταιρισμούς (γεωργικούς, ποδοσφαιρικούς ή άλλους) τα χρέη τους, σε συνδικαλιστές λογής λογής (απαλλαγές, επιδόματα, παχουλά εφ’ άπαξ, χαμηλότοκα δάνεια) δωράκια, σε φιλαράκια τρανταχτές μίζες και αγύριστα δανεικά, σε μικρότερα φιλαράκια πολλαπλές συντάξεις (κατά προτίμησιν αναπηρικές), σε αποδεδειγμένα διεφθαρμένους τις ποινές τους, ενώ στο σύνολο των ευτυχισμένων Ελλήνων μοίραζαν αφειδώς αυξησούλες.
Πάρ’ τε διαβόλοι βάγια! Αυτό ήταν το σύνθημα και ο αριθμός των διαβόλων απροσμέτρητος, καθώς ο καθένας προσερχόταν για δεύτερη και τρίτη δόση βαΐων. Κι έτσι αισίως φθάσαμε εκεί που φθάσαμε.
Μέσα λοιπόν σ’ εκείνη την ευφορία των παροχών, μια προηγούμενη υπουργός Παιδείας μοίρασε, δίκην βαΐων, και την εθνική σημαία. Οποιοδήποτε παιδόπουλο πάρει καλό βαθμό στο ενδεικτικό του, μας είπε, δικαιούται να σηκώσει στις εθνικές επετείους την ελληνική σημαία διότι, αποφθεγμάτισε: H σημαία τιμά τον φέροντα, και όχι αντιστρόφως.
Το τι εννοούσε, όποιος το κατάλαβε ας μου το εξηγήσει και μένα. Το γεγονός πάντως παραμένει πως μετέτρεψε με μια μονοκοντυλιά το εθνικό μας σύμβολο, τη σημαία του κράτους μας, σε τόνο. Αλλες γενεές κορδώνονταν στην A΄ Δημοτικού: Πήρα δέκα με τόνο! Τώρα θα λένε: Πήρα δέκα με σημαία!
Προχτές βγήκε μια άλλη υπουργός Παιδείας και μοίρασε νέα βάγια: Πήρε πίσω τον θυμό της για τις κομψές χειρονομίες φερέλπιδων νέων προς την εξέδρα των επισήμων, δηλαδή τις μαθητικές προστυχιές στα Γιάννενα. Καλά βρε παιδιά μας, το παράκανα κι εγώ, ένα λάθος μου ήταν – ένα εσείς ένα κι εγώ, ελάτε να τα πατσίσουμε! Ετσι η υπουργός Παιδείας διένειμε προς εκείνους τους οποίους είχε αναλάβει να εκπαιδεύει, το ελεύθερον να ασχημονούν όποτε και όπου θέλουν. Νέα μεγαλόψυχη διανομή βαΐων!
Αλλά σε ποιον άραγε ανήκουν αυτά τα διανεμόμενα βάια; Από πού τα βρήκε και τα μοιράζει το υπουργείο Παιδείας; Από πότε η εθνική σημαία και ο σεβασμός που οφείλεται προς την εξέδρα ανήκουν στη δικαιοδοσία του;
Εγώ, κι όσοι σαν εμένα είμαστε νομοταγείς πολίτες που αναγνωρίζουμε με ευγνωμοσύνη τα όσα μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας και σεβόμαστε τις θυσίες τους, εμείς λοιπόν έχουμε και τιμούμε τα σύμβολά μας. Μεταξύ άλλων τη σημαία μας, και την εξέδρα, η οποία δεν είναι άλλο από την πατρίδα μας όπως την εκπροσωπούν όποιοι συμβαίνει να κατέχουν την ώρα εκείνη τα ανώτατα αξιώματα του κράτους. Αδιάφορο τελείως είναι το αν μας αρέσουν ή όχι τα πρόσωπα αυτά και η πολιτική τους. Καμιά δημοκρατική διαδικασία δεν μας επιτρέπει να εκφράσουμε γνώμες στη διάρκεια μιας τελετής μνήμης. Αντιθέτως, τέτοιες πράξεις ανοίγουν τον δρόμο για αυθαιρεσίες και για ό, τι αντιστρατεύεται και απειλεί τη δημοκρατία.
Αυτά είναι πράγματα στοιχειώδη και αποτελούν λίθον ακρογωνιαίο της αγωγής των νέων, την οποία κάθε χώρα αναθέτει στους δασκάλους, στα σχολεία και στο υπουργείο που επιβλέπει το όλο σύστημα.
Οι πρόσφατες αναγούλες στις παρελάσεις ξεσκέπασαν μια ακόμη πλευρά της απροσμέτρητης ανικανότητας αυτού του υπουργείου να εκτελέσει τα παιδευτικά καθήκοντά του. Οι μούντζες και η αντίθετη στροφή της κεφαλής είναι θέαμα θλιβερό, γιατί αποκαλύπτει τον εξευτελισμό αυτών των νέων: Κανείς δεν τους δίδαξε να σέβονται τον εαυτό τους. Και εφόσον δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, δεν μπορείς να σεβαστείς τίποτα άλλο.
Αν ήμαστε στις εποχές εκείνες που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, θα πρότεινα να ιδρυθεί υπουργείο εκπαιδεύσεως υπουργών Παιδείας. Τώρα με τη λιτότητα, μήπως θα μπορούσαμε τουλάχιστον να απαιτήσουμε να διακόψει το «συνωστισμένο» υπουργείο τη δωρεάν διανομή των δανεικών αυτών βαΐων;
* H κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.