Αναγνωσεις

2' 25" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η συνέντευξη Τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών, την περασμένη Τετάρτη, εξέπεμπε μοναξιά και αβεβαιότητα. Ο επί εξαετία διευθυντής Γιώργος Λούκος, εκμεταλλευόμενος το επικοινωνιακό του χάρισμα, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αλλά οι αλλαγές ήταν εμφανείς. Δεν ήταν ούτε ο περιορισμένος, σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, αριθμός των ξένων παραγωγών ούτε η ενισχυμένη αμηχανία του Ηρωδείου (εντελώς αδιαμόρφωτο το πρόγραμμα) και της Επιδαύρου. Ο Γιώργος Λούκος εμφανίστηκε, για πρώτη φορά, εντελώς μόνος στη σκηνή του αμφιθεάτρου του Μουσείου Μπενάκη. Δεν είχε δίπλα του τον υπουργό Πολιτισμού. Μπορεί να καλούσε συνεργάτες και συμμετέχοντες να πάρουν τον λόγο, αλλά ο χώρος ήταν άδειος, κενός. Η απουσία του υπουργού, ουσιαστική. Οχι συμβολική. Μπορεί να δόθηκε η εξήγηση των ανειλημμένων υποχρεώσεων (ήταν η ημερίδα για τα 60 χρόνια του ΕΟΤ), αλλά δεν ήχησε πειστική και επαρκής. Το οικονομικό πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης παραμένει ασαφές και οι σχέσεις ανάμεσα στο υπουργείο και το Φεστιβάλ αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες και παρεξηγήσεις.

Η κρίση έχει εισχωρήσει παντού, θα πείτε. Ούτε το ΥΠΠΟΤ ούτε το Φεστιβάλ θα αποτελούσαν εξαίρεση. Μικροκομματικά αλισβερίσια άλλων εποχών (πολιορκούν και παγιδεύουν τον κ. Γερουλάνο), εκλογικές περιφέρειες που ευνοούνται εις βάρος άλλων όχι και τόσο «χρήσιμων», επιστολές σε προσωπικούς τόνους, επαφές όπου κολλητοί και συγγενείς έχουν πρώτο ρόλο, ένα τοπίο γνώριμο, απεχθές αλλά καθόλου εξαντλημένο, εξακολουθεί να κινεί τον μηχανισμό των αποφάσεων. Εν ολίγοις: όποιος πρόλαβε το χρήμα είδε.

Οι αυτοματισμοί των προεκλογικών παροχών υπάρχουν έστω και ως φτωχές απομιμήσεις του «ένδοξου» παρελθόντος. Και το Φεστιβάλ; Που επαινέθηκε (δικαίως), προβλήθηκε (επαξίως), έδωσε ανάσα, χρώμα, σχήμα και πλούτισε τα καλοκαίρια μας την τελευταία εξαετία, προς τα πού πορεύεται; Κουράστηκε, περιορίστηκαν οι επιλογές του, εξαντλείται η ευρηματικότητα του διευθυντή του; Ή απέμεινε μόνος, χωρίς (πολιτικούς) συμμάχους, να παλεύει μέσα σε πλήθος εκκρεμοτήτων που μετατρέπονται, λόγω κρίσης, σε αντιξοότητες; Και οι θεατές; Από 50.000 πριν από το 2006 έφτασαν τις 200.000 χιλιάδες. Και η Πειραιώς 260; Θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το ζωντανό αυτό κύτταρο δημιουργίας και συνάντησης νέων ρευμάτων, που από νεκρός βιομηχανικός χώρος έγινε κέντρο πολιτισμού με διεθνή αναγνωρισιμότητα;

Αλλο η κριτική αποτίμηση ενός προγράμματος και άλλο ο επιβαλλόμενος μαρασμός. Αλλο ο αναμενόμενος περιορισμός των εκδηλώσεων και άλλο η αγωνιώδης προσπάθεια να δηλωθεί ως Φεστιβάλ μια ασαφής συνθήκη με, σκόρπια, σημαντικά ονόματα που δεν έχουν ακόμη χώρο και ημερομηνίες. Κάτι είπε ο Γ. Λούκος για προσφορά χορηγών. Μακάρι.

Εάν το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου μείνει αβοήθητο (και δεν εννοούμε ούτε την εθελοντική εργασία, ούτε την αγάπη των συνεργατών και των καλλιτεχνών, ούτε την προθυμία του πιστού κοινού) θα αρχίσουμε να βιώνουμε την παρακμή του. Δεν έχει νόημα να μετατραπεί σε δημιουργική (έστω) παρέλαση νέων (έστω) Ελλήνων καλλιτεχνών, με την ξένη παραγωγή να συρρικνώνεται ορατά. Μπορεί κρίση να σημαίνει και αποκοπή, απομόνωση, αναδίπλωση, υπάρχει όμως χρόνος να προστατεύσουμε τα, ελάχιστα, πολιτιστικά κεκτημένα. Αν αποτύχουμε, η μοναξιά δεν θα αφορά μόνο τον καλλιτεχνικό διευθυντή. Θα είναι συνολική και αφόρητη, γιατί θα δηλώνει τον απόλυτο θρίαμβο της μικροπολιτικής και των επιλεκτικών συμφερόντων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή