Οι τριάντα πέντε στους εκατό συμπολίτες μας, δηλαδή 3.472.650 άνθρωποι, δεν εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο. Δεν έχουν λοιπόν την προσδοκία ή έστω την αυταπάτη ότι θα ακουστεί εκεί και η δική τους φωνή, έστω «καθαρισμένη», έστω διαμεσολαβημένη και ως εκ τούτου εξασθενημένη, αν όχι και παραμορφωμένη. Ετσι το αποφάσισαν πολλοί από αυτούς, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, για διάφορους λόγους: από την (ποικίλης ιδεολογικής καταγωγής) πλήρη άρνηση της κομματοκρατίας, η οποία εσχάτως κυκλοφορούσε και με το παρωνύμιο της κλεπτοκρατίας, έως τον απλό σνομπισμό ή την επιβίβαση σε έναν συρμό, μηχανοδηγοί του οποίου είναι διάφοροι πετυχημένοι αστέρες της ελαφρότατης μιντιακής σόου μπιζ. Αθροιζόμενοι όλοι αυτοί με όσους δεν μπορούσαν να ψηφίσουν ακόμα κι αν το ήθελαν (καθηλωμένοι υπερήλικοι, νοσηλευόμενοι, εκτάκτως ή μονίμως απόντες στο εξωτερικό, οικονομικώς στριμωγμένοι ετεροδημότες που πια δεν είχαν κομματικά αεροπλάνα και βαπόρι στη διάθεσή τους κ. ά.), έδωσαν το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής στα χρονικά της χώρας: 34,90%.
Ακόμα βέβαια δεν γίναμε Αμερική. Δεν θα αργήσουμε όμως, αυτό είναι το πιθανότερο. Και ο εξαμερικανισμός θα επιταχυνθεί αν το πολιτικό σύστημα εξακολουθήσει να αντιμετωπίζει την ψήφο σαν μια κενή νοήματος εθιμική τελετουργία, η οποία έχει την ίδια σημασία με τη σημασία που διασώζουν διάφορες παραδόσεις που με τον καιρό ξέπεσαν σε απλή ρουτίνα. Το πιο κοντινό ανάλογο είναι η κατά τα κανάλια «πάνδημη συμμετοχή» στην περιφορά του Επιταφίου το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, που πολλοί τη χρησιμοποιούν σαν μια ευκαιρία βόλτας· η εκκλησία ορίζεται σαν τόπος του ραντεβού λίγο πριν από την κατανυκτική ευωχία σε κεμπαμπτζίδικο με νηστήσιμο γύρο.
Η δημοκρατία εμψυχώνεται και υποστασιοποιείται από τους πολίτες. Το ξέρουμε. Μόνο που τα πάντα λειτουργούν έτσι ώστε η πίστη αυτή να μην είναι αυτονόητη για τις νεότερες γενιές. Για να συμμετάσχει ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι τον σέβονται, ότι δεν τον χρησιμοποιούν απλώς σαν πρόσχημα ή σαν άλλοθι για αποφάσεις ήδη και αλλού ειλημμένες. Αλλά πώς να πειστεί ότι η ψήφος του μετράει, ότι έχει όντως πολιτικό βάρος και επηρεάζει τα πράγματα περισσότερο από ό, τι τα εξωθεσμικά κέντρα όταν έχει τόσο νωπή την παραχάραξη της βούλησής του, όπως εκφράστηκε στις εκλογές του 2009, από την παπανδρεϊκή κυβέρνηση και τη διάδοχό της συγκυβέρνηση, που θα μείνει στην Ιστορία ως αυτή που νομιμοποίησε την ακροδεξιά προσφέροντάς της υπουργικά έδρανα, δίχως να ερωτηθεί ο «κυρίαρχος» λαός; Και δεύτερον, πώς να πειστεί ότι η ψήφος του μετράει όσο ακριβώς και των υπολοίπων, ότι δηλαδή, εξαιτίας ενός ιδιότυπου εκλογικού ρατσισμού, δεν διαθέτει τα 2/3 της βαρύτητας των «σωστών» ψήφων, όπως συνέβαινε κάποτε στις Ηνωμένες Πολιτείες με την ψήφο των μαύρων;
Με το ισχύον σκανδαλίδειο – παυλοπούλειο σύστημα της νοθευτικής αναλογικής έρχονται στιγμές που δικαιώνεται εκ νέου, σε καιρό δημοκρατίας, το σκίτσο που είχε τολμήσει ο Κώστας Μητρόπουλος στα χρόνια της χούντας και του τάχα δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου, οι σκοτειναυγίτες νοσταλγοί του οποίου, και συγχρόνως χιτλερολάτρες, εισέβαλαν στη Βουλή: «Ποτέ δεν εξανάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι, όχι να ρίχνεις το πρωί, να βγαίνει ναι το βράδυ» αναθεμάτιζε λοιπόν το 1973 ο μαντιναδόρος Κρητικός του άξιου γελοιογράφου. Η τοτινή απορία, μετασχηματισμένη, ακούγεται και σήμερα. Ποτέ δεν ξανάγινε (ή μάλλον ποτέ άλλοτε δεν είχε γίνει τόσο φανερό) ότι οι ψήφοι είναι καταδικασμένες να έχουν εκ προοιμίου διαφορετικό βάρος. Η ψήφος του πρώτου κόμματος, η γαλάζια (θα μπορούσε να είναι και πράσινη ή, τώρα πια, ροδοκόκκινη, αν πρώτευε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τέτοιο σενάριο ουδείς γαλαζοπράσινος εκλογομάγειρος το είχε φανταστεί, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του) ζυγίζει ένα κιλό ενώ οι υπόλοιπες είναι από μισαδάκι και κάτω. Ετσι, με το ανήθικο μπόνους των πενήντα εδρών, διασώθηκαν παρ’ αξίαν μεγάλοι και τρανοί Νεοδημοκράτες πολιτευόμενοι, δίχως τους οποίους η Βουλή θα ήταν λέει απείρως φτωχότερη. Ταυτόχρονα, με το επίσης αντιδημοκρατικό όριο του 3%, οι είκοσι στους εκατό Ελληνες, παρότι επέλεξαν να ψηφίσουν, επέλεξαν δηλαδή την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τους όρους της, εκδιώκονται από τον ναό της.
Τώρα όμως που αποκλείστηκαν και ορισμένοι στους οποίους πόνταρε το πολιτικομιντιακό σύστημα για μια κάποια στίλβωσή του, για ένα φρεσκάρισμα, θυμήθηκαν όλοι την αδικία. Τη θυμήθηκαν δηλαδή ακόμα και όσοι συνέβαλαν στην επιβολή εκλογικών συστημάτων στρεβλωτικών και παραμορφωτικών, δηλαδή, απλούστατα: αντιδημοκρατικών. Το θυμήθηκαν τώρα που διαπιστώνεται ότι οι λέξεις παράδοξο και παράλογο αδυνατούν να αποδώσουν την πραγματικότητα, αφού από καραμπόλα σε καραμπόλα, ο εκλογικός χάρτης καταντάει τσόχα μπιλιάρδου. Είσαι λ. χ., ως ΣΥΡΙΖΑ, πρώτο κόμμα στον νομό Χανίων και καταλαμβάνεις μία έδρα, το δεύτερο ΠΑΣΟΚ δεν παίρνει καμία, ενώ η πέμπτη Ν. Δ. αποσπά τρεις… Εν ολίγοις η παραχάραξη της λαϊκής βούλησης υπερβαίνει τα όρια της ωμής προσβολής, εξωθώντας τους ψηφοφόρους στην πλήρη άρνηση ενός πολιτικού συστήματος που, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του, γελοιοποιεί την ίδια τη «μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας», όπως την αποκαλούν οι συστηματικοί νοθευτές της. Και οι προσβεβλημένοι πολίτες, καθώς και οι κατάφωρα αδικημένοι πολιτικοί σχηματισμοί, αναζητούν τον δολίως ευφάνταστο κ. Σκανδαλίδη και τον άξιο συνεχιστή του κ. Παυλόπουλο για να πληροφορηθούν σε ποιον Προκρούστη απευθύνθηκαν για να κόψει το σύστημά τους στα βολικά γι’ αυτούς μέτρα, λέγοντάς του για να τον πείσουν ότι «το βολικό είναι και ηθικό, είναι και δίκαιο».
Το χαριτωμένο είναι ότι την προκρούστεια αναλογική τη σκαρφίστηκαν τάχα «για να μην υπάρχει ακυβερνησία». Είναι προφανές ότι θεωρούσαν πως η ιστορία του τόπου θα μείνει εσαεί παγωμένη στη στάση του εκκρεμούς: Ν. Δ. – ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ – Ν. Δ., Ν. Δ. – ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ – Ν. Δ. Πανάθεμά τον για λαό με τις εκπλήξεις του… Καιρός λοιπόν να ασπαστούν άλλο δόγμα: Το τίμιο (η απλή αναλογική εν προκειμένω) είναι το μόνο δημοκρατικό και το μόνο τελεσφόρο.