Στα ψέματα πέρασε η προεκλογική περίοδος, κι όχι μονάχα με τα ψέματα, όπως οι παλαιότερες. Και σύντομη ήταν και δεν τηρήθηκαν όλα τα έθιμα. Το ντιμπέιτ, λ.χ. Αδικα στύψαμε το μυαλό μας για να εξελληνίσουμε τη λέξη (οι πιο προχωρημένοι βρήκαν και εδώ βαθιά ελληνική ρίζα, σιγά μη δυσκολεύονταν), για να τη λένε όλο καμάρι τα κανάλια και οι ραδιοσταθμοί μας, με τα ξενικά ωστόσο ονόματά τους. Ν.Δ. (αυτή κυρίως) και ΠΑΣΟΚ εξάντλησαν τα πυρομαχικά της σοφιστικής για να αποφύγουν την αρχηγική συνύπαρξη στο ίδιο στούντιο. Και τάχα επειδή σέβονται τόσο πολύ τον διάλογο ώστε αδυνατούν να τον αποδεχθούν υπό μορφή εξασθενημένη ή ευτελισμένη, αποφάσισαν: «Ντιμπέιτ γιοκ». Ε, τι, χίλιες φορές καλύτερα να τα λες μόνος σου· αυτό και πιο δημοκρατικό είναι και τον διάλογο υπηρετεί αυθεντικότερα. Κι ύστερα είναι παλιά μας συνήθεια, όταν κάτι στραβώνει να μην το διορθώνουμε αλλά να το πετάμε. Τυπικός νεοπλουτισμός. Και τυπικότερος φαρισαϊσμός.
Το άλλο καινούργιο έθιμο πάντως, την απαγόρευση δημοσίευσης δημοσκοπήσεων, το τιμήσαμε δεόντως. Υποτίθεται πως η απαγόρευση αποφασίστηκε για να αποφευχθεί η εξαπάτηση του λαού, που, όπως φαίνεται, δεν πειράζει να τον θεωρούμε παραπλανητέο, είναι όμως κακό να τον αντιμετωπίζουμε σαν παραπλανήσιμο. Κι έτσι, στην εποχή που οι πομποί (παρα)πληροφόρησης είναι αναρίθμητοι, ελληνικοί και ξένοι, αποφασίσαμε τη χρήση μαζικών ωτασπίδων. Και καταφέραμε έτσι ό,τι ακριβώς υποτίθεται πως θέλαμε να αποφύγουμε: Δώσαμε την ευκαιρία στους σπορείς ψευδών ή «καθαρισμένων» ειδήσεων να παίξουν το παιχνίδι τους δίχως έλεγχο και ανταγωνισμό. Αλλά επειδή ουδέν κακόν κ.τ.λ., παρακινήσαμε ταυτόχρονα τους ψηφοφόρους να ασκηθούν στην ανάγνωση κάτω από τις λέξεις κι ανάμεσά τους, μήπως βρουν το μεγάλο μυστικό, ποιος προηγείται στα γκάλοπ-που-δεν-γίνονται, ποιος έρχεται δεύτερος.
Ωραίο πράμα είναι βέβαια η αναγνωστική άσκηση, αλλά περιττό όταν το μυστικό κρέμεται σε πρωτοσέλιδους γιγαντότιτλους, κραυγαλέο. Οταν λ.χ. διαβάζεις «Πρόβλημα συσπείρωσης στα δύο μεγάλα κόμματα» και επιπλέον ακούς τους ίδιους τους μεγαλοαρχηγούς να το ομολογούν συνεντευξιαζόμενοι, συμπεραίνεις ότι στις κρυφές δημοσκοπήσεις, οι αναποφάσιστοι είναι πολλοί, κυρίως γαλάζιοι και πράσινοι.
Αμέσως έπειτα όμως έρχεται η δεύτερη σκέψη: Κι αν αυτό ακριβώς θέλουν να πιστέψουμε οι δικομματάρχες, ώστε άλλοι να φοβηθούν, άλλοι να επαναπαυτούν κι άλλοι να τους λυπηθούν; Αν, εκμεταλλευόμενοι την απαγόρευση, κλείνουν το δεξί ματάκι τους στο κοινό, για να το παραπλανήσουν ακόμα πιο ύπουλα απ’ ό,τι με τη συνήθη διαχείριση των δημοσκοπικών ευρημάτων; Μ’ αυτό το ερώτημα θα μείνουμε: Μήπως η απαγόρευση αποφασίστηκε όχι για να προστατευτούμε αλλά για να διευκολυνθεί η χειραγώγησή μας από τους διακινητές λαθραίων γκάλοπ που δεν χρειάζεται καν να τα κάνουν, αφού αρκεί να εμπιστευτούν τη φαντασία τους και την κομματική της δολιότητα.